Ξέρω ότι είπα ότι δεν θα ξαναπάρω το μικρό ζιζάνιο στο mall, αλλά σαν όλες τις άλλες προκλήσεις της ζωής, δεν κατάφερα να μην ενδώσω . Το έχω αυτό, όταν με φοβίζει κάτι, με πιάνει ένας ψυχαναγκασμός που με ωθεί να πέσω με τα μούτρα σε αυτό που φοβάμαι και να το κατακτήσω, αλλιώς νιώθω ανεκπλήρωτη. Έτσι, πήρα το μικρό αλητάκι στο mall (με μια φίλη μου βέβαια - καινούρια φίλη - πως αλλάζουν τα πράγματα όταν κάνεις μωρό....έχεις ανάγκη από φίλες που αποδέχονται το ρόλο σου ως μαμά και δεν απαιτούν να τον παρατήσεις - μαζί με το μωρό σου!). Πήραμε αυτή την αμμοδόχο, την οποία ο Π εννοείτε ότι ΛΑΤΡΕΨΕ! Δεν πίστευε στην τύχη του μόλις τον έβαλα μπροστά στην άμμο και το νερό, ήταν σαν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα! Έχουμε κι άλλα σχέδια για τον μικρό μας Π, να φτιάξουμε το roof garden και να βάλουμε κι άλλα παιχνίδια.
Περιστατικό: Ο Π περνάει μπροστά από ένα κοριτσάκι αρκετά μεγαλύτερο και της αρπάζει το παιχνίδι που κρατούσε στα χέρια της (δικαιολογία: έχουμε το ίδιο παιχνίδι στο σπίτι). Το κοριτσάκι μένει στήλη άλατος και η μητέρα της την προτρέπει να τρέξει και να διεκδικήσει το παιχνίδι της (σωστή), αλλά η μικρή δεν κάνει απολύτως τίποτα. Ο Π πάει κοντά της, της προσφέρει το παιχνίδι και πριν προλάβει να το πάρει, το ξανατραβάει μακριά της γελώντας! Μετά το πετάει μακριά. Το παίρνω και το δίνω στο κοριτσάκι. Ηθικό δίδαγμα: έχουμε ξεφύγει....δεν συμμαζευόμαστε...
Συζήτηση: Εγώ στον Θ: Φοβάμαι πολύ στην σκέψη να φύγεις στο εξωτερικό για δουλειά, τρέμω!
Θ: τον Π?
Εγώ: Ναι.
Θ: Καλά κάνεις και φοβάσαι!
Oh yeah!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου