Έχω δύο διαφορετικές προσωπικότητες. Μια για την ώρα της δουλειάς και μια για όλες τις υπόλοιπες ώρες. Μάλλον, είναι δύο διαφορετικές πλευρές της ίδιας προσωπικότητας τις οποίες αναγκάστηκα να αναπτύξω μέσα από τις συνθήκες που ζω. Και είναι δύο ακραίες πλευρές...τις οποίες προσπαθώ να φέρω σε μια αρμονία, να τις ισορροπήσω και να τις συγχωνεύσω, να τις κάνω κράμα του ίδιου μου του εαυτού. Αλλά μερικές φορές δεν με αναγνωρίζω, δεν θέλω να ταυτίζομαι με την άσχημη μου πλευρά. Η άσχημη πλευρά μου βγαίνει στην επιφάνεια την ώρα της δουλειάς. Ανταγωνισμός, ζήλια, κακία, αντιπαλότητα, ένταση, πίεση, ψυχρότητα, κριτική και τυπικότητα είναι αυτά που έχω να αντιμετωπίσω καθημερινά. Εκμετάλλευση. Για να καταφέρω να επιβιώσω με αξιοπρέπεια πρέπει να δείξω τη σκληρή μου πλευρά. Βρίσκομαι στη θέση να παλεύω για το δικαίωμα της αυτονομίας μου κάθε ώρα που περνά. Μπορεί να ακούγεται ακραίο αλλά έτσι ακριβώς είναι. Κι εγώ γίνομαι άκαμπτη και αποστασιοποιημένη. Αν τύχει και ανοίξω τυχαία μια φωτογραφία του Π στο κινητό μου, ένας κόμπος έρχεται στο στομάχι μου που θα καταλήξει σε δάκρυα. Είναι ένα πεδίο μάχης. Αλλά δεν θέλω να παλέψω...δεν έχω δύναμη...μάλλον δεν έχω διάθεση, δεν θέλω. Συγκρατώ την ενέργεια μου να μην εξανεμιστεί όλη, πρέπει να την κρατήσω γιατί έχω αλλού να τη δώσω. Κάνω πως δεν ακούω, πως δεν βλέπω, σκέφτομαι άλλα πράγματα.
Μετά είμαι γλυκιά. Έχω χαμόγελα και αγάπη. Παίζω στο χαλί και σηκώνω το μωρό μου ψηλά και του δαγκώνω το λαιμουδάκι του και αυτό γελάει από ευτυχία. Μιλάμε μωρουδίστικα και όταν κάνει σκανδαλιές του λέω 'bad baby' και αυτός λέει 'μπαπ'. Τον αγκαλιάζω σφιχτά και αυτός κολλάει το κεφαλάκι του στο δικό μου. Του φιλάω το γυμνό του ποδαράκι, του λέω 'πόδι' και αυτός το σηκώνει ψηλά. Του τραγουδάω ότι τραγούδι μου έρθει στο μυαλό και αυτός χορεύει και γελάει. Πατάει το κουμπί στο παιχνίδι του και περιμένει να αρχίσω να τραγουδάω το abc και μόλις τελειώσει το τραγούδι χτυπάει παλαμάκια. Παίζω μπάλα μαζί με τον μπαμπά του μέσα στο σπίτι, ξαπλώνουμε όλοι μαζί στο κρεβάτι μετά τη θάλασσα και μας παίρνει ο ύπνος από τις 8, με τα σώματα μας μπερδεμένα το ένα μέσα στο άλλο. Κάνω όνειρα, σχέδια, δημιουργώ, κάνω κούνια στην παιδική χαρά όταν ο Θ σπρώχνει τον Π στη διπλανή κούνια και γελάμε...γελάμε όλοι μαζί. Είμαι ευγενική με τον κόσμο, έχω θετική ενέργεια και μιλάμε με άγνωστους, μας λένε για τα δικά τους παιδάκια, παίζουν με το δικό μας παιδάκι, κάνουν μπάλες από άμμο για τον Π...
Δεν ξέρω τι θέλω να πω με όλα αυτά...μπήκα σε ένα κόσμο παράξενο και πρέπει να παίξω με τους κανόνες του. Αλλά έχω και ένα δικό μου κόσμο, πιο μικρό, στον οποίο εγώ βάζω τους κανόνες και παίζω με δικούς μου όρους και εκεί μπορώ να είναι ήρεμη και δυνατή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου