Μετανάστευση VS Οικειότητα

Τελευταία το σκεφτόμαστε πολύ...οτι ίσως η καλύτερη λύση για μας να είναι το εξωτερικό. Εγώ έχω ακόμη τη δουλειά μου η οποία θεωρητικά είναι καλή γιατί παρέχει σταθερό μισθό και διάφορα άλλα ωφελήματα. Δεν μπορώ να πω όμως οτι είναι μια δουλειά η οποία με γεμίζει και ονειρεύομαι να την κάνω για την υπόλοιπη ζωή μου. Κατ'ακρίβεια αυτή η σκέψη με κάνει και ανατριχιάζω. Ο Θ έχει δική του εταιρία η οποία μάλλον προς κλείσιμο πάει γιατί ανήκει σε ένα επάγγελμα το οποίο πλήγηκε το περισσότερο απο την οικονομική κρίση. Η χώρα μας πάει απο το κακό στο χειρότερο και δουλειές δεν υπάρχουν. Και αναρωτιέμαι....πως θα μεγαλώσω το παιδί μου (και το επόμενο); Πέρα απο τα υλικά αγαθά σκέφτομαι και το ευρύτερο περιβάλλον. Δεν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν μέσα στη νοοτροπία της μιζέριας, της καταπίεσης, του φιλοχρηματισμού και του συντηρητισμού αυτής της κοινωνίας και ίσως αν πάμε κάπου αλλού να είμαστε όλοι πιο ευτυχισμένοι. Αλλά...θα χάσουμε πολλά. Τις οικογένειες μας, το σπίτι μας, άτομα που μας αγαπούν, τις συνήθειες μας τα σαββατοκύριακα, μέρη που αγαπάμε, συνήθειες που λατρεύουμε, βασικά θα αφήσουμε πίσω όλη μας τη ζωή. Πόσο εύκολο είναι να πάρεις μια τέτοια απόφαση; Το μωρό είναι ακόμα πολύ μικρό και δεν θα καταλάβει και πολλά πράγματα και αυτό ίσως να είναι και το καλό μας χαρτί. Θα μεγαλώσει χωρίς ρίζες και οικογένεια, θα μεγαλώσει όμως ποιοτικά. Διαβάζουμε για διάφορες χώρες και αυτή που μας έκανε εντύπωση είναι η Νέα Ζηλανδία. Είναι η τρίτη παγκόσμια σε επίπεδο ποιότητας ζωής (μετά τη Βιέννη και τη Ζυρίχη). Απίστευτα τοπία, πολυπολιτισμική κοινωνία, κόσμος απο κάθε γωνιά του πλανήτη, άπειρες δουλειές, απίστευτος τρόπος ζωής....απίστευτα μακριά! Κάπου 18 ώρες με το αεροπλάνο. Εκεί όμως δεν είναι όπως εδώ. Παντού διαβάζεις οτι ο κόσμος εκεί καθώς και οι εργοδότες τους, δίνουν μεγάλη προτεραιότητα στην οικογένεια και στη ζωή μετά τη δουλειά! Έχει πολλά πράγματα να κάνεις τα οποία σε προτρέπουν να κάνεις. Δεν δουλεύεις 12ώρες την ημέρα με κομπλεξικά αφεντικά τα οποία έφτασαν εκεί που έφτασαν όχι με πτυχία και ικανότητες αλλά με μέσον και γλύψιμο. Εκεί δεν είναι κοινωνία του καφενέ. Εκεί είναι πολιτισμένα. Κάτι με σπρώχνει να φύγω και κάτι με τραβάει να μείνω. Πολιτισμός VS Οικογενειακές ρίζες, Νέες εμπειρίες Vs Ζεστασιά του γνώριμου, Περιπέτειες, εξερευνήσεις Vs Χριστούγεννα στο πατρικό μου, Όμορφα τοπία, παραλίες, πράσινα βουνά VS Καταγάλανα νερά και πανέμορφα ηλιοβασιλέματα της χώρας μας, Σχολεία με πολύπλευρη μάθηση VS Ελληνική γλώσσα. Είναι θετικά εναντίων θετικών. Φυσικά υπάρχουν και πολλά αρνητικά στη χώρα μας όπως υπάρχουν και αρνητικά στο να μεταναστεύσεις. Αλλά στέκομαι στα θετικά για να καταφέρω να πάρω τη σωστή απόφαση. Ζυγίζω ίσα και όμοια.

Έγραψα αυτό το κείμενο εχτές. Σήμερα μου έστειλε ένας φίλος μου ένα email με κάποια γεγονότα που εξελίχθηκαν αυτές τις ημέρες τα οποία αγνοώ γιατί δεν βλέπω τοπική τηλεόραση και δεν διαβάζω ειδήσεις. Για ένα ζευγάρι gay που πρωταγωνιστούσε σε μια σειρά και μετά απο απαίτηση τηλεθεατών αφαιρέθηκε και ο σκηνοθέτης ζήτησε συγγνώμη για την προσβολή προς το κοινό. Τυχαία πριν τα διαβάσω αυτά έβλεπα ένα βίντεο με παιδάκια απο την Αμερική (νομίζω) τα οποία παραθέτουν τις απόψεις τους για το θέμα των gay γάμων. Οι αντιδράσεις τους είναι αγνές και απαλλαγμένες απο συντηρητικές, δογματικές, οπισθοδρομικές, στενόμυαλες απόψεις. Και σκέφτομαι οτι θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει ΕΛΕΥΘΕΡΟ! Δεν μπορώ την καταπίεση του μυαλού και των ιδεών, ποτέ δεν την μπορούσα. Τι να κάνω; Να μεταναστεύσω;....

.