Πριν περίπου μια εβδομάδα έκανα ένα ταξίδι αστραπή στη Θεσσαλονίκη για την αποφοίτηση της αδερφής μου. Άλλο ταξίδι σχεδίαζα (στη Σαουδική) και άλλο τελικά μου προέκυψε έτσι στο έκτακτο. Ήταν ένα πανέμορφο ταξίδι, μαγικό, που θα υπάρχει για πάντα στην καρδιά μου. Πίστευα πως δεν θα το απολαύσω γιατί θα μου λείπουν τα μικρά μου, κάτι που δεν πρόλαβε να συμβεί γιατί το ταξίδι ήταν πολύ σύντομο, μόλις δύο μέρες. Αντιθέτως χάρισα στον εαυτό μου τις λίγες στιγμές μοναξιάς που χρειαζόταν και δεν ένιωσα καθόλου μα καθόλου τύψεις γιατί ήξερα πως τα μικρά μου θα είναι μια χαρά και χωρίς εμένα. Ένιωσα και πάλι παιδί, έτρεξα ελεύθερη στους δρόμους, κάθισα για καφέ, έφαγα νόστιμα φαγητά, ρούφηξα το τοπίο γύρω μου και ανέβηκα στον λευκό πύργο.
Πίσω στο σπίτι τα παιδάκια μου με περίμεναν χωρίς όμως να έχουν καταλάβει ακριβώς την απουσία - αστραπή που έκανα. Ο Π πηγαίνει κανονικά στο σχολείο το οποίο -παραδόξως- αγάπησε και ζητάει να πάει κάθε πρωί. Έχει μια υπέροχη και γλυκιά δασκάλα η οποία τον αγαπάει, τον αγκαλιάζει και του δίνει φιλιά ενίοτε. Αυτές οι ώρες που ο Π είναι στο σχολείο είναι απολαυστικές. Πρώτον επειδή ξέρω πως ο Π είναι κάπου που του αρέσει, κάνει δημιουργικές ασχολίες, παίζει στην αυλή και κοινωνικοποιείται. Επίσης, τρώει! Τρώει το σάντουιτς του, το φρούτο του και το μεσημεριανό του γεύμα μαζί με τα υπόλοιπα παιδάκια. Ξέρω ότι ξεκόλλησε από την τηλεόραση και την αδράνεια αλλά το πιο σημαντικό είναι πως του αρέσει αυτό που κάνει. Έχω λίγες ώρες μόνη μου μαζί με τον Γ, χωρίς τσακωμούς ανάμεσα σ' αυτόν και στον αδερφό του, ηρεμία για όλους. Το μεσημέρι επιστρέφει ο Π όταν ο Γ ήδη κοιμάται. Μετά θα κοιμηθεί λίγο και ο Π και τα αγόρια θα συναντηθούν ξανά το απόγευμα. Εκεί αρχίζει το πάρτυ. Είναι οι δύσκολες στιγμές. Κατεβαίνουμε λίγο κάτω στη γειτονιά για να παίξουν με τα άλλα παιδάκια που μένουν κοντά μας ή να πάμε λίγο στο πάρκο. Ο Π κάνει ποδήλατο και ο Γ τρέχει πίσω του. Έχουμε λίγα κλάματα, τσακωμούς και οδυρμούς αλλά είναι όλα μέσα στο παιχνίδι. Όταν πια ξεθεωθούν ερχόμαστε πίσω στο σπίτι για μπάνιο και ύπνο. Τολμώ να πω πως έχουμε δημιουργήσει μια μικρή ρουτίνα η οποία μου αρέσει πολύ.
Ο Θ ανυπομονεί πολύ να γυρίσει πίσω. Θα γυρίσει λέει τέλος Ιουλίου, σε 3 μήνες από σήμερα, ένα χρονικό διάστημα το οποίο μου φαίνεται αιώνας, αλλά ξέρω πως θα έρθει κάποτε. Κάποιος γνωστός του τον πρότεινε για μια δουλειά στο Μουσκάτ. Είναι μια εταιρία που έβαλε μια προσφορά και αν την πιάσουν μπορεί να πάει ο Θ να δουλέψει εκεί. Κι εμείς μαζί εννοείται. Ποτέ ξανά δεν θα χωριστούμε. Αλλά κρατάω μικρό καλάθι και δεν ελπίζω τίποτα πια. Οτι είναι να έρθει ας έρθει.
Και τώρα πάω να ασχοληθώ λίγο με τον μικρό Π που δεν έχει σχολείο σήμερα λόγω των διακοπών του Πάσχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου