Και είναι! Αλλά είναι και πολύ δύσκολη υπόθεση. Εχτές το βράδυ έζησα μια από τις πιο δύσκολες νύχτες από τότε που γεννήθκε ο Γ. Τον έβαλα για ύπνο στις 8.30 και ξύπνησε στις 1.00 μ.μ. Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Του έκανα γάλα αλλά δεν κοιμόταν με τίποτα. Προσπαθούσα μέχρι τις 3 αλλά δεν γινόταν τίποτα. Σε μια φάση κατάφερα να τον κοιμήσω αλλά μόλις τον έβαλα στο κρεβάτι του ξύπνησε και άρχισε να γελάει. Δεν άντεξα και ξύπνησα τη μαμα μου η οποία έμεινε μαζί του μέχρι τις 5 το πρωί. Τότε αποφάσισε να κοιμηθεί. Στις 6.00 π.μ. με ξύπνησε ο Π. Είχα φριχτό πονοκέφαλο και ήθελα να κοιμηθώ αλλά ήρθα μαζί του στο σαλόνι και αρχίσαμε να παίζουμε και να διαβάζουμε. Ο Γ κοιμάται ακόμα και φαντάζομαι θα κοιμάται μέχρι το μεσημέρι. Το επιστέγασμα είναι ότι αρρώστησα και νιώθω χάλια.
Το χειρότερο πράγμα από την πιο πάνω ιστορία είναι τα αρνητικά συναισθήματα που ένιωσα για τον Γ εχτές το βράδυ. Ήταν τόσο έντοντα και άσχημα που σήμερα σχεδόν ντρέπομαι να τον αντιμετωπίσω γιατί σκέφτομαι ότι μπορεί με κάποιο τρόπο να ένιωσε τι ένιωθα για αυτόν. Και μια μαμά δεν πρέπει να νιώθει έτσι για το μωρό της. Η καλή μαμά που θέλω να είμαι δεν πρέπει να νιώθει έτσι για το μωρό της. Δεν ένιωσα ποτέ μου έτσι για τον Π. Είναι πρωτόγνωρο για μένα αυτό που νιώθω για το μωρό μου εκείνες τις δύσκολες στιγμές.
Δεν περίμενα ότι ένα χρόνο μετά τη γέννηση του θα ζούσα ακόμα τέτοιες νύχτες. Δεν είναι αστείο πια. Δεν μπορώ να κάνω αστεία γιαυτό το θέμα πια. Ούτε νιώθω αισιοδοξία πιστεύοντας ότι κάποτε θα τελειώσει. Γιατί εκεί που πάω να πιστέψω ότι τέλειωσε κάνει ξανά την εμφάνιση του.
Και τώρα πάω να φτιάξω την ομελέτα που μου ζήτησε ο Π.
Είμαι καλή μαμά. Απλώς χρειάζομαι λίγο χρόνο για τον εαυτό μου. Και λίγη ξεκούραση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου