Νανούρισμα...

Ο καιρός χάλασε. Μετά από το μικρό καλοκαίρι που μας έκανε με 27 βαθμούς, χτες ήρθαν βροχές και καταιγίδες. Ήμουνα έτοιμη να βγω από την πόρτα όταν με πήρε τηλέφωνο η μαμά μου και μου είπε να μείνω σπίτι γιατί έχει καταιγίδα. Εγώ που δεν φοβάμαι τέτοια πράγματα, έκλεισα το τηλέφωνο και φόρτωσα το μωρό και τα πράγματα του στο αυτοκίνητο. Δεν ήταν απλή καταιγίδα αυτό που ακολούθησε...ήταν 'παίζω τη ζωή μου κορώνα - γράμματα'. Βγαίνουμε αυτοκινητόδρομο και ήταν τόση πολλή η βροχή που οι υαλοκαθαριστήρες δεν έκαναν τίποτα. Ήταν λες και ένας καταρράχτης έπεφτε στο τζάμι με μανία και δεν έβλεπα τίποτα. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα πολύ. Για τον Π κυρίως. Φτάνουμε στη γειτονία της μαμάς μου και οι δρόμοι ήταν πλημμυρισμένοι. Τόσο πολύ όμως που το νερό κάλυπτε σχεδόν τους τροχούς και το αυτοκίνητο έχανε την κίνηση του, λες και οδηγούσα σε λάσπη. Ο Π δεν κατάλαβε τίποτα απολύτως! Παρακολουθούσε το νερό να χτυπάει το αυτοκίνητο με θόρυβο εκστασιασμένος. Όλα καλά στο τέλος. 

Παραδόξως απολαμβάνω τον καιρό. Δεν έκανε καθόλου χειμώνα φέτος και αυτό που ήρθε ήταν ωραία έκπληξη. 

Μου ήρθε αυθόρμητα να πω ένα νανούρισμα στον Π. Αγιά Μαρίνα τζαι τζυρά.....που ποτζιμίζεις τα μωρά..... Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι για ύπνο, τον παίρνω αγκαλιά, τον σκεπάζω με την αγαπημένη του κουβέρτα, του δίνω το γάλα του και με την πιο απαλή, γλυκιά, ήρεμη και σχεδόν ψιθυριστή φωνή αρχίζω να τραγουδώ ...αγιά μαρίνα τζαι τζυρά......και...γελάει! Όχι απλό γέλιο αλλά ένα κελαρυστό γέλιο λες και τον γαργάλησα με φτερό. Προσπαθώ να καταλάβω τι του φάνηκε τόσο αστείο. Επανέλαβα και την επόμενη μέρα το νανούρισμα με το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν νομίζω να χρησιμοποιούμε το συγκεκριμένο τραγούδι για νανούρισμα σε αυτό το σπίτι. Κρίμα...είναι τόσο μα τόσο ωραίο!