Μαζί

 

 

 

 

 

 

 

 

Σήμερα είχαμε όλη τη μέρα μαζί με τον Π! Ξύπνησε το πρωί στις 7, ήπιε το γάλα του και έπεξε στον παιχνιδότοπο του. Γίνεται τόσο ανεξάρτητος που δεν μπορώ να το πιστέψω...κάθεται μόνος του και παίζει και δεν με χρειάζεται. Κι εγώ που δεν έχω συνηθίσει, δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό τον ελεύθερο χρόνο μου καθώς παίζει. Και κάθομαι σαν χαζή σε μια καρέκλα και τον κοιτάζω απορημένη. Μετά ξανακοιμάται για μια ώρα. Μετά ξυπνάει και παίζουμε πάλι έξω στο μπαλκόνι. Ανακαλύπτει τη γλάστρα με την ελιά και παίζει με τα πετραδάκια που έχει μέσα. Θέλει να τα βάλει στο στόμα του. Του λέω όχι και καταλαβαίνει. Το ξαναπροσπαθεί μετά από λίγο. Κάπου διάβασα ότι τα μωρά μέχρι τα δύο δεν έχουν μνήμη. Δεν θυμούνται τι θέλεις και τι δεν θέλεις να κάνουν.

Ντυνόμαστε, ξυπνάμε τον μπαμπά και πάμε στη λήδρας για καφέ. Παραγγέλνουμε ψωμάκι για τον Π και πίνει και νερό από το ποτήρι, μόνος του το ζήτησε. Καθόμαστε καμια ώρα και φεύγουμε. Ο Π κοιμάται στο αυτοκίνητο.

Ερχόμαστε σπίτι, παίζουμε, κάνουμε μπάνιο, πίνει γάλα και κοιμάται στις 7. Καμιά φορά κοιμάται και στις 6.30 ή 6. Θα πάει μέχρι τις 7 το πρωί. Είμαι πολύ τυχερή.
Καμιά φορά νομίζω ότι η ζωή μου ανταποδίδει. Όταν γεννήθηκε, επι δύο μήνες κοιμόταν μόνο μισή ώρα κάθε φορά. Έπρεπε να είναι πάντα κάποιος ξύπνιος μαζί του και ήταν πάντα στο σαλόνι. Δεν είχα ξανακούσει για τέτοια περίπτωση, δεν μπορούσα να ζήσω έτσι, νόμιζα ότι θα πεθάνω. Ήμουνα πάντα άυπνη, κουρασμένη, αδύναμη, δυστυχισμένη μπορώ να πω.
Ξαφνικά αυτό άλλαξε και στους 6 μήνες άρχισε να κοιμάται 12ωρο! Εκεί που όλοι μου έλεγαν να κάνω υπομονή τώρα μου λένε πόσο τυχερή είμαι. Κι εγώ, μεθυσμένη από την ελευθερία μου το βράδυ, δεν ξέρω τι να κάνω για να περάσω την ώρα μου. Πολλές φορές κοιμάμαι κι εγώ στις 7. Άλλες φορές μένω μέχρι τις 12 και τριγυρίζω μέσα στο σπίτι.

Τίποτα δεν μένει ίδιο, όλα αλλάζουν και όλα κάποτε τελειώνουν.