Tη Δευτέρα επέστρεψα πίσω στη δουλειά αφου εξάντλησα όλα τα περιθώρια της άδειας μητρότητας, της απλήρωτης γονικής άδειας και μιας εβδομάδας άδειας από την ετήσια μου. Δεν θα πω ψέματα, το χρειαζόμουν αυτό το διάλειμμα, να βγω ξανά έξω στον κόσμο, να κάνω και κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνω τους τελευταίους 7 μήνες στη ζωή μου με τα καλά του και τα κακά του. Η πρώτη μέρα ήταν λες και δεν έλειψα ποτέ από τη δουλειά με όλα να μοιάζουν ίδια όπως τα άφησα και όλοι να βρίσκονται εδώ στις θέσεις τους. Η μέρα πέρασε αρκετά εύκολα και γρήγορα και όλα ήταν χαλαρά στη δουλειά γιατί η προιστάμενη μου λείπει και δεν ενημερώθηκα καλά ακόμα για το συμβαίνει εδώ τόσο καιρό που λείπω και ποιές δουλειές τρέχουν. Κάθε μέρα στις 11:30 βγάζω γάλα, το βάζω σε σακουλάκι και το παίρνω σπίτι για να το πίει την επόμενη μέρα ο Γ. Χάνει συνολικά 2 γεύματα, το ένα αναπληρώνεται με ρυζάλευρο και φρούτο και το επόμενο με το γάλα μου. Εκεί που ο Γ δεν μπορούσε να πιάσει το μπιμπερό που του αγόρασα, δεν κατάφερνε δηλαδή να ρουφήξει και με είχε πιάσει ένα άγχος, ανακάλυψα ένα μικρό μπιμπερό που μου είχαν δώσει δώρο στην κλινική, μάρκας MAM, το οποίο σκεφτόμουν να πετάξω επειδή δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά αυτή τη μάρκα και πίστευα ότι είναι κάτι φτηνιάρικο και κακής ποιότητας για να το δώσουν και δωρεάν. Τελικά κάτι με σταματούσε κάθε φορά από το να το πετάξω και την Κυριακή πριν επιστρέψω στη δουλειά έβαλα μέσα νερό και το έδωσα στον Γ ο οποίος αμέσως το έπιασε καλά και άρχισε να πίνει! Ψάχνοντας έμαθα ότι αυτή η μάρκα είναι πολύ παλιά, αυτά τα μπιμπερό είναι πολύ μελετημένα και είναι ειδικά για την αποφυγή των κολικών γιατί με τον τρόπο που είναι φτιαγμένα το μωρό δεν καταπίνει αέρα και επίσης οι πιπίλες τους είναι ειδικές για να μην στραβώνουν τα δοντάκια των μωρών. Τηλεφώνησα σε διάφορα καταστήματα βρεφικών ειδών αλλά κανένα δεν είχε αυτά τα μπιμπερό στην Κύπρο. Βρήκα την ιστοσελίδα και ήμουν έτοιμη να παραγγείλω από εκεί αλλά τελικά σκέφτηκα να ψάξω σε ένα μεγάλο φαρμακείο και τα βρήκα εκεί. Οπότε στο θέμα σίτισης του Γ είμαστε εντάξει. Ούτε είχαμε ιδιαίτερο θέμα με το να με ψάχνει γιατί ήταν συνηθισμένος να μένει με τη μαμά μου κάποιες ώρες και δεν άλλαξε ούτε περιβάλλον αφού βρίσκεται και πάλι στο σπίτι μας.
Αυτός που επηρεάστηκε λίγο περισσότερο είναι ο Π, ο οποίος κατάλαβε την απουσία μου από την πρώτη μέρα. Όταν έφτασα στο σπίτι το πρώτο μεσημέρι, με αγκάλιασε, με έπιασε από το πρόσωπο με τα χεράκια του και μου είπε μάμα είσαι όμορφη! Τις επόμενες μέρες άκουσα είσαι η καλύτερη στον κόσμο και μάμα χάρηκα που ήρθες σπίτι. Εκεί που κάθε απόγευμα ήθελε να πηγαίνει μαζί με τη μαμά μου στο σπίτι της για βόλτα, από τη Δευτέρα που πάω δουλειά θέλει να μένει στο σπίτι μαζί μου. Εννοείται ότι τον αφήνω και εννοείται ότι κι εγώ τον θέλω αλλά κουράζομαι διπλά και με τα δύο μωρά. Ο Π εχτές μου είπε ότι θέλει να γίνει πιλότος, να πετάει το αεροπλάνο του ψηλά στον ουρανό. Εγώ λέει θα γίνω πυροσβέστης στον πυροσβεστικό σταθμό και ο Γ θα γίνει.... κτηνίατρος!! Με αυτό πέθανα στα γέλια! Αυτά τα επαγγέλματα τα βλέπει στα βιβλία του φυσικά αλλά τη σύνδεση για το ποιός θα γίνει τι την έκανε μόνος του. Κάθε μεσημέρι που φτάνω σπίτι με ρωτάει τι του έφερα. Εχτές του έδωσα μια σοκολάτα kinder. Τη Δευτέρα το απόγευμα πήγαμε μαζί για ψώνια στο supermarket και κάθισε μέσα στο αυτοκινητάκι που είναι συνδεδεμένο με το καλάθι. Την Τρίτη τους πήρα και τους δύο μια βόλτα στο mall και κάθισε όμορφα και ωραία με τον αδερφό του μέσα στο διπλό καρότσι για δίδυμα που αγόρασα όταν ήμουν έγκυος. Την Τετάρτη ήρθε η γιαγιά Π και πήγαμε στο πάρκο της γειτονιάς. Για πρώτη φορά έδειξε τεράστια ανεξαρτησία. Δηλαδή δεν ήθελε να είμαι δίπλα του στα παιχνίδια και να κάνουμε μαζί τσουλήθρα και τραμπάλα αλλά έτρεχε μόνος του μαζί με άλλα παιδάκια! Ήταν μια παρέα με παιδάκια που έτρεχαν και μπήκε στην παρέα και άρχισε να τρέχει μαζί τους χωρίς να τους ξέρει. Μέτα έτρεχε πίσω από ένα παιδάκι που οδηγούσε το ποδήλατο του (έχει κόλλημα με τα μέσα μεταφοράς ακόμα και τώρα ιδιαίτερα με τα ποδήλατα, αλλά είναι λίγο μικρός ακόμα νομίζω για να του πάρω ποδήλατο). Το παιδάκι αυτό ήταν με τον μπαμπά του και όταν τον πρόσεξα καλύτερα είδα ότι ήταν ένας γνωστός μου που σπούδαζε μαζί μου στην Κομοτηνή. Έπαθα σοκ με το πόσο άλλαξε και πόσο μεγάλος μου φάνηκε, με περισσότερα κιλά και ρυτίδες στο πρόσωπο. Ίσως και αυτός να με είδε έτσι, εγώ φυσικά δεν καταλαβαίνω ότι μεγαλώνω, όπως και όλοι μας επειδή βλέπουμε καθημερινά τον εαυτό μας. Αλλά δεν είναι και λίγα τα χρόνια, όταν πήγα να σπουδάσω ήταν το 2000, πριν 15 ολόκληρα χρόνια (whaaaat??? πότε έγινε αυτό). Μιλήσαμε λίγο και ήταν περίεργο να τον βλέπω εκεί με τον γιο του ενώ στο μυαλό μου είναι ένα παιδί 18 χρονών. Μετά ο Π άρχισε να τρέχει πίσω από ένα άλλο παιδάκι που έκανε ποδήλατο με τον μπαμπά του, ο οποίος μου είπε να πάω να κάτσω και θα τον προσέχει ο ίδιος. Φτάνοντας σπίτι μου είπε ότι το παιδάκι με το ποδήλατο το λέγανε ΓιώρΚο. Του λέω Γιώργο; Όχι! ΓιώρΚο! επειμένει αυτός! Μου φάνηκε πολύ αστείο και δεν καταλαβαίνω, ίσως ο Π άκουσε λάθος επειδή μου φαίνεται περίεργο να φωνάζουν το παιδάκι Γιώρκο. Έτσι όπως το λέει ο Π όμως είναι ξεκαρδιστικό. Πάντως ο Π με εκπλήσσει με το πόσο ανεξάρτητος είναι, πάντα ήταν αλλά τώρα εξελίσσεται σε άλλο επίπεδο και αυτό που είδα χτες με κάνει να πιστεύω ότι είναι έτοιμος για νηπιαγωγείο. Βαριέται πολύ σπίτι και δεν υπάρχει λόγος να βρίσκεται περιορισμένος, γιατί πόσο να παίξει μόνος του με τα ίδια παιχνίδια και πόση τηλεόραση να δει πια. Πρέπει να ανοίξει τα μικρά φτερά του και να πετάξει με μικρά φτερουγίσματα λίγο πιο μακριά από την ασφάλεια του σπιτιού του, έτσι το νιώθω.
Με σκοτώνει που δεν έχουμε ακόμα μια απάντηση από την εταιρία του Θ γιατί δεν μπορώ να προγραμματιστώ. Τώρα θα μπορούσα για παράδειγμα να αρχίσω να ψάχνω σχολείο για τον Π για τον Σεπτέμβρη ή θα μπορούσα να αρχίσω να πακετάρω κάποια πράγματα αν τελικά φύγουμε. Είμαι σε μια κατάσταση αναμονής, βρίσκομαι στον αναπνευστήρα και περιμένω αιρούμενη στο κενό. Κάνω υπομονή. Με κρατάει η αγάπη μου για τα μωρά μου, τα χαμόγελα τους, οι αγκαλιές τους, οι κουβεντούλες του Π, ο Γ που θηλάζει κουρνιάζοντας στην αγκαλιά μου, τα μικρά τους πατουσάκια και τα παχουλά τους χεράκια, η αθωότητα τους, όλα αυτά με γεμίζουν και δίνουν νόημα στην ύπαρξη μου. Αυτή τη στιγμή ο ρόλος που παίζω στη σκηνή του θεάτρου της ζωής είναι αυτός της μαμάς. Αυτή είμαι αυτή τη στιγμή, δεν είμαι η Ε, δεν είμαι υπάλληλος στη δουλειά μου, δεν είμαι η κόρη των γονιών μου, είμαι μαμά στα μωρά μου!
Σήμερα το πρωί δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου από τη νύστα, πονούσα όλο μου το κορμί, οι μυς μου έκαιγαν και γενικώς σερνόμουνα. Με βλέπει η μαμά μου και με ρωτάει τι έχω. Τίποτα της λέω θέλω απλά ένα καφέ για να συνέλθω. Με ρωτάει αν είμαι κουρασμένη. Της λέω να μην με σκέφτεται εμένα, Γιατί κι αν χιονίζει και αν βρέχει το αγριολούλουδο αντέχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου