Η κοιλιά μου έχει χαμηλώσει εμφάνως. Το μωρό γύρισε με το κεφάλι προς τα κάτω. Δεν πιέζεται πια τόσο πολύ το διάφραγμα μου και μπορώ να αναπνέω λίγο καλύτερα. Όμως η κούραση είναι πολύ περισσότερη τώρα πια νιώθω βαριά. Το άδικο είναι ότι ενώ ο Π ερχόταν σε τέτοια θέση που δεν μπορούσα να τον γεννήσω φυσιολογικά όπως ήθελα, αυτός εδώ έρχεται σε τέλεια θέση αλλά ο γιατρός δεν παίρνει το ρίσκο να με γεννήσει φυσιολογικά μετά από καισσαρική τόσο σύντομα.
Την Τετάρτη που μας πέρασε είχα ραντεβού στο γυναικολόγο. Δεν καταφέραμε να δούμε το προσωπάκι του μωρού γιατί είχε και τα χεράκια αλλά και τα ποδαράκια μπροστά του. Απογοήτευση. Επίσης....το βάρος του μωρού είναι λιγό πιο κάτω από τον μέσο όρο. Είναι 1.800κιλά ενώ έπρεπε να είναι λίγο πιο πάνω από 2 κιλά. Γι΄αυτό φταίει το ότι ούτε εγώ παίρνω βάρος τον τελευταίο καιρό λόγω του ότι δεν πεινάω αλλά και του ότι προσέχω πολύ τη διατροφή μου. Ναι, οι θερμίδες που παίρνω είναι πολύ λιγότερες από αυτές που θα έπρεπε. Έκανα το λάθος και πήρα περισσότερα κιλά στην αρχή της εγκυμοσύνης που δεν τα χρειαζόμουν, και αποφάσισα να προσέχω τώρα που είμαι στο τέλος και επιβάλλεται να παίρνω βάρος. Εννοείται ότι πανικοβλήθηκα και άρχισα από την ίδια κιόλας μέρα να τρώω περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι δεν πεινάω και τόσο πολύ και μου αρέσει να τρώω υγειινά και ελαφριά. Για παράδειγμα για πρωινό τρώω δύο φέτες μαύρο ψωμί με μοτσαρέλα και γαλοπούλα και 1 αυγό. Ο γιατρός είπε ότι πρέπει να τρώω άσπρο ψωμί και πιο παχυντικό τυρί μαζί με 2 αυγά. Είπε να τρώω λουκάνικα και πίτσες. Ναι, σκέφτομαι ματαιόδοξα πολλές φορές και δεν θέλω να παχύνω όσο πάχυνα στον Π. Είδα το σώμα μου όπως δεν το είχα δει ποτέ και δεν ντρέπομαι να το πω, ένωσα μια αηδία. Δεν μου αρέσει να παχαίνω και σίγουρα δεν μου αρέσει η διαδικασία του να χάσω τα κιλά μετά. Φυσικά, αυτό δίπλα στην υγεία του μωρού μου μου φαίνεται εντελώς παράλογο και προτιμώ να πάρω όσα κιλά πρέπει παρά να κινδυνέψει με όποιοδήποτε τρόπο το μωράκι μου. Από την περασμένη Τετάρτη έχω πεσμένη ψυχολογία και δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου αλλά νιώθω το μωράκι στην κοιλιά μου πολύ πιο ήσυχο σε σημείο που έχω ανησυχήσει. Μπορεί να είναι λόγω του ότι μεγαλώνει και δεν έχει τόσο πολύ χώρο πια για να κινείται. Σκέφτομαι ότι μπορεί να πάθει κάτι και τρελαίνομαι.
Εχτός από τα της εγκυμοσύνης... τα υπόλοιπα δεν είναι και τόσο χαρούμενα για μένα. Δεν πρόκειται να ωραιοποιήσω τίποτα, θέλω να λέω μόνο την αλήθεια. Ο Π με κάνει πολύ χαρούμενη και δίνει νόημα στη ζωή μου και λόγο ύπαρξης, αλλά...η μοναξιά ώρες ώρες με τρελαίνει. Μου λείπει απίστευτα ο Θ, το μωρό μου, η αγάπη μου, ο άντρας μου, το στήριγμα μου, ο άνθρωπος που με κάνει να γελάω, να χαλαρώνω, να νιώθω αγάπη. Κρατιέμαι δυνατή, ξεχνάω να έρθω σε επαφή με τα αισθήματα μου επειδή συνέχεια είμαστε με κόσμο και δεν καθίσαμε σπίτι ούτε ένα απόγευμα! Δεν αντέχω να είμαι στο σπίτι το απόγευμα, την ώρα που κανονικά θα σχόλανε ο Θ και θα ερχότανε να μας βρεί. Είναι οι πρώτες γιορτές της ζωής μου που ανυπομονώ να περάσουν και να τελειώσουν, για να φτάσει η μέρα που θα έρθει ο Θ. Ανυπομονώ για τη μέρα που θα ξεστολίσω το δέντρο. Ζω τις γιορτές από απόσταση, χωρίς να τις νιώθω. Κανονίζω χίλια δυό για τις γιορτές, χωρίς να το θέλω πραγματικά, μόνο και μόνο για να είμαι με κόσμο, ενώ το μόνο που θέλω είναι να κάτσω στον καναπέ μου, μόνη μου με την κουβέρτα μου και να βλέπω τηλεόραση από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς να μιλώ σε κανέναν, μέχρι να περάσουν οι μέρες. Έχω όμως και ένα παιδί μαζί μου και δεν μπορώ να του το κάνω αυτό. Θέλω να είμαι χαρούμενη γιαυτόν και να του προσφέρω τα καλύτερα! Και μέχρι τώρα το καταφέρνω. Δεν είναι ότι προσποιούμαι...όταν είμαι μαζί του είμαι όντως χαρούμενη και ξεχνιέμαι.
Πιστεύω ότι οι άλλοι με βλέπουν σαν ένα πολύ δυνατό πλάσμα. Ξέρω ότι δείχνω αυτή την εικόνα προς τα έξω. Γιαυτό και πολλές φορές κανένας δεν προσφέρεται να με βοηθήσει και όλοι υποθέτουν ότι τα καταφέρνω και μόνη μου, τονίζοντας μου πόσο δυνατή είμαι. Ναι είμαι. Και ναι δεν μου αρέσει να ζητάω βοήθεια, ποτέ δεν μου άρεσε. Ήμουν πάντα πολύ ανεξάρτητη και τα έβγαζα πέρα μόνη μου. Τώρα όμως χρειάζομαι πολλή βοήθεια γιατί δεν τα καταφέρνω μόνη μου έγκυος και με ένα νήπιο. Σωμάτικα μου είναι αδύνατον! Αλλά, δεν ξέρω πως να ζητήσω βοήθεια. Μέσα μου φωνάζω για βοήθεια αλλά έξω φαίνομαι ότι τα έχω όλα υπό έλεγχο. Εύχομαι μόνο κάποιος να μπορούσε να καταλάβει αυτή την ανάγκη μου και να έρθει μια μέρα από μόνος του στο σπίτι μου να μου πει να κρατήσει για λίγο τον Π να πάω να ψωνίσω τα αναγκαία μας τρόφιμα. Ή κάποιος να προσφερθεί να ανεβάσει τον Π και τις τσάντες μας από τις σκάλες. Και διάφορα άλλα τέτοια πρακτικά.
Είναι δύσκολα...δεν θα πω ψέματα, είναι δύσκολα. Περνάω και ωραίες στιγμές αλλά πάντα κάτι λείπει. Όλα είναι μισά. Ξέρω όμως ότι όλα αυτά σύντομα θα αλλάξουν. Και ζω γιαυτές τις στιγμές που θα είμαστε όλοι μαζί, μια οικογένεια. Τα τρία αγόρια μου κι εγώ! Να τους προσέχω και να με προσέχουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου