Υπάρχει ένα πηγάδι στη ζωή μου, βαθύ, απύθμενο, με σκούρο μαύρο νερό. Κάποτε μπορώ και επιπλέω και καταφέρνω να ανασάνω, κάποτε βρίσκομαι στη μέση του αλλά κάποτε βυθίζομαι αδύναμη στον πάτο. Παλεύω μέσα σε αυτό το πηγάδι και δεν χάνω το κουράγιο μου, ξέρωντας ότι κάποτε θα καταφέρω να βγω από εκεί μέσα. Τον περιμένω να έρθει να με βγάλει. Περιμένω τα δυνατά μυώδη χέρια του να έρθουν να τραβήξουν τα αδύναμα δικά μου και να με βγάλει έξω γιατί εγώ δεν μπορώ, δεν έχω τη δύναμη. Ξέρω ότι θα τελειώσει σύντομα αυτό που ζω και προσπαθώ να κάνω θετικές σκέψεις. Στην ουσία προσπαθώ να μην κάνω καμία σκέψη γιατί ξέρω που θα καταλήξουν αυτές. Ζω την κάθε μέρα όπως έρχεται, από την ώρα που θα σηκωθώ μέχρι την ώρα που θα ξαναξαπλώσω, λαχταρώντας τη λύτρωση, την χάραξη της γραμμής του τέλους και το άνοιγμα της νέας αρχής, όποια και να είναι αυτή, δεν με νοιάζει πια. Φτάνει να είναι και αυτός μαζί μου, φτάνει να μου κρατάει το χέρι και να μη μου το αφήσει ποτέ ξανά. Δεν ήξερα πόσο έντονα μπορεί να σου λείπει κάποιος. Μια απόσταση που δεν ορίζεται από πνευματικό χωρισμό, μόνο από σωματικό. Δεν έρχεται η λύτρωση που σου δίνει ο πραγματικός χωρισμός, ο χρόνος που σε αφήνει να γιατρευτείς. Είμαστε μαζί αλλά δεν είμαστε και αυτό είναι το πραγματικό βάσανο. Η φωνή είναι εδώ αλλά το σώμα όχι. Είναι στιγμές που δεν το αντέχω άλλο πια, στιγμές σαν κι αυτή που τα μωρά κοιμούνται και έχω χρόνο να σκεφτώ. Δεν μπορώ όμως να κάνω τίποτα άλλο παρά μόνο υπομονή... Περίμενα τόσο καιρό, μπορώ να περιμένω λίγο ακόμη. Ο θεός ξέρει τι θα έρθει για μένα και θα το φέρει την κατάλληλη στιγμή. Πρέπει απλά να πιστεύω σε αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου