Νέο σπίτι, νέα χώρα, νέα πραγματικότητα

Είμαστε εδώ, στην Αλ Κομπάρ, στη Σαουδική Αραβία, εδώ και 2 εβδομάδες ακριβώς, σήμερα. 

Δεν ένιωθα έτοιμη να γράψω μέχρι σήμερα γιατί οι πρώτες 2 εβδομάδες ήταν ένα στάδιο προσαρμογής κατά το οποίο άλλαζα γνώμη κάθε μια ώρα. Μια ήθελα να μαζέψω τα πράγματα μου και να φύγω και μια έβλεπα προοπτικές σε αυτό το μέρος. Δεν είναι πως θα ζήσουμε εδώ για πάντα, θα είμαστε εδώ κάποια χρόνια μέχρι να μαζέψουμε τα λεφτά που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε τη ζωή μας.

Το σπίτι είναι μεγάλο και πολύ φωτεινό. Τα έπιπλα είναι πολύ χάλια αλλά αυτά μπορούν να αλλαχτούν. Βάλαμε κάποιες δικές μας πινελιές όπως αυτό το ραφάκι με τα φυτά. 

Έξω έχουμε μια μικρή αυλή στην οποία φυτέψαμε κάποια δικά μας φυτά. Η μέρα που πήγαμε στο φυτώριο ήταν η αγαπημένη μου μέχρι τώρα. Ανυπομονώ να το ξαναεπισκεφτώ για καινούρια φυτά. 

Το compound μας είναι λίγο χάλια και ξεχασμένο στο χρόνο αλλά θα κάνουμε ότι μπορούμε μέσα σε αυτό. Υπάρχει ένα γυμναστήριο το οποίο όμως δεν μπορώ να επισκεφτώ λόγω των παιδιών. Δεν έχω να τα αφήσω κάπου. Μια υπηρεσία που λατρεύω είναι πως έχουμε φαγητό κάθε μέρα από το εστιατόριο το οποίο μας φέρνει στην πόρτα μας κάθε μεσημέρι και βράδυ ένας σερβιτόρος. Έτσι δεν χρειάζεται να μαγειρέψω. Τα φαγητά είναι υπέρχα, χθες φάγαμε ρεβύθια και σήμερα φακές. 

Η πόλη είναι αρκετά μεγάλη με τεράστιους δρόμους και ουρανοξύστες. Είναι όμως καθαρή, με φοινικιές και λουλούδια φυτεμένα παντού. Υπάρχουν επίσης παιδικές χαρές και μια ιδιωτική παραλία στην οποία κολυμπήσαμε κανονικά με τα μαγιό μας και για λίγο ξεχάσαμε ότι βρισκόμασταν στην χώρα των απαγορεύσεων και...του απόλυτου κενού.

Ναι αυτή η χώρα, για τους 'ξένους' τουλάχιστον, είναι η χώρα του απόλυτου τίποτα. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα απολύτως. Καμία ελευθερία. Ώρες ώρες νομίζεις πως θα τρελάθεις γιατί οι εικόνες της χώρας σου είναι ακόμα μέσα στο μυαλό σου. Αυτές συνήθισε να βλέπει τόσα χρόνια. Τα χέρια μου θέλουν να πιάσουν το τιμόνι του αυτοκινήτου μου για να νιώσω την ελευθερία της ταχύτητας. Να περάσω δίπλα από ανθισμένα χωράφια κάτω από τον έντονο γαλάζιο ουρανό και τον εκτυφλωτικά φωτεινό ήλιο της μεσογείου. Το σώμα μου ακόμα θέλει να κινθεί στους γρήγορους ρυθμούς που συνήθισε μέχρι τώρα, το αίμα μου κυλάει γρήγορα στις φλέβες μου κάνοντας το κορμί μου να αντιδρά σε αυτή την ακινησία. 

Μετά σταματάω για ένα λεπτό για να θυμηθώ ότι ακριβώς από αυτούς τους γρήγορους ρυθμούς ήθελα να ξεφύγω. Ξέρω κατά βάθος πως αυτή η αναγκαστική χαλαρότητα είναι καλή για μένα και για τα μωρά μου. Επιτέλους μπορώ να κάνω αυτό που ονειρευόμουν. Να είμαι στο σπίτι μαζί με τα μωρά μου. Να τα μεγαλώσω μόνη μου σύμφωνα με τους δικούς μου κανόνες. Να τους δώσω όλη την αγάπη που έχω και να τους μεταδώσω όλες τις γνώσεις που κατέχω. Μπορώ επιτέλους μετά από 2,5 χρόνια να τους προσφέρω μια οικογένεια με δύο γονείς. Ασφάλεια, σταθερότητα. Έστω κι αν είναι πολύ κουραστικό να είμαι μαζί τους 24 ώρες το 24ωρο χωρίς διάλειμμα, μόνο μετά τις 6 το απόγευμα που θα σχολάσει ο μπαμπάς τους. 

Το σχολείο είναι η μόνη μου πηγή άγχους. Είναι πολύ δύσκολο να μπει κάποιος σε σχολείο εδώ γιατί τα σχολεία τα οποία είναι πραγματικά internationals με παιδιά από όλο τον κόσμο είναι μόνο 3 και αυτά έχουν πολύ περιορισμένες θέσεις. Τα υπόλοιπα σχολεία αν και αυτοαποκαλούνται internationals και ακολουθούν το βρετανικό ή αμερικάνικο σύστημα στην πραγματικότητα αποτελούνται από μαθητές από αραβικές χώρες, μουσουλμάνους, διδάσκουν υποχρεωτικά την αραβική γλώσσα, χωρίζουν τα αγόρια από τα κορίτσια και δεν γιορτάζουν τα χριστούγεννα και το πάσχα. Θα ραγίσει η καρδιά μου αν αναγκαστώ να τον στείλω σε ένα τέτοιο σχολείο. 

Δεν είναι πως είναι υποχρεωτικό να πάει σχολείο τον Σεπτέμβριο, είναι μόλις 4. Άλλα ένας ολόκληρος χρόνος στο σπίτι, εδώ στη Σαουδική με τόσο λίγα πράγματα να κάνει, πιστεύω ότι θα τον κρατήσει πίσω. Πίσω όχι από μάθηση αλλά από εμπειρίες και κοινωνικοποίηση. Ξέρει ήδη να μετρά μέχρι το 10 και περισσότερο, τα σχήματα, τα χρώματα, τις μέρες της εβδομάδας και πολλά άλλα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Αλλά δεν μπορώ να του προσφέρω φίλους πέραν από τον αδερφό του ο οποίος κακά τα ψέματα είναι ακόμα βρέφος. 

Εύχομαι όλα να πάνε καλά. 

Δεν με βλέπω με τίποτα να γυρίζω πίσω στην παλιά μου ζωή, στην παλιά μου δουλειά με τον τρόπο που ζούσα μέχρι πριν 15 μέρες. Έχουμε ένα όνειρο, να βάλουμε στην άκρη κάποια χρήματα για να συνεχίσουμε τη ζωή μας και θα βάλω πείσμα για να το καταφέρουμε.

Είναι παράξενο πως από τα ίδια πράγματα τα οποία ήθελα τόσο πολύ να ξεφύγω, είναι αυτά τα οποία μου λείπουν πιο πολύ. Αισθάνομαι ένα ξεριζωμό από τον τόπο μου. Μου λείπει και θα ήθελα να γυρίσω πίσω εκεί που ανήκω κάποια μέρα. Αυτό αισθάνομαι αυτή τη στιγμή. 

Καλή τύχη στην οικογένεια μου...