Φθινοπωρινές σκέψεις

 Καλοκαιρινές αναμνήσεις που δεν θα σβηστούν ποτέ

Η οικογένειά μου. Η αγαπημένη, όμορφη, ευτυχισμένη μου οικογένεια. Ευχαριστώ το θεό που τους έχω.

Το μικρό μου ζιζανιονινί που δεν κρατιέται και μεγαλώνει

Τον τελευταίο καιρό κάνω σκέψεις για αυτό το μπλογκ και για τα μέσα δικτύωσης γενικότερα. Έχω αρχίσει να χάνω λίγο το ενδιαφέρον μου για να γράφω εδώ αλλά όχι για να γράφω γενικότερα. Πάρα πολλές φορές μέσα στη μέρα μου, κάθε μέρα, θα γίνει κάτι που θα με εμπνεύσει ή θα νιώσω ένα πολύ έντονο συναίσθημα και αμέσως θα σκέφτω να ψάξω να βρω ένα τετράδιο και ένα μολύβι να γράψω κάτω αυτό που σκέφτηκα. Το 99% των φορών δεν τα καταφέρνω φυσικά επειδή είμαι με τα παιδιά ή οδηγώ ή είμαι έξω από το σπίτι και δεν έχω τετράδιο μαζί μου. Πάντα λέω να παίρνω ένα μαζί μου. Όποτε είμαι με τα παιδιά μου και προσπαθήσω να γράψω κάτι που μου έρχεται στο μυαλό, πάντα καταλήγει στο να μου παίρνουν το μολύβι και να ζωγραφίζουν πάνω στο χαρτί μου. Συνήθως κάνω τη σκέψη να θυμηθώ μετά να γράψω αυτό που σκέφτηκα αλλά όποτε το προσπαθήσω δεν μου βγαίνει έτσι όπως το ήθελα, έτσι όπως το σκέφτηκα την πρώτη φορά. Όπως τώρα που ακούω τον μικρό να κλαίει και πρέπει να σταματήσω. ίσως καταφέρω να το τελειώσω μετά, αν καταφέρω να ξαναμπώ στο ρυθμό του τι σκέφτομαι τώρα. 

Συνεχίζω τώρα που οι μικροί κοιμούνται (ταυτόχρονος ύπνος - ο παράδεισος της μάνας), αλλά σίγουρα το μυαλό μου έχει σκόρπιστει κατά τη διάρκεια της μέρας τόσο πολύ που δεν είναι ίδια η ροή της σκέψης μου. 

Έγραφα πως έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για το μπλογκ. Αυτό είναι αλήθεια και ο λόγος είναι απλός. Αποφάσισα να κρατήσω αυτό το μπλογκ κάπως προσωπικό και να μην το προβάλω καθόλου. Ακόμα και από τους φίλους μου, ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν την ύπαρξη του. Είμαι τόσο κλειστός άνθρωπος και καθόλου κοινωνικός που δεν έχω καν Facebook.  Δεν μου αρέσει καν να δείχνω το πρόσωπό μου. Από την άλλη, το μπλογκ δεν πεύει να είναι στο ίντερνετ, κάτι που το κάνει δημόσιο και ανοιχτό στο κοινό. Άρα υπάρχει έστω κάποια μικρή λογοκρισία από τον εαυτό μου που με κάνει να μην μπορώ να δώσω το 100% αυτών που αισθάνομαι και θέλω να γράψω. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο νόημα στο μπλογκ. Ελάχιστοι άνθρωποι το διαβάζουν έτσι κι αλλιώς, θα μπορούσα να γράφω μέσα στα τετράδια μου για να μπορώ κιόλας να αποδίδω το 100% του εαυτού μου. Πολλές φορές έφτασα στο σημείο να θέλω να το καταργήσω γιατί με πιάνει ο φόβος της υπερβολικής έκθεσης της ζωής μου εδώ. Τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής μου είναι καταγεγραμμένα εδώ. Από την άλλη αυτό ακριβώς είναι και ο ανασταλτικός παράγοντας. Έχω επενδύσει σε αυτό το χώρο και δυσκολεύομαι να το σταματήσω. Σίγουρα δεν θα το συνεχίσω για πάντα αλλά για να έχει νόημα για μένα, πρέπει να γράφω αληθινά αυτά που έχω μέσα μου χωρίς να φοβάμαι ποιός θα τα διαβάσει. Χωρίς να γράφω και να σβήνω. Το κάνω για μένα, επειδή δεν έχω αλλή επιλογή από το να γράφω. Μου αρέσει να γράφω, μου άρεσε από μικρή. 

Βλέπω αυτή την τάση να ασχολούνται όλοι με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και με το ίντερνετ γενικότερα. Άνθρωποι κάθονται στα σπίτια τους, δίπλα στην οικογένεια τους, στα παιδιά τους, αλλά είναι χαμένοι στον κόσμο του κινητού ή του υπολογιστή τους. Κανένας πια δεν κάθεται στις βεράντες. Δεν βλέπω κανέναν να κάθεται στη βεράντα του, είναι όλοι μέσα, δεν ξέρω καν τα πρόσωπα πολλών από τους γείτονες μου. Παιδιά μεγαλώνουν μπροστά από μια οθόνη χωρίς να βγαίνουν να παίξουν στο δρόμο ή στο πάρκο. Πέφτω στην παγίδα που πέφτουν όλοι οι άνθρωποι που μεγαλώνουν και παρατηρούν τις αλλαγές στην κοινωνία και σκέφτονται πως παλιά ήταν όλα καλύτερα ενώ η νέα γενιά έχει χαλάσει. Ίσως η κοινωνία μας να χρειαζόταν αυτό ακριβώς το πράγμα. Ίσως οι άνθρωποι έχουν αυτή την ανάγκη. Να κλειστούν στον εαυτό τους, να μην συναναστρέφονται, να μην κοινωνικοποιούνται, αλλά να εκθέτουν τη ζωή τους δημόσια μέσα από μια οθόνη. Η αλλαγή θα έρθει ξανά από μόνη της και δεν έχουμε ιδέα ποιά θα είναι αυτή.