Είμαστε σπίτι!!

Επιτέλους ήρθαμε στο σπίτι μας! Είμαι τόσο χαρούμενη που άφησα πίσω τον αφιλόξενο χώρο της κλινικής και ήρθα στις ανέσεις του δικού μου σπιτιού. Το δωμάτιο ήταν τοσο ασφυκτιακά μικρό που ένιωθα να με πλακώνει και μόλις μπήκα στο σπίτι μας, μου φάνηκε σαν παλάτι! Επιπλέον το κρεβάτι ήταν το πιο άβολο κρεβάτι του κόσμου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ και με πόνεσε όλη η πλάτη μου. 

Η εμπειρία μου:

Φτάσαμε στην κλινική το πρωί της Τετάρτης 21.1.2015. Εγώ ήμουν τρομοκρατημένη και έκλεγα συνεχώς κατά διαστήματα! Διάφορες νοσοκόμες προσπαθούσαν να με καθυσηχάσουν χωρίς αποτέλεσμα. Ήμουν μαζί με τον Θ και μετά ήρθε η μαμά μου με την αδερφή μου και τον Η. Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από τις στιγμές πριν μπω στο χειρουργείο. Πρέπει να ήμουν πολύ πανικοβλημένη για να αφήσω τον εγκέφαλο μου να καταγράψει τις αναμνήσεις. Ο Π έμεινε στο σπίτι της μαμάς μου μαζί με τον μπαμπά μου. 

Μου έκαναν κλίσμα, μου φόρεσαν τη ρόμπα, μου έβαλαν τον ορό, με ετοίμασαν, με ξάπλωσαν στο φορείο και ξεκινήσαμε για το χιερουργείο. 

Τη στιγμή που θα μου έβαζαν την επισκληρήδιο, τα έχασα! Άρχισα να κλαίω στον ώμο της νοσοκόμας που με κρατούσε και δεν μπορούσα να παραμείνω ακίνητη. Αυτή τη φορά το τσίμπημα ήταν πολύ δυνταό και θυμάμαι ότι φώναξα 'άουυυυυυ πονώ!!!!', ενώ θυμάμαι ότι στην πρώτη μου γέννα δεν ένιωσα τίποτα! Είχα τεράστιο άγχος μην πάθω panic attack την ώρα που θα βγει το μωρό, όπως είχα πάθει στον Π. Είχα ενημερώσει το γιατρό και την αναισθησιολόγο και μου έβαλαν μάσκα οξυγόνου από νωρίς. 

Την ώρα της καισσαρικής ήμουν πολύ alert. Κοιτούσα τον Θ στα μάτια και του κρατούσα το χέρι του, έχοντας πλήρη συναίσθηση του τι συμβαίνει. Το αίσθημα που ένιωθα την ώρα που ο γιατρός πίεζε με δύναμη την κοιλιά μου για να βγει το μωρό, ήταν φρικτό και αβάσταχτο! 

Ξαφνικά άκουσα κλάμα μωρού και η παιδίατρος το έφερε κοντά στο πρόσωπο μου να το φιλήσω και το έβαλε στο στήθος μου για λίγο. Μετά το πήρανε κι εγώ έμεινα λίγο ακόμα στο χειρούργιο για να με κλείσουν. Όταν όλα πια τέλειωσαν, μεταφέρθηκα στο δωμάτιο μου και είδα τον Θ να κρατάει το μωρό στην αγκαλιά του, το οποίο τσίριζε από το κλάμα. Το πήρα και το έβαλα αμέσως να θηλάσει. Εννοείται ότι αποφάσισα να το θηλάσω όπως έκανα και με τον Π. 

Ο πόνος της καισσαρικής αυτή τη φορά ήταν -όπως το έλπιζα- πιο ανεκτός. Δεν ήταν τόσο ανυπόφορος αν και πιστεύω ότι γιαυτό ευθύνεται το ότι δεν πήρα τόσα πολλά κιλά όσα στον Π και επειδή σε αυτή την εγκυμοσύνη μου ήμουν πολύ -πάρα πολύ- πιο κινητική απότι στην πρώτη. Γενικώς βλέπω το σώμα μου να αναρρώνει πολύ γρηγορότερα αυτή τη φορα. 

Έμεινα 3 ατέλειωτες νύχτες στην κλινική. Οι νοσηλεύτριες ήταν ακριβώς όπως τις θυμόμουν (οι περισσότερες υπήρχαν και πριν από 2 χρόνια). Bossy and loud. Ήθελαν να κάνω τα πράγματα όπως ήθελαν αυτές. Ήθελαν να έχουν τον έλεγχο στο σώμα μου και στο μωρό μου. Γιαυτό αντέδρασαν υπερβολικά όταν είδαν ότι εγώ δεν έχω σκοπό να αφήσω το μωρό μου στα χέρια τους αλλά θα το έχω μαζί μου στο δωμάτιο. Ούτε και είχα σκοπό να τις αφήσω να το ταΐζουν φόρμουλα βάση της δικής τους ρουτίνας και να μου το φέρνουν να θηλάσει όποτε θέλουν αυτές. Θύμωναν που έκανα τα πράγματα με το δικό μου τρόπο και δεν τις άκουγα. Έγιναν διάφορα περιστατικά και μου έκαναν διάφορες επιθέσεις αλλά αυτή τη φορά δεν τις άφησα να με επηρεάσουν και απλά τις αγνόησα. Στο κάτω κάτω θα τις έβλεπα μόνο για 3 μέρες! 

Το ζουζουνάκι...μια χαρά! Δεν θέλω να το γρουσουζέψω αλλά φαίνεται πιο ήσυχο από τον Π. Τρώει και κοιμάται. Κάνει κάτι μαραθώνιους θηλασμούς των 5 ωρών στη διάρκεια της ημέρας αλλά όταν αυτό τελειώσει συνεχίζει να κοιμάται και να ξυπνάει κάθε 2 με 3 περίπου ώρες. Είναι ένα μικρό λουκουμάκι. Μου φάνηκε υπερβολικά μικρός, δεν θυμάμαι τον Π να είναι ποτέ τόσο μικρός (αν και γεννήθηκε μόνο 3 κιλά ενώ ο Γ 3,150). Το θετικό είναι ότι ο Γ πήρε 150 γραμμάρια την τρίτη μέρα της ζωής του, ενώ όπως μου είπε η παιδίατρος τα περισσότερα μωρά χάνουν βάρος τις πρώτες 2 εβδομάδες της ζωής τους (αυτό είχε γίνει και με τον Π). Αυτό σημαίνει ότι τρώει μια χαρά και μειώνουμε τον κύνδυνο για ίκτερο, κολικούς, κλπ. Yeah! 

Εχτές ήταν η πρώτη μέρα στο σπίτι! Ένιωσα σαν να μπήκα στο παλάτι μου! Όλα έτοιμα, καθαρά και τακτοποιημένα για να δεχτούν το μωρό. Ο Π έμεινε για ακόμα μια νύχτα στους γονείς μου για να προσαρμοστούμε λίγο με το νεογέννητο. Εχτές το βράδυ με ταλαιπώρησε πολύ για περίπου  5 ώρες, από το απόγευμα μέχρι τις 10 περίπου. Θήλαζε και έκανε κακά ασταμάτητα. Μόλις τελείωνε ο θηλασμός έπρεπε να αλλάξουμε πανί, κάτι που τον ξυπνούσε και μετά ξανά θηλασμός για να αποκοιμηθεί. Γύρω στις 10 έπεσε ξερός από κούραση και κοιμάται ακόμη μέχρι τώρα. Με πολλά διαλείμματα για φαγητό εννοείται! Εχτές το βράδυ πήγα να πιστέψω ότι ξαναγέννησα τον Π, αλλά μετά με διέψευσε. Μακάρι η πρώτη νύχτα να είναι προεόρτιο του τι πρόκειται να ακολουθήσει, γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, είμαστε μια χαρά! 

Ανυπομονώ πάρα πολύ να δω τον Π αν και ανησυχώ πάρα πολύ για το τι θα γίνεται τα βράδια που θέλει να κοιμάμαι μαζί του στο κρεβάτι του. Αν λείπω από δίπλα του ξυπνάει και έρχεται να με ψάξει. Το φοβάμαι πολύ αλλά θα δούμε πως θα το αντιμετωπίσουμε όταν συμβεί! Σίγουρα θα είναι δύσκολα στην αρχή, είμαι έτοιμη γιαυτό αλλά σε κάποια φάση θα βρούμε τις ισορροπίες μας και θα δημιουργήσουμε μια ρουτίνα. 

Δεν το πιστεύω πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός! Πότε άρχισα αυτό το blog όταν ο Π ήταν ακόμα μωρό που δεν περπατούσε. Μετά μεγάλωσε, περπάτησε, μίλησε. Μετά έμεινα έγκυος, μια εγκυμοσύνη που πέρασε με ταχύτητα φωτός. Ούτε που κατάλαβα τι έγινε, ούτε που βρήκα χρόνο να σταματήσω μια στιγμή και να σκεφτώ ότι είμαι έγκυος. Αυτό το μωρό μεγάλωσε μέσα στην κοιλιά μου απαρατήρητο και ανενόχλητο. Μετά έφυγε ο Θ! Και έζησα σχεδόν 4 μήνες μόνη μου. Τι εμπειρία κι αυτή! Με τα καλά της και τα άσχημα της, νιώθω ότι με ωρίμασε, με μεγάλωσε, μου έδωσε την ευκαιρία να φιλοσοφήσω τη ζωή μου και τι θέλω από αυτή. Μου άφησε το περιθώριο να δεθώ με τον Π και να ζήσω μαζί του πολλές περιπέτειες. Μετά ήρθε ο Θ και αυτές οι 5 μέρες που είχαμε μαζί πριν γεννήσω πέρασαν σαν αεράκι. Όλα έγιναν στο fast forward. Μετά γέννησα και τώρα είμαι στο σπίτι μου και μέσα στο δωμάτιο μας, στο κρεβάτι μας, κοιμούνται ο άντρας μου και ο μικρός μου γιος. 
Τα τελευταία 5 χρόνια κύλησαν σαν τυφώνας στη ζωή μου που τα σήκωσε όλα ψηλά στον αέρα, τα ανακάτεψε και μετά τα άφησε πάλι κάτω στη γη. Αρραβωνιάστηκα με τον Θ, μετακομίσαμε μαζί, παντρευτήκαμε, κάναμε το πρώτο μας μωρό, περάσαμε πολύ πολύ πολύ δύσκολα μέχρι να τον μεγαλώσουμε λίγο (βλέπε: high needs baby), αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το εξωτερικό, ο Θ έφυγε, και μετά γέννησα το δεύτερο μας μωρό! Έγιναν όλα τόσο γρήγορα, τόσο απότομα! 

Ανυπομονώ να περάσει ο καιρός και ο μικρός Γ να μεγαλώσει λίγο και να αρχίσει να επικοινωνεί μαζί μας. Ανυπομονώ να γίνει ένα στρουμπουλό μωρό με μαγουλάκια. Ανυπομονώ να δω πως θα είναι τα δύο αδερφάκια μαζί, πως θα επηρεάσει αυτό το χαρακτήρα του Π και πως θα είναι να μεγαλώνω ένα μωρό το οποίο έχει ήδη ένα αδερφάκι να του δείχνει το δρόμο. Γενικά ανυπομονώ να δω πως θα εξελιχθεί η ζωή μας! 

Πάω να ξαπλώσω δίπλα στο λουκουμάκι!