Δεν το πιστεύω ότι έχει μπει ο Ιούνιος! Ένας από τους αγαπημένους μου μήνες! Ο Ιούνιος είναι ένας υπέροχος μήνας μέσα στον οποίο ο Θ θα γίνει 37 χρονών (σοκ) και εγώ 33 (διπλό σοκ) και επίσης ο Γ θα γίνει 5 μηνών! Δεν θα περάσουμε μαζί τα γενέθλια μας φέτος με τον Θ αλλά πιστεύω ότι είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που θα συμβεί αυτό.
Είναι τόσο θολό το μυαλό μου που δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα για τα οποία θέλω να μιλήσω και τόσο μπερδεμένα που δεν ξέρω από που να αρχίσω. Ο Γ έχει ακόμα πολύ πρόβλημα με το ρέψιμο. Κοιμάται και σηκώνεται μέχρι και 5 ή και περισσότερες φορές στον ύπνο του ανάμεσα στα γεύματα για να ρευτεί. Είναι σαν άρρωστος. Δεν μου αρέσει να το λέω αυτό γιατί δεν είναι στην πραγματικότητα, είναι ένα πολύ υγιές και χαρούμενο μωρό αλλά αυτό το θέμα με το ρέψιμο του έχει διαλύσει τη ζωή. Κι εμένα μαζί.
Επέζησα μισό χειμώνα και ολόκληρη την άνοιξή μόνη μου, χωρίς τον άντρα μου, με το νεογέννητο μου. Τώρα δεν είναι πια νεογέννητο και πιστεύω ότι απο δώ και πέρα μόνο ωραία πράγματα έχουμε να περιμένουμε. Ελπίζω. Πιστεύω. Σήμερα έκλεισα ένα σπίτι για τον Αύγουστο, στο Λατσί, πάνω στη θάλασσα, για να περάσουμε εκεί 6 μέρες όλοι μαζί σαν οικογένεια. Δίσταζα να το κλείσω γιατί ο Αύγουστος μου φαίνεται τόσο μα τόσο μακριά αυτή τη στιγμή που δεν ξέρω αν θα ζω μέχρι τότε που λέει ο λόγος. Αλλά το έκλεισα για να έχω κάτι να περιμένω. Αυτός ο Αύγουστος θα έρθει όπως και ο επόμενος και ο μεθεπόμενος.
Αυτός είναι ο μήνας που θα επιστρέψω στη δουλειά. Δεν θέλω καθόλου αλλά έχω αποφασίσει να μην αφήσω κανένα να με ελέγχει με αυτό τον τρόπο. Γιατί όταν αγχώνεσαι τόσο πολύ εξαιτίας κάποιων ανθρώπων σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι σε ελέγχουν. Είναι απλά μια δουλειά και ας ελπίσουμε ότι δεν θα παραμείνω για πολύ ακόμα εκεί.
Περιμένουμε να εγκριθεί η αίτηση μας για το family status. Μέχρι τότε όλα είναι ακόμα αβέβαια. Είναι παράξενο να μην ξέρεις το μέλλον και να μην μπορείς να σχεδιάσεις την επόμενη σου κίνηση. Θα είναι μια έκπληξη για όλους μας. Όπως και να έχει, αυτό το ταξίδι της μοναξιάς φτάνει στο τέλος του. Δεν θα περπατάω για πολύ ακόμα μόνη μου στη ζωή γιατί σε λιγότερο από 3 μήνες θα έχω ξανά μαζί μου τον άντρα μου. Τον υπέροχο άντρα μου, αυτό τον δυνατό άνθρωπο με τη δύναμη ενός υπερ-ήρωα και την καρδιά ενός μικρού παιδιού. Τον άνθρωπο με το μεγαλύτερο κουράγιο που έχω συναντήσει ποτέ σε άνθρωπο. Τον θαυμάζω που έχει καταφέρει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να ανελιχθεί στην καινούρια του δουλειά και να γίνει ένα αστέρι. Να πάρει προαγωγή και να αναλάβει τόσες ευθύνες. Έκανε τους ανώτερους του να τον εμπιστευτούν και να τους γίνει απαραίτητος. Όχι πως είχα καμία αμφιβολία γιαυτό. Πριν καν ακόμα πάει του είχα πει ότι σε χρόνο ρεκόρ θα έχει γίνει αφεντικό. Το έχω δει να συμβαίνει παντού στη ζωή του. Είναι leader ο άνθρωπος, έχει γεννηθεί με αυτό το άστρο. Ο ίδιος δεν πιστεύει τόσο πολύ στον εαυτό του όσο εγώ παρόλο που και ο ίδιος το βλέπει να συμβαίνει συνέχεια. Τον θαυμάζω. Είναι πρότυπο για μένα και είμαι σίγουρη ότι θα γίνει και για τα παιδιά του.
Ας έρθει ότι είναι να έρθει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου