Τον τελευταίο καιρό, ότι και να επιχειρήσουμε να κάνουμε μαζί με τον Π, καταλήγει επεισοδιακό. Μια απλή βόλτα στο mall, στο πάρκο, μια επίσκεψη στη γιαγιά του, μια βόλτα με το ποδηλατάκι του... όλα καταλήγουν σε εφιάλτη! Δεν ήταν ποτέ το μωρό που εύκολα μπορούσες να το κάνεις ότι θέλεις, αλλά τώρα η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Έχει μεγαλώσει, έχει δυναμώσει, έχει αποκτήσει ακόμα πιο δυναμική προσωπικότητα και του αρέσει να παίρνει αυτό που θέλει. Δεν του αρέσει καθόλου να του αλλάζεις τα σχέδια του.
Μια βόλτα στο supermarket θα καταλήξει σε θερμό επεισόδιο. Στον Π δεν αρέσει να κάθεται στο καρότσι του supermarket. Θέλει να κυκλοφορεί (=τρέχει) ελεύθερος στους διαδρόμους, να πιάνει ότι του τραβήξει την προσοχή, να το ρίξει κάτω, να το δοκιμάσει, να το αρπάξει και να τρέχει με αυτό μέχρι να το βαρεθεί. Το αγαπημένο μπουσουλητό μπορεί να κάνει την εμφάνιση του ανα πάσα στιγμή και δεν συμμαζεύεται με Τ.Ι.Π.Ο.Τ.Α. Στο τέλος καταλήγουμε να φεύγουμε από την έξοδο με τον Π να φωνάζει εκνευρισμένος που τον βγάλαμε έξω με το ζόρι.
Μια βόλτα στο mall το ίδιο! Τρέχει και χάνεται μακριά μας, ούτε που γυρίζει πίσω να δει που είμαστε. Να κάτσουμε για καφέ? Χαχα! Black humor! Να μπούμε σε κατάστημα για να του πάρουμε παπούτσια ή ρούχα? Χαχαχα! Think again! Να κάνουμε μια χαλαρή βόλτα με τον Π στο καρότσι του? Not in this life!
Φτάνουμε σπίτι, στις 4 το απόγευμα, μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά και το μόνο που θέλω είναι να μπω στο σπίτι, να βγάλω τα παπούτσια και τα ρούχα μου και να χαλαρώσω (λέμε τώρα!) στον σπιτάκι μου. Ο Π όμως έχει άλλα σχέδια!!! Τον βγάζω από το αυτοκίνητο και σκύβει προς το πάτωμα με τα χέρια απλωμένα, έτοιμος για βουτιά. Τον αφήνω κάτω. Τρέχει προς το δρόμο, φτάνει στο τέλος του δρόμου και θέλει να τον σηκώσω (για να πάμε πιο γρήγορα). Ξέρω τι έχει στο μυαλό του. Μου δείχνει το δρόμο προς την παιδική χαρά. Είναι 4 το απόγευμα, ο ήλιος πάνω από το κεφάλι μας, Ιούνιος, 30 βαθμοί κελσίου. Φτάνουμε. Κάνει 15 φορές τσουλήθρα και μετά θέλει να ανακατεύει μέσα στα χώματα. Ούτε και εγώ δεν ξέρω πως τα καταφέρνουμε να φύγουμε και να φτάσουμε σπίτι στο τέλος!
Θέλει να βγει έξω στο μπαλκόνι. Ανεβαίνει στον καναπέ και γαντζώνεται στα κάγκελα. Σκαρφαλώνει και μου δείχνει κάτι και γκρινιάζει. Δεν ξέρω τι δείχνει, δεν ξέρω τι θέλει! Να πηδήξει κάτω? Τον τραβάω και μένει με τα χέρια κολλημένα στα κάγκελα να τσιρίζει.
Είμαστε στη γιαγιά του το πρωί και έχω λίγο χρόνο πριν τη δουλειά γιαυτό τον βάζω μέσα στο ποδηλατάκι του για να πάμε μια βόλτα μέχρι το σχολείο να δούμε τα παιδάκια. Ο ίδιος όμως θέλει να πάει στο χωράφι να ανακατέψει τα χώματα. Καταλήγουμε να επιστρέφουμε στο σπίτι με τον Π κρεμασμένο από το ποδήλατο προς το δρόμο και να προσπαθεί να πέσει κάτω.
Πάμε σε ένα κατάστημα για να αγοράσουμε ομπρέλα για το roof garden. Να μην τα πολυλογώ, ούτε που καν καταφέρνουμε να τις δούμε καλά καλά. Κάνουμε σκηνές στο κατάστημα και μας βλέπει όλος ο κόσμος.
Πάμε στην άλλη του γιαγιά, τη μαμά του Θ, για φαγητό, με άλλους καλεσμένους και μένουν όλοι με το στόμα ανοιχτό! 'Πως τα βγάζετε πέρα μαζί του?'. Ανεβοκατεβαίνει τα σκαλία για 40 φορές. Έχει τόση αυτοπεποίθηση που καταφέρνει να κάνει ένα κοριτσάκι 4 χρονών να τον ακολουθεί στα επικίνδυνα παιχνίδια / extreme sports του και να μιλάει την ακαταλαβίστικη γλώσσα του για να μπορέσουν αν επικοινωνήσουν. Προσπαθεί να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει, να τον πιάσει από το χέρι αλλά....δεν τον ξέρει καλά. Την σπρώχνει με δύναμη και τρέχει μακριά. Δεν θέλει τρυφερότητες αυτό το παιδί, δεν τα πάει καλά με την οικειότητα.
Είμαι στο νεροχύτη της κουζίνας και πλένω κάτι. Έρχεται πίσω μου και με τραβάει από τα ρούχα για να σταματήσω και να του δώσω σημασία. Μου τραβάει το παντελόνι μου και καταφέρνει να το κατεβάσει και μετά αρπάζει το εσσώρουχο μου! Πως μπόρεσα να τολμήσω να ασχοληθώ με κάτι άλλο?
Η ώρα του φαγητού!!...ποια? Η ώρα για σκαρφάλωμα εννοεί! Σηκώνεται μέσα στο καρεκλάκι του και προσπαθεί να πηδήξει κάτω ή στο τραπέζι δίπλα του ή στον πάγκο. Οικογενειακές ζεστές στιγμές στο τραπέζι της κουζίνας για γεύμα? ΧΑΧΑ! Μόνο στην τηλεόραση!
Και η λίστα είναι ατέλειωτη.... Μερικές φορές τον φοβάμαι...φοβάμαι να πάω κάπου μόνη μου μαζί του γιατί δεν ξέρω πως θα τα βγάλω πέρα. Ποιά είναι η λύση? Ψάχνω τη λύση... Τα εμπορικά καταστήματα είναι Χ στη λίστα μας πια. Το ίδιο και τα supermarket. Να ακυρώσω και τα πάρκα? Δεν θέλω να του το κάνω αυτό, του αρέσει τόσο πολύ η φύση. Τι να κάνω δεν ξέρω....δεν έχω την απάντηση. Απλά κλείνω τα μάτια μου και παρακαλώ το θεό όταν τα ανοίξω να έχει μεγαλώσει και ξεπεράσει αυτή τη φάση αγριότητας. Ή μήπως θα γίνεται χειρότερο? Δεν έχω ιδέα, δεν μπορώ να ξέρω το μέλλον. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι εξαντλημένη! Πόσο χαίρομαι που κοιμάται στις 7 το απόγευμα! Δεν είναι παράξενο με τόση ενέργεια που καταναλώνει το ότι πάει στο κρεβάτι όταν ακόμα ο ήλιος είναι ψηλά στον ουρανό, ενώ έχει χτυπήσει και ένα 3ωρο ύπνο το μεσημέρι. Η ζωή μας είναι ένα hard rock τραγούδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου