Γιατί γράφω;

Πίνω τον καφέ μου παρέα με τα Playmobil των παιδιών μου

Μου γεννήθηκε αυτή η απορία στο μυαλό, γιατί γράφω; Γιατί έχει νόημα για μένα να γράφω; Τι μου προσφέρει; Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου γέμιζα σελίδες σε ημερολόγια και τετράδια. Δεν έχω κρατήσει κανένα γιατί πίστευα ότι αυτά που έγραφα ήταν χαζομάρες και έτσι μόλις γέμιζαν τα τετράδια, τα πετούσα. Αλλά πάντα με θυμάμαι να ψάχνω ένα μολύβι για να αρχίσω να γράφω κάτω τις σκέψεις μου. Μου βγαίνει φυσικά και αυθόρμητα. Ξέρω ότι δεν είμαι η καλύτερη συγγραφέας. Δηλαδή δεν ξέρω αν αυτά που γράφω είναι όντως σημαντικά ή όμορφα ή αν αξίζει να τα διαβάζει κάποιος. Φοβάμαι πολύ την κριτική. Δεν θέλω να εκθέσω τον εαυτό μου εκεί έξω γιαυτό προτιμώ να γράφω για τον εαυτό μου. Αυτός είναι και ο λόγος που ελάχιστοι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν για την ύπαρξη αυτού του blog. Βλέπω από τα στατιστικά πως κάποιο άνθρωποι με διαβάζουν. Από διάφορες χώρες. Είναι λίγοι αλλά είναι υπαρκτοί. Είμαι ευγνώμον που κάποιοι άνθρωποι με διαβάζουν. Είτε δεν με διαβάζει κανένας, είτε μόνο ένας άνρθωπος, είτε πολλοί, εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να γράφω. 

Έχω φτάσει σε ένα σημείο που θέλω να εξελίξω το γράψιμο μου. Άρχισε ως blog μιας νέας μαμάς που η εμπειρία της μητρότητας ήταν τόσο έντονη που είχε ανάγκη να την καταγράφει. Σήμερα δεν νιώθω και τόσο την ανάγκη να γράφω για τη μητρότητα. Την έχω συνηθίσει. Δεν υπάρχει τίποτα το καινούριο, το εντυπωσιακό για μένα πια σε αυτή την εμπειρία. Είμαι μαμά, λατρεύω τα παιδιά μου, θέλω να γράφω και για αυτά αλλά όχι μόνο για αυτά. Έχω τόσα πολλά άλλα πράγματα στο μυαλό μου. Το θέμα είναι πως το μυαλό μου αυτή την περίοδο της ζωής μου είναι μπερδεμένο. Αυτό συμβαίνει γιατί βρίσκομαι σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, μπλα, μπλα, μπλα. Βλέπω πως τα γραφόμενα μου αφορούν αυτό το μεταβατικό στάδιο της ζωής μου, τις σκέψεις μου για τη μετάβαση, τις μεταπτώσεις της ψυχολογίας μου, την πορεία μου ως μαμά, κάποια περιστατικά από τη ζωή μου, όλα αυτά σαν ανακατεμένα συστατικά μιας συνταγής. 

Θέλω να κάνω μια αλλαγή στο blog αλλά δεν ξέρω ποιά θα είναι αυτή. Ίσως αρχίσω να γράφω στα αγγλικά. Το ελληνικό κοινό δεν είναι και τόσο μεγάλο όσο το κοινό από άλλες χώρες. Τα αγγλικά μου όμως δεν είναι τέλεια και ίσως να μην μπορώ να εκφράζομαι τόσο σωστά και με τόση ακρίβεια, να μην μπορώ να μεταφέρω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου όπως ακριβώς θα ήθελα λόγω του εμποδίου της γλώσσας. Ίσως θα ήθελα να κάνω αυτό το blog λίγο πιο δημιουργικό. Λίγο πιο χρήσιμο. 

Πιστεύω πως η αλλαγή θα έρθει μαζί με μια άλλη αλλαγή. Την επανένωση της μικρής μας οικογένειας. Είτε εδώ, είτε σε κάποια άλλη χώρα, αυτή η αλλαγή θα έρθει πολύ, πολύ σύντομα. Εύχομαι να είναι σε κάποια άλλη χώρα γιατί τότε θα έχω πολλά περισσότερα πράγματα να γράψω και να προσφέρω. 

Δεν ξέρω, όλα αυτά είναι απλά σκέψεις. Ίσως έτσι να ονομάσω το καινούριο μου blog, ΄σκέψεις΄. 


Διάβαζα ένα τυχαίο άρθρο για το blogging. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αλλά είναι αλήθεια πως το γράψιμο σε κάνει να σκέφτεσαι καλύτερα γενικά στη ζωή σου. Με το να κάτσεις κάτω να γράψεις, οργανώνεις τη σκέψη σου, τις προτεραιότητες σου στη ζωή. Διαλέγεις ποιά είναι τα πραγματικά στιγμιότυπα της ζωής σου και τους δίνεις έμφαση. Βοηθάς τον εαυτό σου να επιλύσει κάποια προβλήματα γράφοντας τα κάτω. Βοηθάς τον εαυτό σου να αποφορτιστεί και το μυαλό σου να αδειάσει.