week days suck!
Τετάρτη...όλες οι Τετάρτες είναι ίδιες. Όπως και όλες οι Δευτέρες,Τρίτες, Πέμπτες και Παρασκευές. Δουλειά, σπίτι, ύπνος.
Η ίδια κατάσταση στο γραφείο. Μια δουλειά που μισώ. Όταν πληκτρολογήσεις στο internet 'I hate my job', υπάρχουν πολλά άρθρα. Το θετικό μήνυμα είναι ότι πρέπει να πάρουμε όσα μπορούμε απο τη δουλειά μας έστω και αν τη μισούμε και ότι είναι καλο να δοκιμαζόμαστε γιατί παίρνουμε μαθήματα και βγαίνουμε πιο δυνατοί. Ναί οκ αλλά για πόσο καιρό?
Ζούμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει η δυνατότητα να αλλάζουμε δουλειές, να παίρνουμε ότι μπορούμε απο την προηγούμενη, να μαζεύουμε εμπειρία και να περνάμε στην επόμενη. ΔΕΝ υπάρχουν δουλειές. Η λύση είναι το εξωτερικό. Το αναμάσησα πολύ καιρό, μήνες, μπορεί και χρόνια, δεν θυμάμαι πόσο καιρό το συζητάμε. Και αποφάσισα ότι θέλω να φύγουμε. Δεν ξέρω που θα είναι αυτό...Qatar, Dubai, New Zealand, etc. Αλλά θέλω η ζωή να προχωρήσει. Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε! Τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα, είμαι ήδη 5,5 χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Σε λίγο θα ανοίξω τα μάτια μου και θα είμαι 40 και θα αναρωτιέμαι τι έκανα στη ζωή μου. Θέλω ακόμα να κάνω πολλά! Πάρα πολλά! Δεν μπορώ το 'βόλεμα' των συναδέλφων μου, το 'κάνουμε υπομονή να περάσουμε΄, δεν είναι για μένα αυτά. Τι να περάσουμε? Να περάσουν τα χρόνια μέχρι να βγούμε στη σύνταξη για να γεράσουμε σπίτι μας? Να έρθει η στιγμή που θα έχουν τελειώσει τα παραγωγικά μου χρόνια και να γυρίσω πίσω και να πω 'τι έζησα'? τι έκανα στη ζωή μου? Όχι that's not for me! Έχω όνειρα για τον εαυτό μου. Πιστεύω σε μένα. Νιώθω ότι πλησιάζει το τέλος της ζωής μου όπως την ήξερα. Το νιώθω, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Όπως όταν βλέπεις ένα προφητικό όνειρο και μετά ξυπνάς και γίνεται πραγματικότητα. Όταν ήμουν στην προηγούμενη μου δουλειά η οποία ήταν πραγματικά πολύ χειρότερη απο τη σημερινή, έπαιζα συνέχεια στο μυαλό μου μια σκηνή. Τη μέρα που θα βάλω το κλειδί στην πόρτα και θα είναι η τελευταία φορά! Τη μέρα που θα έχω παραιτηθεί και θα γυρίζω το κλειδί, να κλειδώσω, αργά αργά, με χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη και θα σκέφτομαι 'αυτή είναι η τελευταία φορά'! Και έτσι έγινε! Εκείνη η μέρα ήθρε, εκείνη η στιγμή που φανταζόμουν, πραγματοποιήθηκε. Και ένιωσα υπέροχα! Και έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου. Δεν ξανασήκωσα το τηλέφωνο σε κανέναν απο την προηγούμενη μου δουλειά. Και σήμερα....φαντάζομαι τη μέρα που θα μπω στο γραφείο και θα δώσω την παραίτηση μου με χαμόγελο που φτάνει μέχρι τα αυτιά. Που θα χτυπήσω την κάρτα μου για τελευταία φορά και δεν θα ξαναγυρίσω πίσω!
Κάτι φτερουγίζει μέσα μου τώρα που το γράφω αυτό! Κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει να ονειρεύομαι! Κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει τη δημιουργικότητα μου!
Life. It goes on.
Τετάρτη...όλες οι Τετάρτες είναι ίδιες. Όπως και όλες οι Δευτέρες,Τρίτες, Πέμπτες και Παρασκευές. Δουλειά, σπίτι, ύπνος.
Η ίδια κατάσταση στο γραφείο. Μια δουλειά που μισώ. Όταν πληκτρολογήσεις στο internet 'I hate my job', υπάρχουν πολλά άρθρα. Το θετικό μήνυμα είναι ότι πρέπει να πάρουμε όσα μπορούμε απο τη δουλειά μας έστω και αν τη μισούμε και ότι είναι καλο να δοκιμαζόμαστε γιατί παίρνουμε μαθήματα και βγαίνουμε πιο δυνατοί. Ναί οκ αλλά για πόσο καιρό?
Ζούμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει η δυνατότητα να αλλάζουμε δουλειές, να παίρνουμε ότι μπορούμε απο την προηγούμενη, να μαζεύουμε εμπειρία και να περνάμε στην επόμενη. ΔΕΝ υπάρχουν δουλειές. Η λύση είναι το εξωτερικό. Το αναμάσησα πολύ καιρό, μήνες, μπορεί και χρόνια, δεν θυμάμαι πόσο καιρό το συζητάμε. Και αποφάσισα ότι θέλω να φύγουμε. Δεν ξέρω που θα είναι αυτό...Qatar, Dubai, New Zealand, etc. Αλλά θέλω η ζωή να προχωρήσει. Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε! Τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα, είμαι ήδη 5,5 χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Σε λίγο θα ανοίξω τα μάτια μου και θα είμαι 40 και θα αναρωτιέμαι τι έκανα στη ζωή μου. Θέλω ακόμα να κάνω πολλά! Πάρα πολλά! Δεν μπορώ το 'βόλεμα' των συναδέλφων μου, το 'κάνουμε υπομονή να περάσουμε΄, δεν είναι για μένα αυτά. Τι να περάσουμε? Να περάσουν τα χρόνια μέχρι να βγούμε στη σύνταξη για να γεράσουμε σπίτι μας? Να έρθει η στιγμή που θα έχουν τελειώσει τα παραγωγικά μου χρόνια και να γυρίσω πίσω και να πω 'τι έζησα'? τι έκανα στη ζωή μου? Όχι that's not for me! Έχω όνειρα για τον εαυτό μου. Πιστεύω σε μένα. Νιώθω ότι πλησιάζει το τέλος της ζωής μου όπως την ήξερα. Το νιώθω, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Όπως όταν βλέπεις ένα προφητικό όνειρο και μετά ξυπνάς και γίνεται πραγματικότητα. Όταν ήμουν στην προηγούμενη μου δουλειά η οποία ήταν πραγματικά πολύ χειρότερη απο τη σημερινή, έπαιζα συνέχεια στο μυαλό μου μια σκηνή. Τη μέρα που θα βάλω το κλειδί στην πόρτα και θα είναι η τελευταία φορά! Τη μέρα που θα έχω παραιτηθεί και θα γυρίζω το κλειδί, να κλειδώσω, αργά αργά, με χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη και θα σκέφτομαι 'αυτή είναι η τελευταία φορά'! Και έτσι έγινε! Εκείνη η μέρα ήθρε, εκείνη η στιγμή που φανταζόμουν, πραγματοποιήθηκε. Και ένιωσα υπέροχα! Και έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου. Δεν ξανασήκωσα το τηλέφωνο σε κανέναν απο την προηγούμενη μου δουλειά. Και σήμερα....φαντάζομαι τη μέρα που θα μπω στο γραφείο και θα δώσω την παραίτηση μου με χαμόγελο που φτάνει μέχρι τα αυτιά. Που θα χτυπήσω την κάρτα μου για τελευταία φορά και δεν θα ξαναγυρίσω πίσω!
Κάτι φτερουγίζει μέσα μου τώρα που το γράφω αυτό! Κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει να ονειρεύομαι! Κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει τη δημιουργικότητα μου!
Life. It goes on.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου