Τι κρατάει το μέλλον

Πριν μερικές μέρες επισκέφθηκα την Μ, την μέντορα μου όπως την βλέπω, την οποία επισκέπτομαι εδώ και 10 χρονιά για συμβουλές και για να συζητήσουμε τι κρατάει το μέλλον μου. Εξακολουθώ να την επισκέπτομαι γιατί δεν έπεσε σχεδόν ποτέ έξω σε αυτά που προέβλεψε αλλά κυρίως επειδή με γεμίζει με θετική ενέργεια και δύναμη.

Μόλις άνοιξε τα χαρτιά με βρήκε θλιμμένη, είπε πως έχω απομακρυνθεί από την ευτυχία μου. Ο Θ λέει με σκέφτεται συνεχώς και ανησυχεί πολύ για μένα. Το εξωτερικό το έχει προβλέψει χρόνια πριν και έβλεπε συγκεκριμένα τον κλειστό χώρο του compound της Σαουδικής Αραβίας πράγμα που για μένα τότε ήταν εντελώς παρανοϊκό και αβάσιμο. Ναι σε κάνει να σκέφτεσαι πως όλα είναι γραμμένα από τη μέρα που γεννιέσαι, υπάρχει η μοίρα τελικά, υπάρχουν όλα εκεί κάπου και περιμένουν να γίνουν. Ή μπορεί να μην υπάρχει καν χρόνος, να γίνονται όλα τώρα ταυτόχρονα και απλώς εμείς να ζούμε στη συγκεκριμένη στιγμή. Μπλα, μπλα, μπλα, το έχω φιλοσοφήσει πάμπολλες φορές από τότε που επισκέπτομαι την Μ και ίσως η πίστη μου στο θεό να προέρχεται μέσα από τις συναντήσεις μας. Δεν ήμουν ποτέ θρησκευόμενη και θεωρούσα την ύπαρξη του θεού ένα μάτσο βλακείες. Όμως από τότε που η Μ προέβλεψε και ξεδίπλωσε όλη μου τη ζωή μπροστα μου, άρχισα να πιστεύω πως κάτι υπάρχει εκεί ψηλά, πες το θεό, πες το πεπρωμένο, πες το ότι θες. Υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από μας εκεί πάνω.

Είπε ότι ο Θ τώρα είναι πιο εξοικιωμένος με τη δουλειά του, τα πηγαίνει πολύ καλά και θα πάρει προαγωγή και αύξηση (εν μέρει αυτό συμβαίνει ήδη). Βλέπει 2 εισοδήματα να μπαίνουν στο σπίτι μας στη Σαουδική που σημαίνει ότι θα εργάζομαι κι εγώ (αυτό αδυνατώ να το φανταστώ) και ότι στον χώρο της δουλειάς μου υπάρχουν μικρά παιδιά (χμ!). Βλέπει ότι μένουμε σε πολυκατοικία στην αρχή αλλά ίσως μετά πάρουμε σπίτι μέσα στο campus. Λέει ότι οι ανησυχίες μου για απομόνωση είναι αβάσιμες γιατί βλέπει γύρω μας πολύ κόσμο και μάλιστα θα με συμβούλευε να μείνω μακριά από φίλους και να επικεντρωθώ περισσότερο στην οικογένεια μου (και αυτό πάλι δεν μπορώ να το φανταστώ, εγώ να κάνω φίλες). Θα μείνουμε 3 με 7 χρόνια λέει στη Σαουδική και όταν επιστρέψουμε πίσω θα χτίσουμε το σπίτι μας το οποίο θα βρίσκεται σε ύψωμα. Βλέπει μια γυναίκα στη δουλειά μου, μεγαλύτερη από μένα από την οποία πρέπει να μείνω μακριά. Αν βγει και αυτό αλήθεια, να βρω δουλειά και να εμφανιστεί πάλι ένα άτομο να μου κάνει τη ζωή δύσκολη, ε θα πω ότι είμαι καταραμένη!

Εάν συνεχίσω να αγχώνομαι λέει θα τα βρω όλα δύσκολα, ενώ αν πιστέψω σε μένα θα τα βγάλω πέρα μια χαρά. Σίγουρα θα δυσκολευτώ στην αρχή λέει μέχρι να προσαρμοστώ αλλά πρέπει να βάλω πείσμα και να καταλάβω ότι βρίσκομαι εκεί για ένα σκοπό, για να είναι η οικογένεια μας μαζί, ενωμένη, για να μεγαλώσω τα παιδιά μου εγώ μαζί με τον άντρα μου, για να μαζέψουμε μερικά χρήματα για το μέλλον μας, για να έχουμε ένα σπίτι για τα παιδιά μας. Και επειδή διαβάζει το μυαλό μου, μου είπε να μην ανησυχώ που το σπίτι μας θα είναι ακατάστατο γιατί όταν έχεις παιδιά δεν προλαβαίνεις να καθαρίσεις και το πάτωμα είναι γεμάτο με παιχνίδια (όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα στο σπίτι μας). Αν σε κάποιον δεν αρέσει το σπίτι μου  μπορώ να του πω ότι μπορεί να φύγει από την πόρτα και να μην ξανάρθει. Πρέπει να ανασυνταχθώ, να βρω τις δυνάμεις μου, την αυτοπεποίθηση μου, να πεισμώσω και να πιστέψω ότι μπορώ να το κάνω, όποιες δυσκολίες και να αντιμετωπίσω. Θα επιβιώσω.

Ανησυχώ τόσο πολύ που μου κάνει κακό, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στον παρόν. Δεν είναι ότι μετακομίζουμε στην Αγγλία ή στη Νέα Ζηλανδία. Μετακομίζουμε στη Σαουδική Αραβία! Μια χώρα που μέχρι πριν ένα χρόνο αντηχούσε σαν κάτι το τρομακτικό στα αυτιά μου. Ήταν η τελευταία χώρα που θα φανταζόμουν ποτέ να επισκεφθώ πόσο μάλλον να ζήσω εκεί. Άσε που δεν δικαιούται κανένας να την επισκεφθεί εχτός εάν έχει συγγενείς εκεί που δουλεύουν. Αν ήξερα πως θα έχω το αυτοκίνητο μου ή θα μπορούσα να μπω μέσα σέ ένα ταξί ή έστω λεωφορείο με τα μωρά μου να πάμε κάπου τότε δεν θα είχα τόσο πολύ άγχος. Αυτό όμως που πρέπει να περιμένω τον Θ για να βγω απο το σπίτι μου δεν μπορώ να το φανταστώ. Νιώθω ότι η ζωή μου θα τελειώσει τώρα και θα πάω φυλακή για ένα διάστημα. Ούτε θα είναι κάπου εκεί η μαμά μου ή η μαμά του Θ για να τους αφήσω τα μωρά να πάω στην αισθητικό. Ποιά αισθητικό δηλαδή. Δεν θα μου μένει ούτε και ένα λεπτό μοναχικότητας, δεν θα μπορώ να πάω και να κάνω απολύτως τίποτα μόνη μου! Σαν να είμαι ένα μικρό παιδί. Είναι απίστευτο το πως ζουν εκεί οι γυναίκες. Γιατί σε εμένα έπρεπε να τύχει αυτό, ειδικά για μένα που η ελευθερία είναι η υπέρτατη αρετή, έπρεπε εγώ να καταλήξω να ζω στη χώρα με τους πιο πολλούς περιορισμούς στην ελευθερία. Τι είναι αυτό τώρα; Θα χρειαστώ πολύ υπομονή και αυτοκυριαρχία.

Σήμερα πήγα στον γιατρό και τελικά βρήκε πως έχω ασθματική βρογχίτιδα. Μου έδωσε ένα spray και αντιβίωση αλλά δεν θα πάρω την αντιβίωση, δεν υπάρχει λόγος ειδικά τώρα που η αρρώστια είναι προς το τέλος της. Του είπα πως το παθαίνω συχνά και μου είπε πως έχω την προδιάθεση και έτσι μόλις πιάσω το μικρόβιο εξελίσσεται έτσι. Παρατήρησα ότι το παθαίνω σε περιόδους αυξημένου άγχους όπως πχ. το έπαθα πριν παντρευτώ, πριν γεννήσω, σε περιόδους εξετάσεων και τώρα με όλα αυτά που συμβαίνουν.

Εχτές βρήκα ευκαιρία μιας και ο Π είχε πάει θαάλασσα μαζί με τους νονούς του, να πάω βόλτα στη γειτονιά μαζί με τον Γ και να την αποχαιρετήσω. Είναι μια πανέμορφη γειτονιά, με απίστευτα ηλιοβασιλέματα και ανατολές, με δέντρα, με χωράφια, ήσυχη γειτονιά αλλά και πάλι δεν κατάφερα ποτέ να την νιώσω δική μου. Δεν ξέρω τι κρατάει το μέλλον, αν θα παραμείνουμε σε αυτή τη γειτονιά ή όχι, για πόσο θα λείψουμε και όλα αυτά. Νομίζω όμως πως είναι προσωρινή.