Λεπτομέρεια απο το μπαλκόνι μας
Λατρεύω το μπαλκόνι μας! Αλλά πιο πολύ θα λάτρευα αν είχαμε ένα κήπο αληθινό, με χώμα και δέντρα ριζωμένα μέσα σε αυτό. Ίσως κάποια μέρα... Είμαι ευγνώμων που έχουμε αυτό το σπίτι και αυτό το μπαλκόνι που είναι μεγάλο και άνετο. Είμαι ευγνώμων που δεν το χρωστάμε στην τράπεζα αλλά από την άλλη δεν είναι και δικό μας.
Θα το αγαπώ πάντα αυτό το σπίτι. Το δημιουργήσαμε μαζί με τον Θ και σιγά σιγά αλλάζει και μεταμορφώνεται ανάλογα με τον καιρό, την εποχή, το στυλ μας, τη διάθεση μας και τώρα με το μωρό μας! Ξέρω ότι κάποτε ίσως να μην υπάρχει στην κατοχή μας. Ίσως κάποτε κάποιοι άλλοι να μένουν εδώ και τώρα που το γράφω αυτό νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά μου. Άλλοι να ανοίγουν τα ντουλάπια στην κουζίνα για να βρίσκουν τα τρόφιμα τους. Άλλοι να κατευθύνονται προς το υπνοδωμάτιο μας τη νύχτα για να ξαπλώσουν αγκαλιά στο κρεβάτι τους. Άλλοι να κάθονται στο μπαλκόνι για να πιουν τον καφέ τους.
Είμαι συνηθισμένη στο να μετακομίζω. Μικρή μετακομίσαμε πολλές φορές. Γεννήθηκα σε ένα σπίτι το οποίο δεν θυμάμαι, μετά μετακομίσαμε σε ένα άλλο το οποίο θυμάμαι, στο οποίο έζησα 6 χρόνια, τα καλύτερα της ζωής μου. Νόμιζα ότι ήταν το πατρικό μου και είχα δεθεί με αυτό. Δεν ήταν όμως το πατρικό μου γιατί το ενοικιάζαμε απο άλλους αλλά εγώ δεν ήξερα πως είναι να μετακομίζεις, δεν είχα τέτοιες έννοιες στο παιδικό μυαλό μου. Όταν φύγαμε απο εκεί, αγοράσαμε ένα διαμέρισμα σε μια τεράστια πολυκατοικία, το οποίο ήταν σχετικά άνετο αλλά με πολύ μικρό μπαλκόνι. Βάλαμε κάγκελα στα παράθυρα γιατί εκεί γεννήθηκε η αδερφή μου και μέναμε σχετικά ψηλά. Έπρεπε να κάνω φίλους απο την αρχή, σε νέο σχολείο, νέα γειτονιά. Μου στοίχισε πολύ ψυχολογικά και είχα διάφορα θέματα αλλά τα ξεπέρασα. Ποτέ δεν ξαναδέθηκα με σπίτι όμως και νιώθω ότι δεν έχω αυτό που λέμε 'πατρικό'. Μετά αγοράσαμε ένα σπιτάκι με ένα μικρό κήπο. Το οποίο λάτρεψα και ακόμη λατρεύω. Εγώ ασχολήθηκα πολύ με τον κήπο μαζί με τον μπαμπά μου. Μέτα απο 3 χρόνια έφυγα για σπουδές. Στις σπουδές άλλαξα 4 σπίτια και 2 συγκάτοικους. Στο μεταπτυχιακό άλλαξα 2 σπίτια. Ίσως να το προκαλούσα ασυνείδητα επειδή έτσι είχα συνηθίσει να κάνω. Στο σπίτι που μένουμε τώρα το πιο πιθανό είναι οτι δεν θα μένουμε για πάντα. Δεν είναι δικό μας, είναι κάτι σαν...δανεικό!
Θέλω ο Π να έχει ρίζες. Να μεγαλώσει σε ένα σπίτι και να το ξέρει σαν πατρικό του. Να νιώθει ασφάλεια και ζεστασιά. Να έχει τους ίδιους φίλους και την ίδια γειτονιά. Θέλω σταθερότητα για αυτόν. Εύχομαι να του την παρέχω.
Περίεργο...ξεκίνησα να γράψω γιαυτό το γλαστράκι που αγόρασα σήμερα απο το ΙΚΕΑ και τη βόλτα μας με τον Π και κατέληξα να κάνω αναδρομή στο παρελθόν, βουτώντας βαθιά στις αναμνήσεις μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου