Είμαι λάτρης των σοκολάτων. Μπορώ να ζω μόνο με σοκολάτες, τις αγαπώ. Έχω ιδιαίτερη σχέση με αυτή τη γλυκιά τροφή του μυαλού που προσφέρει ευεξία και ενέργεια, έστω και περιστασιακή. Τους τελευταίους μήνες έχω βγάλει τις σοκολάτες από τη διατροφή μου λόγω δίαιτας. Ορισμένες μέρες δεν σκέφτομαι καθόλου τη σοκολάτα αλλά κάποιες άλλες μπορώ να πάθω πραγματική εμμονή μαζί της και να μην ξεκολλάει από τον εγκέφαλο μου για πολλή ώρα.
Εχτές λόγω κάποιων συγκυριών αποφάσισα ότι δικαιούμαι και αξίζω μια σοκολάτα! Θα την έτρωγα χωρίς καμία τύψη και θα την απολάμβανα. Σταματάω στο φούρνο για ψωμί και σοκολάτα. Δεν είχα μεγάλες επιλογές, επιλέγω μια snickers. Την πληρώνω, τη βάζω στη σακούλα και φεύγω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, ανοίγω τη σοκολάτα μου, και ξεκινώ να την τρώω καθώς οδηγώ και ακούω μουσική. Δαγκώνω την πρώτη μπουκιά και η γλυκιά γεύση της με κατακλύζει. Είναι πολύ ωραία. Σε 4-5 μπουκιές η σοκολάτα τέλειωσε!!! Χμ....αυτό ήταν.
Ήταν τόσο μικρή και κράτησε τόσο λίγη ώρα. Η απόλαυση δεν ήταν αυτό που περίμενα.
Είχα εξιδανικεύσει τη σοκολάτα στο μυαλό μου όπως κάνουμε με όλα τα πράγματα που στερούμαστε. Η ιδέα τους μεγαλώνει τόσο πολύ στο κεφάλι μας μέχρι που νιώθουμε το σύνδρομο στέρησης. Το αντικείμενο (ή πρόσωπο) φαντάζει τόσο εξωπραγματικό και εξωτικό που φανταζόμαστε ότι μόλις το αποκτήσουμε θα ζήσουμε κάτι το μαγικό. Αυτό είναι το μυαλό. Δεν είναι η πραγματικότητα.
Θύμωσα με το σοκολάτα. Θύμωσα γιατί δεν ήταν τόσο καλή όσο την περίμενα.
Case Closed.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου