Η κάθε χρονιά για μένα δεν ξεκινάει τον Ιανουάριο για να λήξει τον Δεκέμβριο αλλά πάει ως εξής: Σεπτέμβριος - Αύγουστος. Και ή χρονιά μου φέτος ξεκίνησε με την αποχώρηση του Θ και θα λήξει με την επανένωση της οικογένειας μας. Ήταν μια δύσκολη χρονιά, πολύ δύσκολη.
Κάθησα και διάβασα παλιά μου posts από τότε που ο Π ήταν βρέφος και θυμήθηκα πόσο ωραία περνούσαμε τότε. Νόμιζα ότι είχα περάσει δυσκολίες με το μεγάλωμα του Π αλλά δεν είχα ιδέα τι θα πει δυσκολία. Ναι ήταν δύσκολο μωρό σε σχέση με πολλά άλλα αλλά ήταν μόνο ένας και μπορούσα να του αφιερώσω όλη μου την ενέργεια. Δύο απαιτητικά μωρά δεν συγκρίνονται με ένα απαιτιτικό μωρό. Η χρονιά που μας πέρασε ήταν η χειρότερη χρονιά της ζωής μου, πέρασα τις χειρότερες εμπειρίες που θα μπορούσα να περάσω, μου έτυχαν δύσκολα πράγματα, βρέθηκα μόνη μου, εγκατελειμένη, χωρίς κανέναν. Ήταν τραυματικό. Το ξέρω γιατί δεν θέλω καν να το θυμάμαι και όποτε μια σκέψη από τον τελευταίο χρόνο μπει στο μυαλό μου, προσπαθώ να την διώξω αμέσως αλλιώς θα με πιάσει ένας κόμπος στο στομάχι. Μεγάλωσα, ωρίμασα, σοβάρεψα, έχασα αρκετό από τον αυθορμητισμό μου και τον ενθουσιασμό μου. Δεν θυμάμαι από πότε έχω να γελάσω με την ψυχή μου και όχι προσποιητά. Έχασα πολλή από την όρεξη μου για ζωή και περιπέτειες. Είναι λες και η ζωή με χτύπησε στο κεφάλι με ένα ρόπαλο. Δεν είμαι αυτή που ήμουν. Έχω ξεχάσει πως είναι να ζω με τον άντρα μου στο σπίτι μας, έχω ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι οικογένεια, έχω ξεχάσει πως είναι να σε φροντίζει κάποιος. Έχω ξεχάσει πως είναι να σου μιλάνε γλυκά και να σε αγκαλιάζουν.
Σκέφτομαι μήπως έχω κάνει κάτι κακό σε κάποιον και τώρα το πληρώνω. Ή μήπως η ζωή προσπαθεί να μου διδάξει κάτι με όλα αυτά που μου συμβαίνουν. Ή μήπως με προετοιμάζει για κάτι καλό (πάλι αυτή η αισιοδοξία μου που βρίσκει πάντα τρόπο να ξεμυτίζει από παντού). Αλλά δεν θέλω να είμαι αισιόδοξη πια. Όχι, όχι, θέλω να είμαι ρεαλίστρια. Ήμουν αισιόδοξη και για το δεύτερο μου μωρό, πίστευα ότι θα είναι ήρεμο, ότι θα περάσουμε καλά. Και τελικά πέρασα μια κόλαση μαζί του (και ακόμα περνώ κάποιες νύχτες... χωρίς φεγγάρι).
Εχτές εμφανίστηκε μια γειτόνισσα της μαμάς μου από το πουθενά για να μου πει τα πιο κατάλληλα λόγια που έπρεπε να ακούσω. Ήταν τόσο απρόσμενο, έχω να την δω πολύ καιρό και δεν μιλάμε ποτέ εχτός από ένα γειά σου τι κάνεις. Αλλά εχτές έπρεπε να έρθει να μου μιλήσει. Με βρήκε έξω από το σπίτι των γονιών μου, μόλις είχα κατεβάσει τον Π αλλά ο Γ κοιμόταν και προσπαθούσα να αποφασίσω τι να κάνω. Να τον κατεβάσω ή να περιμένω να ξυπνήσει. Εμφανίζεται λοιπόν η Σ και θέλει να δει τον Γ. Βλέπει το προσωπάκι του από το παράθυρο και λέει πόσο γλυκός φαίνεται. Και αρχίζει να μου λέει να προσπαθήσω να απολαύσω αυτό το διάστημα που τα μωρά μου είναι μικρά γιατί θα περάσει πολύ γρήγορα και σύντομα δεν θα με χρειάζονται πια. Ότι είναι το πιο μικρό διάστημα στη ζωή μας. Είπε ξέρει πως περνάω δύσκολα γιατί το πέρασε και η ίδια αλλά τώρα τα αγόρια της είναι 11 και 14 και είναι ανεξάρτητα πια. Είπε πως νιώθει πως είναι μόνη της με τον άντρα της τώρα πια.
Μόνη της με τον άντρα της... αντήχει στα αυτιά μου σαν γλυκιά μελωδία. Η ίδια όμως το είπε σαν κάτι λυπηρό. Ναι, με έκανε να σκεφτώ. Ξέρω πως έχει δίκαιο. Αλλά και πάλι αυτό δεν αλλάζει αυτό που αισθάνομαι. Απλά μου ανοίγει ένα μικρό παραθυράκι στο μυαλό για να μπει λίγος αέρας.
Θυμάμαι που πήγα στον γυναικόλογο μου, όταν ήμουνα έγκυος τον Γ. Ήτανε κάτι φοιτητές εκεί αγγλόφωνοι που έκαναν την πρακτική τους. Βάλαμε το ultrasound και είδαμε τον μικρό Γ. Και ο γυναικολόγος τους είπε this is a very beautiful baby. Και τότε φούσκωσα από περηφάνια. Πράγματι είναι κούκλος, το λένε όλοι και διερωτούνται ποιού μοιάζει (υπονοούν δηλαδή ότι εγώ και ο Θ δεν είμαστε κούκλοι!).
Είναι δύσκολο μωρό το άτιμο. Με έχει τσακίσει. Είναι πιο δύσκολος από τον Π. Θυμάμαι γλυκιές στιγμές με τον Π βρέφος. Θυμάμαι κάθε μέρα να πηγαίνω βόλτα στο mall, με την αδερφή μου ή φίλους, ο Π να κοιμάται στο καρότσι και εγώ παραπονιόμουν και νόμιζα ότι δυσκολευόμουν επειδή έπρεπε να κουνώ το καρότσι πάνω κάτω όση ώρα καθόμουν εκεί ανέμελη να πίνω τον καφέ μου και να τρώω το κουλούρι μου με γεύση ελιάς, μιλώντας με τις ώρες για διάφορα θέματα. Ο Γ δεν κοιμάται ποτέ στο καρότσι του. Θυμάμαι ότι κάθε μέρα πηγαίναμε περπάτημα στον πεζόδρομο με τα δέντρα, γρήγορο περπάτημα, για γυμναστική, με τον Π πάλι να κοιμάται στο καρότσι του και μετά να πηγαίνουμε στο σπίτι των γονιών μου για να φάμε καρπούζι και χαλούμι. Τώρα μπορώ να πάρω τον Γ μόνο στον μικρό πεζόδρομο και να περπατήσω πολύ πολύ αργά γιατί είμαι ένα βήμα πριν τη λιποθυμία από την κούραση. Και δεν το απολαμβάνω. Δεν νιώθω χαρά. Θυμάμαι τις νύχτες να κλείνω τα φώτα στο σαλόνι μας, να βάζω το aircondition, ο Θ να βγαίνει στο μπαλκόνι για τσιγάρο, να βάζω στο youtube το folder με τα baby songs (κυρίως disney songs) και να παίρνω τον Π στην αγκαλιά μου να τον κοιμήσω. Μαγικές στιγμές οι οποίες ναι πέρασαν τόσο γρήγορα! Μετά θα πήγαινε στο κρεβατάκι του και θα κοιμόταν ήσυχα. Του Γ του παίρνει περίπου 1 ώρα για να τον πάρει ο ύπνος και συνήθως με κλάματα επειδή δεν μπορεί να ηρεμήσει. Πρέπει να τον πάρω αγκαλιά και να περπατάω πάνω κάτω στο δωμάτιο μου μέχρι να λιώσουν τα κόκαλα μου. Και μόλις τον ακουμπίσω κάτω μπορεί να ξυπνήσει αυτόματα με ορθάνοιχτα μάτια. Ή αν είμαι τυχερή και παραμείνει κοιμισμένος, θα ξυπνήσει μετά από 40 λεπτά για να φάει, να ρευτεί ή έτσι απλά χωρίς λόγο. Και η νύχτα μας θα συνεχίσει με αυτό το ρυθμό. Με τον Π η σχέση μας ήταν μυσταγωγική. Ήμουν μόνο εγώ κι αυτός για τους πρώτους 6 μήνες της ζωής του. Ο Θ δούλευε από το χάραμα μέχρι το βράδυ και Σάββατα και πολλές Κυριακές. Ο Π δεν τον ήξερε και δεν τον ήθελε μέχρι που έγινε 6 μηνών. Ήμασταν μαζί σε όλα, κοιμόμασταν τις ίδιες ώρες, πηγαίναμε παντού μαζί, είχα μόνο αυτόν και είχε μόνο εμένα. Με τον Γ δεν έχω αυτή τη σχέση επειδή δεν έχω την πολυτέλεια να έχω μόνο αυτόν και να του αφιερώσω αποκλειστικά το σώμα μου και την ψυχή μου. Τον λατρεύω αλλά δεν έχω αναπτύξει μαζί του εκείνο το δέσιμο που που είχα με τον Π λόγω καταστάσεων τότε. Τώρα ο Γ μεγαλώνει λίγο μηχανικά μέσα σε όλη αυτή την τρέλα. Θυμάμαι να κλαίω όταν έγινε 6 μηνών ο Π γιατί θα έπρεπε να επιστρέψω πίσω στη δουλειά ενώ τώρα με τον Γ δεν έγινε κάτι τέτοιο. Θύμαμαι ότι ένιωθα τον Π πολύ μεγάλο στους 6 μήνες, ότι είχε περάσει πάρα πολύς καιρός από τότε που γέννησα. Τώρα με τον Γ στους 6 μήνες, νιώθω ότι είναι ακόμα νεογέννητο.
Ένιωσα πολλές φορές φορές εξουθένωση, θυμό, νεύρα, απόγνωση, θλίψη, τρόμο. Ένιωσα μοναξία. Ήταν φριχτά. Απομονώθηκα, ιδρυματοποιήθηκα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Και τώρα... τώρα σε 1 μήνα από σήμερα θα είναι εδώ ο άντρας μου. Ο άντρας μου. Ξέχασα πως είμαι παντρεμένη. Έπιασα τον εαυτό μου να βλέπω ζευγάρια με τα μωρά τους και να ζηλεύω. Δεν συνειδητοποιούσα πως κάποτε θα είμαι κι εγώ έτσι ξανά. Και μετά θα φύγουμε για τη Σαουδική. Φοβάμαι για το τι θα αντιμετωπίσω εκεί. Πως θα είναι η ζωή, τι θα κάνω όλη μέρα μαζί με τα μωρά μου. Θα έρχεται ο άντρας μου όμως στο τέλος της ημέρας, δεν πρέπει να το ξεχνάω αυτό, πρέπει να το θυμάμαι. Πρέπει να είμαι δυνατή. Κι άλλο δυνατή.
Κάποτε όλα αυτά θα περάσουν. Ο Γ θα μεγαλώσει, θα περπατήσει, θα μιλήσει. Κάποτε θα είμαι και πάλι χαρούμενη, θα γελάω με αστεία και θα χαίρομαι τη ζωή μου. Ελπίζω να μην είναι απλά η αισιοδοξία μου αλλά να γίνουν όλα αυτά πραγματικότητα.
Τα παιδιά φέρνουν μεγάλη χαρά αλλά και μεγάλες δυσκολίες ταυτόχρονα, όλα την ίδια ώρα. Είναι τόσο αντιφατικό. Η ζωή μου θα ήταν μίζερη χωρίς παιδιά, έχω τη μητρότητα μέσα μου, μου βγαίνει το μητρικό και πάντα ήξερα πως θα είμαι καλή μαμά. Ακούω πολλές γυναίκες που φοβούνται να κάνουν παιδιά ενώ εγώ ποτέ δεν φοβήθηκα. Απλώς μου έτυχαν μωρά με έντονο ταμπεραμέντο και βρέθηκα να είμαι μόνη μου χωρίς τον άντρα μου για 12 πολύ δύσκολους μήνες. Έχω βοήθεια από τη μαμά μου αλλά δεν είναι το ίδιο με τον Θ. Μου προσθέτει κι άλλο βάρος αντί να με αποφορτίζει. Είναι λες και έχω ακόμα ένα μωρό να φροντίσω μαζί με τα δικά μου. Έχασα τις δυνάμεις μου στην κυριολεξία. Την τελευταία εβδομάδα είμαι πολύ άρρωστη με βήγχα που δεν με αφήνει να κοιμηθώ και απίστευτη εξάντληση από τη γρίπη. Είναι μια βδομάδα που δεν λέω να δω βελτίωση, ο οργανισμός μου δεν μπορεί να επανέλθει, δεν έχει αποθέματα ενέργειας, είναι καταβεβλημένος. Σήμερα θα πάω να με δει γιατρός γιατί δεν πάει άλλο.
Χαίρομαι, χαίρομαι πραγματικά που όλο αυτό που ζω θα τελειώσει. Όμως αυτό που φρενάρει τη χαρά μου είναι το νέο μας ξεκίνημα στη Σαουδική. Δεν λέω μπορεί να είναι και ωραία εκεί αλλά μόνο και μόνο η διαδικασία για εγκατάσταση μας εκεί και η απόκτηση μιας ρουτίνας μου φαντάζει αυτή τη στιγμή άθλος. Το νέο σπίτι, η επάνδρωση του σπιτιού με τα απαραίτητα, να βρούμε τις υπηρεσίες που χρειαζόμαστε, supermarket, παιδίατρος, εμβόλια για το μωρό, κλπ κλπ. Η μετακινήσεις μας, το ότι θα πρέπει να φορώ συνέχεια την αμπάγια και το πως θα το δεχτεί ο Π. Πως θα δεχτεί ο Π γενικώς την μετακόμιση μας σε ένα ξένο περιβάλλον, πως θα αντιδράσει, τι αντίκτυπο θα έχει στην ψυχολογία του. Όλα αυτά στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου σαν ανεμοστρόβιλος και ανακατεύονται. Δεν είναι ότι δεν θέλω αλλά δεν έχω δύναμη και ενέργεια για κάτι τέτοιο. Πρέπει να βρω την ενέργεια μου.
Πιστεύω ότι 6 μήνες συγκατοίκησης με τη μάνα μου, μου έκαναν απίστευτο κακό. Δεν ταιριάζω καθόλου μαζί της, απορώ πως είμαι κόρη της. Δεν έχω κανένα κοινό μαζί της ούτε εξωτερικά αλλά ούτε και στον χαρακτήρα. Γενικώς δεν επικοινωνούμε. Μου ρούφηξε πολύ ενέργεια, με κούρασε αυτή η γυναίκα. Η βοήθεια της απαραίτητη και ξέρω πως μας αγαπάει αλλά το κάνει με διαφορετικό τρόπο από μένα. Με αποδυνάμωσε. Χαίρομαι τόσο πολύ που θα φύγω μακριά της σε λίγο καιρό. Τελικά είναι τόσο σημαντική η οικογένεια μας καθώς μεγαλώνουμε; Εννοώ οι γονείς και τα αδέρφια και όχι ο σύζυγος και τα παιδιά. Εγώ δεν νιώθω να έχω ρίζες πάντως. Ούτε πατρικό έχω αφού αλλάξαμε πολλά σπίτια, ούτε αναμνήσεις παιδικές έχω ιδιαίτερες, ούτε ιδιαίτερο δέσιμο με την οικογένεια μου. Και δεν με πειράζει αυτό για να πω την αλήθεια. Ίσως να με βοηθάει κιόλας αυτό τώρα που μεταναστεύω γιατί δεν έχω τίποτα να με κρατάει πίσω. Ούτε η δουλειά μου εννοείται.
Είναι λες και το σύμπαν συνομοτεί για να φύγω από την Κύπρο. Όλα τα σημάδια μου δείχνουν ότι δεν πρέπει να μείνω εδώ, ότι δεν έχει τίποτα για μένα εδώ. Είναι πολύ παράξενο να νιώθεις ότι δεν επικοινωνείς με κανέναν, να έχεις βρεθεί ξαφνικά μόνος σου χωρίς να έχεις κοντά σου κανέναν. Όλα με σπρώχνουν να φύγω. Πρέπει να βρεθώ μόνη μου με τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Πρέπει να κάνω τη σχέση μας να ανθίσει και την οικογένεια μας να καρποφορήσει. Αυτό έχει σημασία αυτή τη στιγμή. Φεύγω την τελευταία στιγμή πριν καταρρεύσω. Έχει τεντώσει το σχοινί και είναι έτοιμο να σπάσει. Έφτασε το τέλος. Και η νέα αρχή μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου