2 ή 3? 2 ή 3? 2 ή 3?

2 ή 3 παιδιά?

Ξέρω ότι είναι υπερβολικά νωρίς να σκέφτομαι κάτι τέτοιο αφού ακόμα δεν έχω βιώσει τη ζωή μου με 2 μικρούς μπόμπιρες. Όμως δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν έγκυος τον Π, σκεφτόμουν ήδη το επόμενο παιδάκι και τη διαφορά ηλικίας τους (αυτή την πετύχαμε). Όταν τον γέννησα, πάλι σκεφτόμουν για δεύτερο παιδάκι αλλά το ενδεχόμενο μου φαινόταν σαν ταινία τρόμου. Μετά ηρεμίσαμε και τελικά το τολμήσαμε. Και ο adrenaline junkie εαυτός μου βγαίνει στην επιφάνεια να τα βγάλει πέρα με δύο μωρά, ένα νήπιο ούτε 2 χρόνων που ακόμα ξυπνάει το βράδυ και ένα νεογέννητο που δεν ξέρω πως θα είναι, μόνη μου, χωρίς τον άντρα μου. Και επιπλέον να σκέφτομαι και ένα τρίτο μωρό!  Μήπως είμαι τρελλή και δεν κάθομαι στην ησυχία μου?

Υπάρχουν δύσκολες στιγμές, σαν χθες το βράδυ, που ο Π ήταν πάρα πολύ κουρασμένος, είχε υπερένταση, χοροπηδούσε πάνω στο κρεβάτι, δεν μπορούσα να τον ηρεμίσω με τίποτα, δεν μπορούσαμε να παιξούμε, δεν ήθελε να κάνει μπάνιο, έκλαιγε σε όλη τη διάρκεια του μπάνιου και μου ζητούσε κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν. Τελικά κοιμήθηκε αλλά εγώ εξαντλήθηκα και σκέφτηκα ότι 'αυτό ήταν'. Θα κάνω μόνο δύο παιδιά, ευτυχώς που είναι κοντά ηλικίακα, έτσι σε μερικά χρόνια που θα έχουν τελειώσει τα δύσκολα νηπιακά προβλήματα, θα ξαναβρώ την ελευθερία μου μια για πάντα.

Μετά υπάρχουν και οι άλλες στιγμές, που ξαπλώνω δίπλα του και χαϊδεύω το παχουλό του χεράκι και βλέπω το στρουμπουλό του προσωπάκι γαληνεμένο και μυρίζω την απίστευτη μυρωδιά του. Τότε θέλω να φυλακίσω αυτή τη στιγμή κάπου, να τη ζω κάθε μέρα. Θέλω να τη ζήσω με πολλά παιδιά.

Υπάρχουν οι στιγμές που τρέχει κοντά μου και με αγκαλιάζει και γελάει σαν κουνελάκι και είναι τόσο μα τόσο αξιολάτρευτος. Υπάρχουν οι στιγμές όπως αυτή της φωτογραφίας που αποφασίζει να πάρει μαζί του στο αυτοκίνητο ένα ξύλο (!!!!!). Και το κουβαλάμε στη σκάλα μαζί μας και το χτυπάει πάνω στα κάγκελα και λέει "τύμπανο". Τώρα μου φαίνεται τόσο αστείο αλλά εκείνη τη στιγμή μου φαινόταν τόσο εξωφρενικό.

Θα ήθελα πολύ αν κάνω τρίτο παιδί  να είναι κοριτσάκι. Χαίρομαι που το μωράκι που έρχεται θα είναι αγόρι γιατί ξέρω ότι θα είναι φιλαράκια με τον Π. Αλλά θέλω να ζήσω και την εμπειρία του να είμαι μαμά ενός κοριτσιού.

Δυσκολεύομαι να αποφασίσω αν πρέπει να δημοσιεύσω αυτές τις σκέψεις γιατί το μέλλον θα έρθει αργά ή γρήγορα και η απόφαση θα έχει παρθεί και αυτές οι σκέψεις θα μείνουν να αιωρούνται στο χρόνο. Ίσως να μη θέλω να τις διαβάζω... Αλλά είναι αληθινές. Αμφιταλαντεύομαι μεταξύ της απίστευτης εμπειρίας της μητρότητας, της ζωής με παιδιά και της ελεύθερης και ανεξάρτητης ζωής όπου μπορείς να απολαμβάνεις τον σύντροφο σου σαν να ήσαστε δύο τρελλοί έφηβοι και όχι δύο κουρασμένοι, σοβαροί γονείς.