Είναι κιόλας 20 μηνών? Πότε περάσαμε από τους 19 μήνες στους 20, ούτε που το κατάλαβα. Ακόμα ο Π λέει 'κοτώ μηνών'. Μέτρησα ξανά τους μήνες για να σιγουρευτώ και ναι ο Π είναι 20 μηνών! Σε μόλις 4 μήνες θα είναι τα δεύτερα του γενέθλια και δεν μπορώ να το πιστέψω! Ο πρώτος χρόνος ήταν δύσκολος και πέρασε πολύ αργά και θολά όμως ο δεύτερος... πέρασε σαν άνεμος! Η ανάπτυξη του είναι ραγδαία, κάθομαι και τον κοιτάζω και είναι απίστευτο το πόσο μεγάλος είναι! Θυμάμαι σαν χθές που τον κρατούσα στην μπανιέρα του για να μην πέσει, ενώ χθες τον είδα να στέκεται μόνος του και να φαίνεται τόσο μεγάλος μέσα στην μπανιέρα που φαίνεται τόσο μικρή και μου φάνηκε αστείο να τον κρατήσω για να μην πέσει. Μπορεί να ελέγχει μόνος του το σώμα του τώρα. Μπορεί να τον ρωτήσω κάτι και να μου απαντήσει και το βρίσκω τόσο συγκλονιστικό! Πότε αυτό το μωρό, που ήταν μέσα στην κοιλιά μου (όπως είναι τώρα ο αδερφός του) μόλις πριν 2 χρόνια, μπορεί τώρα να μου απαντήσει που πήγε το απόγευμα. 'πάκο' Με ποιόν πήγες στο πάρκο? 'ππού, γιαγιά'. Τι έκανες στο πάρκο? 'τσούα, κούνια, τραμπάγια'. Είχε παιδάκια? 'όχι πιάκια'. Ανατριχιάζω... μεγαλώνει, το βρέφος μου έγινε ένα πλασματάκι.
Σήμερα επέλεξε μόνος του τι θα φορέσει! Είμαι συγκλονισμένη. Άκουγα ιστορίες για παιδάκια που επιλέγουν τα ρούχα τους και για μαμάδες που υποφέρουν γιατί δεν μπορούν να ντύσουν με στυλ τα παιδιά τους γιατί αυτά επιλέγουν τους πιο άκυρους συνδυασμούς και γελούσα... Σήμερα έβγαλα δύο μπλούζες για τον Π. Μια γκρίζα και μια κόκκινη. Αποφάσισα να του φορέσω την γκρίζα αλλά δεν δέχτηκε. Γύρισε και μου είπε 'κόνινο'. Τον ρώτησα αν θέλει την κόκκινη μπλούζα και απάντησε καταφατικά 'μμ'. Εννοείτε ότι του φόρεσα την κόκκινη μπλούζα.
Φτάνουμε στο σπίτι της μαμάς μου και βλέπει τη λεμονιά στο πεζοδρόμιο. 'Κόπχει μιμόνια' λέει. Τον κατεβάζω και πάει στη λεμονιά να κόψει λεμόνι. Του λέω να το δώσει στη γιαγιά του για να το βάλει στη σούπα. Της το παίρνει και της λέει 'μιμόνι'.
Φτάνουμε σπίτι την ίδια ώρα με τους γείτονες μας τους οποίους βλέπουμε σπάνια και τυχαία. Τους βλέπει και λέει 'Χάη, Κατίνα'. Ναι είναι ο Χάρης και η Κατερίνα. Και μετά λέει 'μωάμι'. Ξέρει ότι έχουν ένα μικρό μωράκι, 3 μηνών.
Είναι πεπεισμένος ότι η κοιλιά μου είναι τράκτορ! Την δείχνει κάθε μέρα και λέει 'ττάττο'. Μια μέρα απαίτησε να σηκώσω τη μπλούζα μου να δει το ττάττο, πήρε μια βίδα από τα εργαλία του και προσπάθησε να τη βιδώσει στον ομφαλό μου. Του είπα ότι έχει μωράκι εκει μέσα. Θυμώνει και ρωτάει 'πούντο μωάμι?'. Δεν το βλέπει, δεν μπορεί να κατανοήσει αυτό που δεν βλέπει.
Κρύβω το κινητό μου κάτω από τα μαξιλάρια στον καναπέ για να μην το βρίσκει και είμαι με την εντύπωση ότι δεν με βλέπει όταν το κάνω αυτό. Έχω την αίσθηση ότι του κρύβω κάτι. Ξαφνικά βρίσκει το κινητό μου στο τραπεζάκι του χωλ, το παίρνει και πάει και το κρύβει κάτω από το μαξιλάρι!
Η αγάπη που έχω γιαυτόν τον μικρούλη είναι αστείρευτη. Μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και δεν μπορώ να πιστέψω ότι εγώ είμαι αυτή που τον δημιούργησα (με τη βοήθεια του μπαμπά του φυσικά! χεχε). Ότι είναι κομμάτι μου, ότι είναι μισός εγώ και μισός ο μπαμπάς του. Ότι σίγουρα έχει κάτι από μένα και κάτι από τον μπαμπά του το οποίο δεν βλέπω τώρα. Μου φαίνεται τόσο συγκλονιστικό αυτό το πλασματάκι που υπάρχει στη ζωή μας. Λες και ήρθε από το διάστημα και έπεσε μέσα στο σπίτι μας. Που βρέθηκες αγάπη μου εσύ?
ΥΓ: Θυμάμαι ένα περιστατικό που έγινε το καλοκαίρι του 2013 όταν ο Π ήταν 3 μηνών και είχαμε βγει έξω ίσως για πρώτη ή δεύτερη φορά μετά τον Π. Πήγαμε για σουβλάκια κάπου κοντά στο σπίτι μας. Ήμασταν και οι δύο εξαντλημένοι και φορτισμένοι αλλά προσπαθήσαμε να βγούμε λίγο έξω για αλλαγή. Ο Π κοιμόταν στο καρότσι του. Δίπλα μας καθόταν ένα νεαρό ζευγάρι και η κοπέλα κρατούσε στα πόδια της ένα αγοράκι το οποίο μου φάνηκε πάρα πολύ μεγάλο. Σκέφτηκα...πότε θα είναι και ο Π τόσο μεγάλος να τον κρατάω στα πόδια μου.. και εικόνα μου φάνηκε έτη φωτός μακριά. Στη συνέχεια πιάσαμε κουβέντα με το ζευγάρι και εγώ ρώτησα πόσο χρονών είναι ο μικρούλης. Η μαμά του μου είπε ότι είναι 20 μηνών. Εγώ έμεινα για λίγο να την κοιτάζω και να υπολογίζω στο μυαλό μου πόσοι είναι οι 20 μήνες. Της απάντησα 'δηλαδή, σχέδον 2 χρονών'. Προσπάθησα να μιλήσω λίγο με το αγοράκι αλλά ήταν πολύ ντροπαλός και κούρνιαζε στην αγκαλιά της μαμάς του. Θυμάμαι κιόλας ότι η μαμά του του είπε 'ντροπαλέ!'. Δεν ξέρω γιατί αυτό το περιστατικό έμεινε τόσο ζωντανά χαραγμένο στη μνήμη μου. Αλλά... σήμερα ενάμιση χρόνο μετά... ο Π είναι 20 μηνών! Όσο και το αγοράκι από την ιστορία. Αυτό που ονειρεύτηκα για μια στιγμή τότε, είναι σήμερα πραγματικότητα. Με μια διαφορά όμως! Ο Π ΔΕΝ κάθεται στα πόδια μου, ούτε για να φάει, ούτε για τίποτα, ούτε για 2 λεπτά. Και ΔΕΝ είναι ντροπαλός. Αν ήμασταν σήμερα στον ίδιο χώρο που βρεθήκαμε εκείνο τον Ιούνιο, το πιο πιθανό είναι ότι ο Π θα έτρεχε ανάμεσα στα τραπέζια και θα έβρισκε κάτι να περιεργάζεται και δεν θα καθόταν ούτε δευτερόλεπτο στο τραπέζι. Δεν ξέρω τι θέλω να πω με αυτή την ιστορία. Δεν θέλω να την ξεχάσω όμως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου