Εκδρομές..
Ο Π κάνει φίλους παντού. Είναι από τη ρωσσία και δεν μιλάει ελληνικά, αλλά δεν έχει σημασία, μια χαρά συνεννοήθηκαν στη νηπιο - γλώσσα τους.
Του αρέσουν οι δουλειές / ειδικά όταν έχουν να κάνουν με νερό!
Αρχίσαμε τα tours μας ως οικογένεια!
Πριν γεννηθεί ο Π, κάθε Σάββατο και Κυριακή ή με την πρώτη ευκαιρία, ο Θ κι εγώ ξεκινούσαμε τις εκδρομές μας! Όπου μας βγάλει. Να είμαστε στο αυτοκίνητο, να βλέπουμε τοπία, να σταματάμε όπου μας αρέσει, να τρώμε όπου μας βγάλει και να γυρνάμε πίσω κουρασμένοι και ικανοποιημένοι. Αυτά σταμάτησαν με τον ερχωμό του Π, για προφανείς λόγους. Υπέφερα σιωπηλά στην έλλειψη αυτών των εκδρομών και γέμιζα το κενό με άλλες χαρές που μου πρόσφερε ο Π. Δειλά δειλά όμως, αρχίσαμε να το επιχειρούμε και πάλι. Κανείς δεν μπορεί να καταστείλει δύο ταξιδιάρες ψυχές. Με ένα μωρό μαζί μας και με ένα άλλο στην κοιλιά. Ο Π έχει αρχίσει να αλλάζει... Εξακολουθεί να είναι υπερβολικά κοινωνικός και φευγάτος τύπος αλλά τώρα έχει αρχίσει να κοιτάζει πίσω του για να δει αν τον ακολουθούμε ή αν βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας από μας και να μπορεί να μας βλέπει (αλληλούια!!!!!) Καθόμαστε για φαγητό και τριγυρίζει κάπου ΚΟΝΤΑ μας, αυτό κι αν είναι αλλαγή! Εννοείται πως δεν κάθεται να φάει για πάνω από....2 λεπτά αλλά τουλάχιστον είναι κάπου εκεί γύρω! Στο αυτοκίνητο είναι πολύ πιο ανεκτικός στις μεγάλες διαδρομές σε σχέση με πιο παλιά που έκανε ολόκληρη επανάσταση μόλις βαριόταν.
Διάβαζα στο blog μιας από τις αγαπημένες μου μαμάδες που ζει στη Νέα Υόρκη... Έχει ένα κοριτσάκι 3-4 χρονών και ένα νεογέννητο αγοράκι 3 μηνών. Έγραψε πρόσφατα ένα άρθρο για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε με τη γέννηση του γιού της, τη νέα της ζωή ως μαμά δύο παιδιών και περίγραψε ένα περιστατικό όπου μια νύχτα το μωρό της έκλεγε διαρκώς, η ίδια δεν είχε κοιμηθεί για πάνω από 24 ώρες και κοίταξε το νεογέννητο μωρό της κάνοντας τη σκέψη 'μήπως ήταν λάθος?'. Αυτό φοβάμαι. Αυτό ακριβώς φοβάμαι. Αυτό ένιωσα όταν γέννησα τον Π. Έστω κι αν τώρα ο Π είναι όλη μου η ζωή και δεν τολμώ να τη φανταστώ χωρίς αυτόν, έστω κι αν τον λατρεύω, έστω κι αν δεν με πειράζει πια που διακόπτω 2 ή 3 φορές κάθε νύχτα τον ύπνο μου για να του δώσω την πιπίλα του ή το γάλα του, έστω κι αν κάνω τα πάντα γιαυτόν, δεν παύει να ισχύει ότι κάποτε έκανα τη σκέψη ότι ίσως να μην έπρεπε να τον κάνω. Δεν είναι προσωπικό, δεν τον ήξερα καν τότε, ήταν ένας άγνωστος για μένα, μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε πλάσμα. Η σκέψη ήταν καθαρά εγωιστική. Να μην κάνω γενικά παιδιά για να μη χάσω την ελευθερία μου. Και αυτό ήταν που οδήγησε αργά και σταθερά στην κατάθλιψη. Τώρα είναι ο γιός μου, το ανθρωπάκι μου, η παρεούλα μου, η αφορμή για πολλά γέλια, αγκαλιές, φιλιά, αγάπη, αγάπη, αγάπη. Αλλά τότε ήταν απλώς ένα μωρό που έκλεγε. Μήπως περάσω το ίδιο και με το μωρό που έχω στην κοιλιά μου? Τώρα ξέρω... Δεν το φοβάμαι γιατί ξέρω πως θα το αντιμετωπίσω. Αλλά...δεν θέλω να νιώσω αυτά τα συναισθήματα ξανά, είναι πολύ βασανιστικά για μια μαμά. Μόνο ο χρόνος θα δείξει τι έχει η μοίρα γραμμένο για μένα στο βιβλίο της....
Αστείο περιστατικό:
Πήγαμε με τον Π στο early learning center. Ο Π τώρα έχει εμπλουτίσει κατά πολύ το λεξιλόγιο του αλλά και πάλι παραμένει πολύ φτωχό σε σχέση με αυτό κάποιου ενήλικα. Ξέρει να ονοματίσει κάποια ζώα, αυτά που έχουμε σπίτι σε παιχνίδια και αυτά που βλέπει σε βιβλία. Ήμαστε λοιπόν στο κατάστημα και τον βλέπω που άρχισε να παίζει με κάτι δεινόσαυρους. Μεγάλους και τρομακτικούς. Σκέφτομαι τι να καταλαβαίνει τώρα ο Π, τι να νομίζει ότι είναι αυτό το πράγμα με το τεράστιο κεφάλι και δόντια. Λέω να πάω να τον πειράξω. Τον ρωτάω 'Π τι είναι αυτό?'. Με κοιτάει με σταθερό βλέμμα και μου απαντάει με σιγουριά 'άογο'! Πέθανα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου