Σκέψεις Ευγνωμοσύνης

 

Ισχύει το ότι μας σκοτώνει μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί;

Τους τελευταίους 3 μήνες που μπήκε η ζωή μου σε μια (βαρετή) ρουτίνα και το μωρό ηρέμησε μεγαλώνοντας, δεν καταλαβαίνω πως περνούν οι μέρες.

Άκουσα στο αυτοκίνητο το τραγούδι my head is a jungle που το άκουγα το καλοκαίρι και μου θύμισε πως περνούσαμε τότε. Το θυμάμαι γιατί στο μυαλό μου επικρατούσε όντως μια ζούγκλα! Τότε που η ζωή μας ήταν μια τρέλα και ένα τρέξιμο. Aναμνήσεις που δεν αλλάζω με τίποτα!

Ο Π ξυπνούσε συνέχεια μέσα στη νύχτα για να φάει κι εγώ βρισκόμουν σε κατάσταση μόνιμου χασμουρητού.

 Ήθελα επειγόντως να χάσω τα κιλά της εγκυμοσύνης και πηγαίναμε κάθε μέρα μια ώρα περπάτημα στον πεζόδρομο με τα δέντρα μαζί με τον Π στο καρότσι, τον μπαμπά μου και ενίοτε την αδελφή μου. Ο Π συνήθως κοιμόταν ή κοιτούσε αποσβολωμένος τα δέντρα.

 Μπαίναμε στο αυτοκίνητο για βόλτα και εάν ήμουν τυχερή και κοιμόταν, οδηγούσα μέχρι τη Λάρνακα μέχρι να ξυπνήσει και αυτή ήταν η συναρπαστική στιγμή της ημέρας που έμενα μόνη μου με τις σκέψεις μου, οδηγώντας. Έπαιρνα τηλέφωνο τελευταία στιγμή μια φίλη από τη Λάρνακα για να βρεθούμε για βόλτα στις φοινικούδες.

Πηγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα στο mall (λέγαμε για πλάκα ότι ο Π πρέπει να νόμιζε ότι έχουμε τίποτα συγγενείς εκεί και πηγαίναμε συνέχεια) μαζί με την αδερφή μου για να κάνουμε βόλτες τον Π που κοιτούσε γύρω γύρω ενθουσιασμένος, αν ήμασταν τυχερές κοιμόταν και λίγο κι εμείς πίναμε καφέ.

 Πήγαμε επεισοδιακές διακοπές στην Πάφο. Στον Π δεν άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ το διαμέρισμα που μείναμε και ήταν συνέχεια ανήσυχος, δεν κοιμόταν, δεν έτρωγε, ίδρωνε και κολλούσε από την υγρασία, μια μέρα ανέβασε πυρετό από το air-condition. Πηγαίναμε κάθε μέρα στο Λατσί για μπάνιο  για να κοιμηθεί ο Π στο αυτοκίνητο αφού αλλιώς δεν κοιμόταν! Ήταν τότε που δεν ξεκολλούσε από πάνω μου και εάν τολμούσα να πάω για κολύμπι και ξυπνούσε και δεν με έβρισκε εκεί τότε ο καημένος ο Θ βρισκόταν με ένα μωρό που ούρλιαζε και τον κοιτούσε περίεργα όλη η παραλία νομίζοντας ότι κακοποιεί το παιδί του. Είχε πρόβλημα με το ρέψιμο και έτυχε να καθίσουμε να φάμε και για όση ώρα κράτησε το γεύμα να προσπαθούμε να τον κάνουμε να ρευτεί γιατί αλλιώς δεν ηρεμούσε.

Τον κράτησαν οι γονείς μου για 1 ώρα για να καταφέρουμε να πάμε στους "κυμμάταρους"! Μια παραλία στην Πάφο με τεράστια κύματα, γεμάτη ρεύματα, επικίνδυνη γιατί εκεί έχουν χάσει τη ζωή τους άνθρωποι. Αλλά είναι τέλεια!! Πήγαμε και σταθήκαμε στην ακτή με τα κύματα να μας παρασέρνουν και να μας τρίβουν στην άμμο, να μας καλύπτουν και να μας ξεβράζουν στην ακτή. Νιώσαμε ζωντανοί.

Σταματήσαμε στη Λεμεσό για burger και καθώς εγώ ήμουν στην τουαλέτα για 5 λεπτά ο Π σήκωσε όλο το εστιατόριο με τις φωνές του γιατί νόμισε ότι τον εγκατέλειψα μόνο με τον μπαμπά του (τι τραγικο!).

Και πολλά πολλά άλλα...

Ήταν ωραία όμως! Τώρα που τα θυμήθηκα...! Ήμουν συνέχεια σε έξαψη, ακροβατούσα στο λεπτό σχοινί τις παράνοιας και έπρεπε να επινοώ συνέχεια τρόπους να τα βγάζω πέρα.

Και τελικά… δεν ζηλεύω καθόλου τις μαμάδες που τα νεογέννητα τους κοιμούνται 4-5 και 6 ώρες συνεχόμενα και τα ξυπνάνε για να τα ταΐσουν! Δεν ζηλεύω καθόλου τα νεογέννητα που είναι ήσυχα όλη μέρα και οι μαμάδες τους έχουν ελεύθερο χρόνο και είναι ξεκούραστες και χαλαρές! Δεν ζηλεύω τα μωρά που κάθονται στο ριλάξ, στο πάρκο, στο καρότσι κλπ.

 

Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που έζησα!