Βαθιά θλίψη

Πήγα πίσω στο μπλογκ μου και διάβασα αυτά που έγραφα όταν ο Π ήταν 14 μηνών, δηλαδή σχεδόν στην ηλικία που είναι τώρα ο Γ. Ζήλεψα τον εαυτό μου τότε. Έγραφα για το πόσο τυχερή είμαι που ο Π κοιμάται στις 7 το απόγευμα και ξυπνάει στις 7 το πρωί. Πίστευα ότι οι πρώτοι 2 μήνες ταλαιπωρίας που είχα μαζί του ήταν η απόλυτη κόλαση. Έμεινα έγκυος όταν ο Π ήταν 14 μηνών. Ζούσα την απόλυτη ευτυχία με τον άντρα μου και το μωρό μας και θέλαμε να επεκτείνουμε αυτή την ευτυχία με ακόμη ένα μωρό.

Ο Γ στους 13 μήνες και 1 εβδομάδας εξακολουθεί ακόμα να έχει άστατο ύπνο. Την τελευταία εβδομάδα μπορεί και περισσότερο ξυπνάει κάθε νύχτα και αν δεν περάσουν 2 ώρες δεν ξαναπάει για ύπνο. Το παραμικρό μπορεί να τον ξυπνήσει, όπως το να χάσει την πιπίλα του ή λίγος βήγχας. Το χειρότερο από όλα όμως είναι πως δεν μπορεί ακόμα να κοιμήσει τον εαυτό μου. Πρέπει να σηκωθώ πάνω και να τον πάρω αγκαλιά για να ξανακοιμηθεί, μπορεί να τον κρατάω για μια ολόκληρη ώρα και αυτός να κοιτάει στο κενό με ορθάνοιχτα μάτια. Τον Π τον έβαζα δίπλα μου στο κρεβάτι από 6 μηνών και τον έπαιρνε ο ύπνος. Μέχρι την ηλικία που είναι τώρα ο Γ κοιμόταν ήδη από μόνος του μέσα στο δικό του κρεβάτι δίπλα στο δικό μας. Από επιλογή!

Ο Γ μου θυμίζει από πολλές απόψεις τον νεογέννητο εαυτό του. Κλαίει πολύ. Πάρα πολύ. Όλη μέρα. Για ανεξήγητους λόγους. Κοιμάται ακατάστατα. Είναι ξύπνιος όλη νύχτα και κοιμάται 4 ώρες το μεσημέρι. Είναι υπερβολικά προσκολλημένος πάνω μου. Ακόμα δεν μπορώ να μπω στο μπάνιο όταν είναι ξύπνιος γιατί δεν θέλει να μένει με κανέναν άλλο εχτός από μένα έστω και για 10 λεπτά. Δεν με αφήνει να κάνω μπάνιο τον Π.

Δίνω ελάχιστη σημασία πια στον Π λόγω του ότι ο αδερφός του μου απορροφά όλη μου την ενέργεια. Πιάνω τον εαυτό μου να φαντάζεται πως θα ήταν η ζωή μας αν ήμουν μόνο εγώ και ο Π. Πόσα διασκεδαστικά πράγματα θα κάναμε όλη μέρα, τι παιχνίδια θα παίζαμε, όλα τα μέρη που θα πηγαίναμε μαζί. Είναι κακό, το ξέρω ότι είναι κακό αλλά είναι η αλήθεια μου.

Φταίει που λείπει και ο Θ και όλο το βάρος έχει πέσει πάνω μου. Ξέχασα πως ήταν όταν ήταν εδώ ο Θ, δεν μπορώ να θυμηθώ. Τι λέγαμε, τι κάναμε, πως περνούσαμε τις ώρες μας. Απλά δεν θυμάμαι. Έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου.

Με βοηθά η μαμά μου αλλά έχουμε τη χειρότερη σχέση που θα μπορούσαμε να έχουμε.  Ανυπομονώ να τελειώσει αυτό το διάστημα που την έχω ανάγκη για να επιστρέψω πίσω στην ελεύθερη ζωή.

Ελπίζω, αν και δεν μου έχουν απομείνει και πολλές ελπίδες, έχουν εξαντληθεί όλες τους τελευταίους 13 μήνες, πως ο Γ θα αλλάξει κάποτε. Σίγουρα κάποτε θα μεγαλώσει και δεν θα είναι το ίδιο, αλλά θέλω να μεγαλώσει γρήγορα γιατί δεν αντέχω άλλο. Έχω εξαντληθεί.

Γιαυτόν ακριβώς το λόγο αποφάσισα πως δεν θα κάνω πάρτυ για τα γενέθλια του Π. Δεν φταίει σε τίποτα ο καημένος να πληρώσει τη δική μου κούραση αλλά δεν έχω επιλογή. Θα φέρω μια τούρτα στο σπίτι.