Σκέψεις καλημέρας

Λατρεύω να ξυπνώ το πρωί πριν από τα παιδιά μου. Πραγματικά το λατρεύω και το απολαμβάνω. Δεν είναι σαν το βράδυ που αν τύχει και δεν με πάρει ο ύπνος και καταφέρω και σηκωθώ, θα είμαι τόσο κουρασμένη και το μυαλό μου τόσο αποπροσανατολισμένο που το μόνο που καταφέρνω είναι να παραπατάω στους διάφορους χώρους του σπιτιού μέχρι τελικά να αποφασίσω ότι δεν μπορώ να το παλέψω άλλο και να πάω τελικά για ύπνο ηττημένη από τα παιδιά μου. Τα οποία παιδιά μου, όσο μεγαλώνουν, τόσο ζωηρεύουν και ιδιαίτερα όταν βρίσκονται μαζί στον ίδιο χώρο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. 

Το πρωί λοιπόν, είμαι ξεκούραστη. Το μυαλό μου είναι καθαρό και αν είμαι τυχερή, το ίδιο και το σπίτι μου. Είμαι επίσης τυχερή που έχω ένα υπέροχο μπαλκόνι με θέα την ανατολή του ήλιου και έχω δει τόσες ανατολές τα τελευταία 5 χρόνια όσες δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Και όσο κι αν λατρεύω τη δύση του ήλιου, έχω να πω πως και η ανατολή έχει τη μαγεία της. 

Άρχισα να ανακατεύομαι μέσα στο κρεβάτι όπως κάθε πρωί, μέχρι που κατάλαβα πως δεν θα με ξαναπάρει ο ύπνος. Δίπλα μου ο άντρας μου και από την άλλη ο μικρός μου γιος. Ο μεγάλος, μέσα στο κρεβατάκι του δίπλα από τον άντρα μου. ΄Ολη μου η ζωή μέσα σε ένα δωμάτιο. Ότι αγαπώ μέσα σε μερικά τετραγωνικά. Όλοι κοιμούνται. Ο μεγάλος μου γιος, λες και με ένιωσε ότι άνοιξα τα μάτια μου, ξυπνάει και μου ζητάει να πάει τουαλέτα. Τον παίρνω και όταν τελειώνει τον ρωτάω αν θέλει να ξανακοιμηθεί περιμένοντας την αρνητική του απάντηση όπως κάθε πρωί. Προς μεγάλη μου έκπληξη μου απαντά θετικά. Τον βάζω πίσω στο κρεβάτι του και βγαίνω από το δωμάτιο. Φτιάχνω τον καφέ μου και πριν τον πιω τον φωτογραφίζω μπροστά στον ήλιο που ανατέλλει. Τώρα που έχει τελειώσει θέλω να φτιάξω ακόμα ένα, αλλά πάντα ο δεύτερος δεν είναι σαν τον πρώτο. Εξάλλου ο ήλιος έχει φτάσει πια ψηλά στον ουρανό και η στιγμή δεν είναι το ίδιο μαγική. 

Έψαχνα να βρω μια φωτογραφία από το μπαλκόνι μου και τελικά κατέληξα να βλέπω όλες τις φωτογραφίες από το άλμπουμ, καλοκαίρι 2016. Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι αλλά με όμορφες στιγμές, πολύ διαφορετικό από το περσινό που ήταν δραματικό με τον μικρό μου γιο να είναι το πιο δύσκολο βρέφος του κόσμου. Πήγαμε κάποιες φορές στη θάλασσα, την οποία τα παιδιά μου λατρεύουν, όπως και όλα τα παιδιά του κόσμου. Βλέποντας τις φωτογραφίες παθαίνω αυτό που παθαίνω κάθε φορά που βλέπω παλιές φωτογραφίες, δηλάδη να θέλω να πάω πίσω να ζήσω τη συγκεκριμένη στιγμή για ένα λεπτό. Έχω φωτογραφίες από το πάρκο πήγαμε με τους νονούς του Π. Έχω φωτογραφίες από τα παιδιά μου που στέκονται πάνω στο τραπεζάκι του χολ, συνηθισμένες ιστορίες καθημερινής τρέλλας. Δικές μου φωτογραφίες, με εμένα ντυμένη και βαμένη όμορφα για να τις στείλω στον άντρα μου που λείπει στο εξωτερικό. Φωτογραφίες από ένα πρωινό πικ νικ που κάναμε με τον Π στο πάρκο της γειτονιάς, όπου πηγαίνει με το ποδήλατο του, τρώει μια μπανάνα και τελικά σκαρφαλώνει πάνω σε ένα βουνό από πέτρες και τις ρίχνει κάτω. Από τις ελάχιστες στιγμές που ήμουν μόνη μου μαζί με τον Π. Και να σου πάλι οι τύψεις να εισχωρούν στο μυαλό μου για τον χρόνο που δεν αφιέρωσα στον μεγάλο μου γιο επειδή με χρειαζόταν τόσο πολύ ο μικρός μου γιος. Και να μαι πάλι να σκέφτομαι πως θα ήταν τα πράγματα αν καθυστερούσα λίγο ακόμη να κάνω δεύτερο παιδί. Χωρίς να αλλάζω τον μικρό μου Γ με τίποτα στον κόσμο. Έχω φωοτγραφίες από μια βόλτα που κάναμε μόνοι μας με τον Π στο ΙΚΕΑ και κάθεται στο τμήμα με τα παιχνίδια και παίζει πλάθοντας ιστορίες και παίζοντας ρόλους. Έχω φυσικά αμέτρητες φωτογραφίες με τον Γ στην αγκαλιά μου ή από τις βόλτες μας μαζί στο mall όταν ο Π ήταν στο σχολείο. Ένα παιδικό φεστιβάλ που έγινε τον Ιούνιο στο σχολείο πίσω από το πατρικό μου και πήγαμε με τα παιδιά μου, την αδερφή μου και τον μπαμπά μου. Διάφορες σκηνές μέσα στο σπίτι μας με τα παιδιά να παίζουν με τα παιχνίδια τους ή να κάνουν τις τρέλλες τους. Φωτογραφίες από φαγητά ή smoothies, πάντα. Το hens night της κουμπάρας μου στη Λεμεσό και ο γάμος της, τέλος Ιουνίου. Τα παιδιά μου που με 'βοηθούν' να φτιάξουμε ένα κέικ αλλά στην ουσία απλά πασαλείβονται με αλεύρι και το σκορπίζουν παντού. Φωτογραφίες στο πάρκο της γειτονιάς, τα παιδιά τρώνε παγωτό και ο Π κάνει ποδήλατο. Ο Γ σε διάφορες φωτογραφίες να τρώει ή να πίνει διάφορα πράγματα. Φωτογραφίες από το ταμπλό του αυτοκινήτου μου που δείχνουν τη θερμοκρασία, πότε 16 βαθμοί, πότε 36. Ο Π να κοιμάται στον καναπέ. Η πισίνα στο πατρικό μου και τα παιδιά να παίζουν, φωτογραφίες από την τελική γιορτή στο προηγούμενο σχολείο του Π. Στιγμές στο μπαλκόνι μας όπου ο Π ζωγραφίζει με μπογιές, τα γενέθλια μου στις 27 Ιουνίου με μια μικρή τούρτα στο πατρικό μου. Διάφορες φωτογραφίες από πατρικό μου, εκεί που βγάλαμε όλο τον Αύγουστο, η αγαπημένη στιγμή των παιδιών μου που παίζουν με το λάστιχο και καταβρέχονται, τουλάχιστον 2 φορές την ημέρα. Και η λίστα συνεχίζεται μέχρι που φτάνουμε στις φωτογραφίες μαζί με τον άντρα μου πια. Τη μέρα που η καρδιά μου μπήκε στη θέση της και η ψυχή μου σταμάτησε να πονά. 

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, τελικά ο Θ θα επιστρέψει στη Σαουδική, στις 15 Οκτωβρίου. Θα πάει για να κλείσει τους λογαριασμούς του με την εταιρία. Να τους ζητήσει να τον μεταφέρουν κάπου αλλού και αν αρνηθούν να παραιτηθεί και να επιστρέψει κοντά μας. Αλλά πιστεύω πως δεν θα είναι και τόσο γρήγορη διαδικασία. Το έργο όπου δουλεύει τελειώνει γύρω στα Χριστούγεννα και εγώ δεν πιστεύω πως θα τον αφήσουν να φύγει πριν από το τέλος. Πιστεύω πως θα του προτείνουν να μείνει να τελειώσει το έργο και αφού τελειώσει να τον μεταφέρουν κάπου αλλού. Κάτι μου λέει πως θα ξαναμείνω μόνη μου με τα παιδιά για τουλάχιστον 2 μήνες. Εύχομαι να μη βγει αληθινό αλλά είναι μια πιθανότητα. Θα είναι διαφορετικά για μένα τώρα γιατί θα αρχίζω δουλειά. Θα είναι και πιο εύκολα και πιο δύσκολα. Η αλήθεια είναι πως μου έλειψε λίγο να δουλεύω αλλά σίγουρα όχι στη συγκεκριμένη δουλειά. Δεν έχω άλλη επιλογή όμως, μέχρι να κατασταλάξουμε, μέχρι να βγει η απόφαση. Όποτε γράφω για αυτό το θέμα δεν αισθάνομαι καλά. προτιμώ να το αφήσω για τώρα και να ασχοληθώ με την ετοιμασία του Π για το σχολείο.