Τα δύο τελευταία χρόνια ήταν τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου. Δεν μπορούσα να λειτουργήσω κανονικά. Ήμουν ασταθής και απρόβλεπτη. Υπέφερα από φρικτή έλλειψη ύπνου η οποία πρέπει να επηρέασε κάτι στο μυαλό μου. Άφησα το μεγάλωμα του μεγάλου μου γιού στη μαμά μου. Δεν συμπαθούσα και ιδιαίτερα το μικρό μου παιδί για αρκετούς μήνες από τη μέρα που γεννήθηκε. Δεν είχα υπομονή, όρεξη, ηρεμία για να τους απολαύσω, να παίξω μαζί τους. Ήμουν τόσο κουρασμένη που το μόνο που ήθελα από τη στιγμή που ξυπνούσα ήταν να έρθει η νύχτα για να ξαναπάμε για ύπνο. Μετά το honeymoon που έζησα με τον Π τους πρώτους 18 μήνες της ζωή του, πριν φύγει ο Θ, η ζωή μου πήρε την κατηφόρα. Και έφτασα στον πάτο. Τον άγγιξα και έμεινα εκεί πολύ καιρό. Αλλά όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, όταν τα δουλέψεις στο τέλος καρποφορούν. Ήξερα πως δεν ήμουν καλά, ήξερα πως δεν είμαι η μαμά που θέλω να είμαι, προσπαθούσα απίστευτα πολύ σκληρά να πείσω τον εαυτό μου πως περνώ καλά μαζί με τα μωρά μου, έγραφα καθημερινά θετικά λόγια στα τετράδια μου, στον πίνακα των παιδιών μου ή στην πόρτα του ψυγείου μας. Υπενθύμιζα καθημερινά στον εαυτό μου πόσο τυχερή είμαι που τους έχω.
Την πρώτη μέρα που έφυγε ο Θ το 2014 έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου κι ας μην το κατάλαβα από την αρχή. Ο σκοπός της ζωής μου έκτοτε ήταν να μετακομίσουμε όλοι μαζί στο εξωτερικό κάτι που δεν έγινε ποτέ / ακόμα. Η σύντομη διαμονή μου στη Σαουδική και η επιστροφή μου στο μηδέν με διέλυσαν. Από τότε η μόνη μου παρέα ήταν η ελπίδα να ξαναφύγω αλλά από τότε πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Πέρσι τέτοιο καιρό ήμασταν στη Σαουδική. Το καλοκαίρι ήταν ένα πολύ κουραστικό διάστημα για μένα μέχρι τη μέρα που ήρθε ο Θ. Ο φύλακας άγγελος μου. Η έμπνευση μου. Στην αρχή έπαθα ένα αποτοξινοτικό σοκ μέχρι που συνήθησα την επιστροφή του. Όταν τελικά ηρέμησα, άρχισα να βλέπω τη ζωή μέσα από τα δικά του μάτια. Τα δικά του αισιόδοξα, θετικά, χαρούμενα και γεμάτα ζωή μάτια. Τον παρακολουθούσα να παίζει ασταμάτητα και ακούραστα με τα παιδιά μας γεμάτη θαυμασμό. Με δίδαξε πως να περνάω καλά με τα παιδιά μου. Και όταν πριν 1 εβδομάδα έφυγε, τίποτα δεν ήταν το ίδιο με πριν. Η καλή διάθεση δεν με εγκατέλειψε, ούτε η δύναμη, ούτε η όρεξη για να παίζω με τα παιδιά μου. Μπήκα στον κόσμο τους και μου αρέσει. Άρχισα να ακούω πραγματικά τι έχει να μου πει ο Π και να μπαίνω μαζί του στον φανταστικό του κόσμο. Άρχισα να βλέπω πόσο χαριτωμένος είναι ο Γ και να του διαβάζω βιβλία και να γελάω με τις σκανδαλιές του. Άρχισα να είμαι πιο ήρεμη. Όλο αυτό το training που έκανα στο μυαλό μου τα τελευταία δύο χρόνια για το πως να είμαι η μαμά που θέλω να είμαι, όλη αυτή η θεωρία που διάβαζα και έγραφα στον εαυτό μου καθημερινά ήρθε να γίνει πράξη. Και είμαι πραγματικά ήρεμη. Εκεί που ξυπνούσαμε και έτρεχα να τους ετοιμάσω για να φύγουμε από το σπίτι γιατί δεν άντεχα να είμαι μόνη μου μαζί τους, τώρα επιδιώκω να είμαστε στο σπίτι μόνοι μας και να παίζουμε, να τρώμε, να χαλαρώνουμε, να κοιμόμαστε. Δεν το φοβάμαι πια.
Κάτι σαν θαύμα συνέβη.Ξεκόλλησα επιτέλους από τον πάτο. Περίμενα πως θα μείνω πολύ καιρό ακόμα εκεί γιατί είχα αρχίσει να το συνηθίζω. Άλλα έτσι απλά μια μέρα χωρίς να ξέρω το πως και το γιατί άρχισα να βλέπω τη ζωή και τα παιδιά μου διαφορετικά. Ίσως να πέρασα κατάθλιψη. Σίγουρα πέρασα κατάθλιψη. Ήμουν συνέχεια σε ένα γρήγορο mode και πίστευα πως όλα είναι δύσκολα. Τώρα που το σκέφτομαι ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ευχαριστώ το θεό που έχω τον άντρα μου. Είναι ο μόνος από τον οποίο μπορώ να κρατηθώ. Είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που έχει αυτή την ευεργετική επίδραση πάνω μου. Είναι ο γιατρευτής μου. Ξέρω πως μόνο καλά πράγματα μας περιμένουν τώρα πια. Το ξέρω και το περιμένω. Ήρθε η στιγμή μας. Είμαστε πολύ κοντά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου