Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που έγραψα για το 'βαθύ μου πηγάδι'. Θυμάμαι αυτα τα λόγια σαν χθές, δεν μπορώ να πιστέψω πως πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τότε. Θυμάμαι πως πάλευα με τον εαυτό μου αν θα δημοσιεύσω εκείνα τα λόγια ή όχι. Δεν ήθελα να φανώ πολύ απελπισμένη ή ότι λυπάμαι τον εαυτό μου. Μου αρέσει να φαίνομαι δυνατή και θετική. Σήμερα χαίρομαι τόσο πολύ για εκείνα τα λόγια που έγραψα εκείνη τη βραδιά του Απρίλη. Και εύχομαι να είχα γράψει κι άλλα. Να είχα αδειάσει εντελώς το μυαλό μου από τη μαυρίλα. Μου αρέσει να πηγαίνω πίσω και να ξέρω ότι όλα όσα έγραψα στο παρελθόν ήταν αληθινά. Όλα όσα έγραψα ήταν αληθινά αλλά ίσως να παρέλειψα πολλές άσχημες αλήθειες. Ίσως να επικεντρώθηκα πολύ στις χαρούμενες στιγμές. Και αυτό δεν είναι κακό γιατί δείχνει αισιοδοξία αλλά είναι γιατρειά να γράφεις για τους πόνους σου. Ξέρεις ότι είσα καλύτερα όταν πηγαίνεις πίσω στη ζωή σου και βλέπεις ότι πέρασες άσχημες στιγμές οι οποίες δεν υπάρχουν πια.
Πέρασα τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου. Και έκανα υπομονή. Έκανα υπομονή για ένα και μοναδικό όνειρο. Να φύγω από την Κύπρο. Μπορούσα απλά να σηκώσω το κινητό μου και να πω στον άντρα μου να παραιτηθεί. Θα ήταν δίπλα μου την επόμενη μέρα. Δεν το έκανα όμως. Επέμεινα στο όνειρο μου. Τώρα είναι ένα βήμα πριν την πραγματοποίηση και είμαι εξωφρενικά φοβισμένη.
Ξέρω πως όπου και να πάει κάποιος κουβαλάει τον εαυτό του. Οι φοβίες, οι ελλείψεις, οι σκέψεις, οι αντιδράσεις, ο τρόπος που βλέπει κάποιος την πραγματικότητα, η αισιοδοξία ή η απαισιοδοξία θα είναι πάντα μέσα του όπου και να πάει. Ξέρω ότι έχω κάποια θέματα. Έχω θέμα με την στασιμότητα. Αν ήταν στο χέρι μου, κάθε 5 χρόνια θα άλλαζα τόπο ή και χώρα διαμονής. Ξέρω ότι νιώθω πνίξιμο μέσα στην επανάληψη. Δεν γίνεται όμως να ζω έτσι όταν έχω 2 παιδιά. Πρέπει να τους προσφέρω ασφάλεια και σταθερότητα. Όση μπορώ αφού κι εγώ παλεύω με τη σταθερότητα του εαυτού μου.
Ξέρω πως δεν θα είναι όλα ρόδινα εκεί που θα πάμε. Θα υπάρχουν και άσχημες στιγμές. Το campus μας έχει μόνο 3 οικογένειες οι οποίες αποτελούνται από μεσήλικες. Δεν υπάρχουν άλλα παιδιά και τίποτα άλλο εκτός από σπίτια. Το θετικό είναι πως θα ζούμε σε σπίτι με αυλή. Σκέφτομαι διάφορα. Μπορούμε να νοικιάσουμε σπίτι μέσα σε ένα άλλο campus. Υπάρχουν υπέροχα campus που είναι σαν ολόκληρες πόλεις. Ίσως αν τα καταφέρω να βρω μια δουλειά, να χρησιμοποιούμε τα λεφτά της δουλειάς μου για να ενικοιάσουμε ένα σπίτι κάπου καλύτερα.
Το θέμα των σχολείων είναι μεγάλο κεφάλαιο. Έχουμε χάσει τις προθεσμείες εγγραφής για τον Σεπτέμβριο 2017. Μόνο ένα σχολείο δέχτηκε την αίτηση μας αλλά δεν μας εγγυάται πως θα γίνει δεκτή. Θα εξεταστεί μέσα Απριλίου. Το σχολείο είναι αγγλόφωνο. Σκέφτομαι τον Π ο οποίος είναι ένα παιδάκι 4 χρόνων να βρεθεί σε ένα καινούριο περιβάλλον, ξένο προς αυτόν και όλοι γύρω του να μιλάνε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει. Θα συνηθίσει ξέρω, είναι μικρός, μπλα μπλα μπλα. Αλλά είμαι μάνα και τον πονώ. Φαντάζομαι τις πρώτες ώρες, μέρες, εβδομάδες. Ξέρω, το έχουν περάσει χιλάδες παιδιά ανά το παγκόσμιο, υπάρχουν χειρότερα, υπάρχουν οι πρόσφυγες που έχουν χάσει τους γονείς τους και έχουν βρεθεί σε μια ξένη χώρα μόνοι τους. Αλλά και πάλι, είμαι η μάνα του.
Θα βρούμε τα πόδια μας. Όλα θα μπουν στη θέση τους, ένα προς ένα. Υπομονή. Είναι όλα καλύτερα τώρα. Τα δύσκολα έχουν περάσει. Ήταν ένα training σκληραγώγησης. Μαζεύουμε τα εφόδια μας και προχωράμε μπροστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου