λήδρας το απόγευμα...

Πόσο μεγάλωσες...την τελευταία φορά που πήγαμε στη λήδρας είπα ότι δεν θα ξαναπάμε μέχρι να περπατήσεις! Δεν ήξερα πότε θα ήταν αυτό...μπορεί να γινόταν και πολύ αργότερα, στους 15,16 ή 17 σου μήνες. Η στιγμή όμως ήρθε πολύ νωρίτερα...

Πόσο χαίρομαι να σε βλέπω να ανοίγεις τα φτερά σου, ευτυχισμένος πια που μπορείς να κατευθύνεις μόνος σου τον εαυτό σου προς όποια κατεύθυνση θέλεις...

Πόσο ηρέμησες με το περπάτημα...εκτονώνεις την απέραντη ενέργεια που κρύβεις μέσα σου, δεν σταματάς ποτέ. ΠΟΤΕ! Ούτε καν για να φας το μπισκότο σου. 

Το καρότσι...δεν είναι για σένα. Δεν φτιάχτηκε για σένα. Ούτε τη διαδρομή μέχρι το αυτοκίνητο δεν άντεξες να κάνεις στο καρότσι. 

Πρέπει να βγαίνουμε έξω πιο συχνά, το απολαμβάνεις... κυνήγησες τα πουλιά, προσπάθησες να ταίσεις το μπισκότο σου στο παιδάκι της φωτογραφίας, ανακάτεψες το χώμα σε μια γλάστρα και σκόρπισες χαμόγελα στους περαστικούς.

Αυτή τη στιγμή που γράφω, ο Θ κάθεται δίπλα μου και τρώει τα σουβλάκια του με πατάτες τηγανιτές με barbeque sauce... δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να γράψω περισσότερα γιατί ο Θ μου κάνει βασανιστήριο. η δίαιτα μου απόψε είχε γιαούρτι με μέλι. ναι πεινάω φριχτά και η μυρωδιά από το φαγητό μου προκαλεί εκνευρισμό...