Έφυγε...Part II

Και μαζί του έφυγε και ο ήλιος...

Μελαγχολική μέρα...

Το φλυτζάνι του καφέ του είναι ακόμα στο μπαλκόνι...

Πάντα μου άρεσε το καλοκαίρι και μισούσα τον χειμώνα. Φέτος το καλοκαίρι ήταν η μόνη φορά που ανυπομονούσα να φύγει το καλοκαίρι και να έρθει ο χειμώνας γιατί λόγω εγκυμοσύνης ένιωθα αφόρητη ζέστη. Ακόμα και το χειμώνα ένιωθα αφόρητη ζέστη. Σκεφτόμουν τον χειμώνα και τον είχα εξειδανικεύσει στο μυαλό μου, φανταζόμουν cozy βραδιές στον καναπέ μου και βροχή να πέφτει στο αυτοκίνητο μου.  Μέχρι τώρα ήμουν εντάξει με το χειμώνα, όταν τις γιορτές έκανε παγωνιά με 0 βαθμούς το απόλαυσα. 
Σήμερα όμως... καθώς κάθομαι εδώ στον καναπέ μου μόνη μου (ο Θ έφυγε, ο Π είναι στους γονείς μου και το μωρό κοιμάται), νιώθω ότι βαρέθηκα το χειμώνα. Πιάνω τον εαυτό μου να φαντάζεται καλοκαίρι, ζέστη και παραλία. Το καλοκαίρι δεν μπορεί παρα να νιώθεις υπέρχα γιατί ο ήλιος πάντα σε ανεβάζει. Ίσως περνώ τα baby blues και η διάθεση μου είναι πεσμένη, δεν θυμάμαι να με έχει επηρεάσει τόσο πολύ ο καιρός τελευταία. 

Περάσαμε 15 γεμάτες μέρες. Ξέχασα πόσο φωτεινός άνθρωπος είναι ο Θ. Μπαίνει μέσα σε ένα δωμάτιο και το φωτίζει. Η αισιοδοξία και η καλή του διάθεση είναι μεταδοτικά. Είναι η χαρά της ζωής ακόμα και στα δύσκολα. Είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος που ξέρω... Είναι τόσο γεναιόδωρος και δίνει τόσα πολλά στους άλλους. Σκέφτεται τους άλλους και ξέρει πως να τους βοηθήσει. Είναι ο καλύτερος και πιο αγαπησιάρης μπαμπάς. Είναι γελαστός! Όταν τον φέρνω στο μυαλό μου, το μόνο που βλέπω είναι το τεράστιο, παιδικό χαμόγελο του. Τον αγαπώ... θα τον αγαπώ για πάντα... και ζω για τη μέρα που θα ζούμε όλοι μαζί, όπου κι αν είναι αυτό. 

Ο Γ έγινε 10 ημερών σήμερα! Χτες πήγαμε στη γιατρό και τον βρήκε τέλειο. Το βάρος του είναι απίστευτα καλό, έβαλε 200 γραμμάρια από το βάρος της γέννησης του ενώ το αναμενόμενο είναι να χάσουν βάρος τα μωρά μέχρι τη δεύτερη εβδομάδα της γέννησης τους που φτάνουν το βάρος της γέννησης τους. Αυτό σημαίνει ότι τρώει καλά! 

Ο Π...αντιδρά κάποιες στιγμές, ιδιαίτερα όταν με δει να τον θηλάζω στο κρεβάτι. Έρχεται να με τραβήξει να σηκωθώ. Δεν μπορώ να παίξω και τόσο πολύ μαζί του λόγω έλλειψης χρόνου αλλά ευτυχώς υπάρχουν άτομα που με υποκαθιστούν. Η μαμά μου, ο μπαμπάς μου και η αδερφή μου, η αγαπημένη του νούννη. 

Είναι δύσκολα... τώρα περνάω τα πολύ δύσκολα...είμαι στην καρδιά της δυσκολίας αλλά δεν πρέπει να λυγίσω. Πρέπει να κρατήσω το κεφάλι ψηλά και να είμαι αισιόδοξη. Αυτό που με κρατάει είναι η σκέψη ότι σε λίγους μήνες θα είμαστε μαζί...όλοι μαζί σαν κανονική οικογένεια. Έχω πολύ κόσμο γύρω μου αλλά στην καρδιά μου νιώθω μια κρύα μοναξιά γιατί όσους και να έχω δίπλα μου, δεν έχω το άλλο μου μισό. Δεν έχω τον συνοδοιπόρο μου στη ζωή. Ξέρω ότι είναι και για τον ίδιο δύσκολο, ίσως πιο δύσκολο ψυχολογικά απότι είναι για μένα. Γιατί αυτός αποχωρίζεται και τα μωρά του και πάει κάπου πολύ αφιλόξενα όπου το μόνο που έχει να κάνει όλη μέρα είναι να δουλεύει. Είναι δυνατός. Τον θαυμάζω... πολύ λίγοι είναι ικανοί να κάνουν αυτό που κάνει. Αγάπη μου... ψυχή μου...

Δεν βοηθάει και αυτή η κλεισούρα στο σπίτι. Μόνο χτες βγήκα λίγο έξω για να πάμε στην παιδίατρο και τον γυναικολόγο μου για να αφαιρέσω τις ραφές (yeiii). Του είπα ότι πρέπει να συζητήσουμε για μεθόδους αντισύλληψης, χεχε! Αλλά δεν μπορώ να βγάλω το νεογέννητο έξω από το σπίτι ακόμα. Είναι πολύ μικρό και θηλάζει ανα πάσα στιγμή. Αυτό είναι ένα διάστημα που πρέπει να το περάσουμε στο σπίτι, τουλάχιστον μέχρι να περάσουν 40 μέρες. Δεν εχω συνηθήσει να κάθομαι σπίτι. Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν άνθρωπος που του αρέσει να κάθεται στο σπίτι όλη μέρα. Στιγμές μοναξιάς ναι τις έχω ανάγκη αλλά έχω επίσης ανάγκη να βγαίνω έξω. Αυτή τη στιγμή νιώθω απίστευτη μοναξιά. Ξέρω ότι θα έρθει η μέρα που θα αρχίσουμε πάλι να κυκλοφορούμε παντού και να βλέπουμε κόσμο και φίλους και σίγουρα θα έρθουν και καλές στιγμές. I just have to sit and wait. 

Όπως λέει και η μαμά μου... 'και αυτό θα περάσει'. 

Το τέλος μιας εποχής

Ο Γ είναι ήδη μιας εβδομάδας! Πριν μια εβδομάδα ακριβώς τον κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου. 
Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο γρήγορα περνάνε όλα, είναι απίστευτο. Περίμενα με αγωνία τον ερχομό του Θ και ήδη φεύγει σε 3 μέρες! 

Πέρασα 4 πολύ έντονους μήνες χωρίς τον Θ. Έφυγε καλοκαίρι και γύρισε χειμώνα. Οι αναμνήσεις αυτού του διαστήματος, η εικόνα με εμένα έγκυο μόνη με τον Π, δεν πρόκειτε να σβηστεί ποτέ από το μυαλό μου. Τα καταφέραμε μια χαρά! Κατάφερα να κάνω αυτούς τους μήνες γεμάτους για τον Π, δεν μείναμε ούτε και μια μέρα στο σπίτι! Πάντα κάπου έξω θα μας έβρισκες με φίλους ή οικογένεια. Μέχρι και Λάρνακα και Λεμεσό πήγαμε. Το διάστημα των γιορτών ήταν το καλύτερο. Οι μέρες που μείναμε στους γονείς μου, οι στιγμές που πέρασα με την αδερφή μου όταν ο Π κοιμόταν το βράδυ πίνοντας ζεστή σοκολάτα και βλέποντας το dancing with the stars, ήταν όλα μαγικά και ζεστά. Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμουν εκείνη το στιγμή αλλά τώρα που πάω πίσω συνειδητοποιώ πόσο ωραία περάσαμε. Πάει αυτό το διάστημα, τέλειωσε για πάντα. Και ο λόγος που τέλειωσε για πάντα είναι ότι ποτέ δεν θα ξαναείμαι μόνη με τον Π, γιατί τώρα υπάρχει ο Γ!

Πιστεύω ότι ο Γ ήρθε για να φέρει κάποιες ισορροπίες στη ζωή μας. Μέχρι τώρα ο Π ήταν το μωρό μου αλλά μόλις αντίκρυσα τον Γ κατάλαβα ότι ο Π δεν είναι πια μωρό... Μεγάλωσε, έγινε νήπιο. Πότε μεγάλωσε ο Π; Δεν κατάλαβα... Πότε έφτασε να γίνεται 2 χρόνων σε 1 περίπου μήνα; Είναι ασύλληπτο. 

Περάσαμε σχεδόν 15 υπέροχες αλλά γρήγορες μέρες με τον Θ. Είχαμε πολλά να κάνουμε. Η καλύτερη μας στιγμή είναι από χτες το απόγευμα όπου καθίσαμε με τον Π στον καναπέ και είδαμε όλοι μαζί το ice age. Ήταν η πρώτη φορά που ο Π είδε ταινία και αντέδρασε πολύ αστεία. Συμμετείχε με τους χαρακτήρες, φώναζε, γελούσε, είχε αδρεναλίνη. 

Ο Θ θα φύγει το Σάββατο... Είμαι απίστευτα λυπημένη αλλά... ξέρω ότι αυτό είναι που πρέπει να γίνει. Αυτό είναι που θέλω καταβάθος να γίνει. Συναίσθημα εναντίον λογικής. Θα επικρατήσει η λογική όμως, έτσι πρέπει να γίνει. Είμαι έτοιμη, πανέτοιμη να πάμε να τον βρούμε. Αυτές τις μέρες που περάσαμε μαζί κατάλαβα ότι έτσι πρέπει να ζούμε, μια οικογένεια ενωμένη. Ο Θ είναι υπέροχος μπαμπάς, έχει υπομονή, έχει χιούμορ, καταφέρνει να βρει την άκρη ότι κι αν γίνει. Δεν είναι σαν εμένα που πνίγομαι και πανικοβάλομαι. Με φέρνει σε ισορροπία. Τον αγαπώ αφάνταστα και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου μακριά του. Θέλω να είμαι κοντά του, ότι κι αν σημαίνει αυτό, σε όποια χώρα κι αν συμβαίνει αυτό, έστω και στη Σαουδική Αραβία. Ξέρω τουλάχιστον ότι στο τέλος της ημέρας θα έρθει κοντά μας και ότι τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα που δεν θα δουλεύει θα την περνάμε όλοι μαζί. 

Νομίζω έχω μια απάντηση στο δικό μου ερώτημα αν και δεν θέλω να είμαι απόλυτη. Μόλις κράτησα στα χέρια μου τον Γ, όταν πια τέλειωσαν όλα (εγκυμοσύνη και καισσαρική) κατάλαβα ότι δεν θέλω να το ξαναπεράσω όλο αυτό. Αυτές οι μέρες στο σπίτι με βρήκαν τόσο χαρούμενη (σε αντίθεση με τις μέρες που ακολούθησαν τη γέννηση του Π), ένιωσα τόσο πλήρης και σε ισορροπία που κατάλαβα ότι η οικογένεια μας δεν χρειάζεται κανέναν άλλον, αλλά έτσι πρέπει να μείνει. Οικογένεια των τεσσάρων. 2 αγόρια, η μαμά και ο μπαμπάς. Λέω ότι δεν πρέπει να είμαι απόλυτη γιατί δεν μπορώ να ξέρω το μέλλον αλλά ξέρω αυτή τη στιγμή ότι το νιώθω, έχω αυτό το αίσθημα ότι η οικογένεια μας 'έκλεισε'.

Αυτές τις μέρες τις περνάω στο σπίτι με πάρα πολλή ξεκούραση κάτι που μου φαίνεται παράξενο γιατί τους τελευταίους μήνες ήμουνα συνέχεια στο τρέξιμο, πάντα κάτι γινόταν, πάντα με κάποιον κανόνιζα κάτι, υπήρχε κινητικότητα. Υπήρξαν και στιγμές που έκλαψα ή που ένιωσα να θέλω ένα διάλειμμα από όλο αυτό αλλά το 90% των στιγμών μας ήταν υπέροχο, ζωντανό. 

Επόμενη στάση: Σαουδική Αραβία. 

Είμαστε σπίτι!!

Επιτέλους ήρθαμε στο σπίτι μας! Είμαι τόσο χαρούμενη που άφησα πίσω τον αφιλόξενο χώρο της κλινικής και ήρθα στις ανέσεις του δικού μου σπιτιού. Το δωμάτιο ήταν τοσο ασφυκτιακά μικρό που ένιωθα να με πλακώνει και μόλις μπήκα στο σπίτι μας, μου φάνηκε σαν παλάτι! Επιπλέον το κρεβάτι ήταν το πιο άβολο κρεβάτι του κόσμου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ και με πόνεσε όλη η πλάτη μου. 

Η εμπειρία μου:

Φτάσαμε στην κλινική το πρωί της Τετάρτης 21.1.2015. Εγώ ήμουν τρομοκρατημένη και έκλεγα συνεχώς κατά διαστήματα! Διάφορες νοσοκόμες προσπαθούσαν να με καθυσηχάσουν χωρίς αποτέλεσμα. Ήμουν μαζί με τον Θ και μετά ήρθε η μαμά μου με την αδερφή μου και τον Η. Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από τις στιγμές πριν μπω στο χειρουργείο. Πρέπει να ήμουν πολύ πανικοβλημένη για να αφήσω τον εγκέφαλο μου να καταγράψει τις αναμνήσεις. Ο Π έμεινε στο σπίτι της μαμάς μου μαζί με τον μπαμπά μου. 

Μου έκαναν κλίσμα, μου φόρεσαν τη ρόμπα, μου έβαλαν τον ορό, με ετοίμασαν, με ξάπλωσαν στο φορείο και ξεκινήσαμε για το χιερουργείο. 

Τη στιγμή που θα μου έβαζαν την επισκληρήδιο, τα έχασα! Άρχισα να κλαίω στον ώμο της νοσοκόμας που με κρατούσε και δεν μπορούσα να παραμείνω ακίνητη. Αυτή τη φορά το τσίμπημα ήταν πολύ δυνταό και θυμάμαι ότι φώναξα 'άουυυυυυ πονώ!!!!', ενώ θυμάμαι ότι στην πρώτη μου γέννα δεν ένιωσα τίποτα! Είχα τεράστιο άγχος μην πάθω panic attack την ώρα που θα βγει το μωρό, όπως είχα πάθει στον Π. Είχα ενημερώσει το γιατρό και την αναισθησιολόγο και μου έβαλαν μάσκα οξυγόνου από νωρίς. 

Την ώρα της καισσαρικής ήμουν πολύ alert. Κοιτούσα τον Θ στα μάτια και του κρατούσα το χέρι του, έχοντας πλήρη συναίσθηση του τι συμβαίνει. Το αίσθημα που ένιωθα την ώρα που ο γιατρός πίεζε με δύναμη την κοιλιά μου για να βγει το μωρό, ήταν φρικτό και αβάσταχτο! 

Ξαφνικά άκουσα κλάμα μωρού και η παιδίατρος το έφερε κοντά στο πρόσωπο μου να το φιλήσω και το έβαλε στο στήθος μου για λίγο. Μετά το πήρανε κι εγώ έμεινα λίγο ακόμα στο χειρούργιο για να με κλείσουν. Όταν όλα πια τέλειωσαν, μεταφέρθηκα στο δωμάτιο μου και είδα τον Θ να κρατάει το μωρό στην αγκαλιά του, το οποίο τσίριζε από το κλάμα. Το πήρα και το έβαλα αμέσως να θηλάσει. Εννοείται ότι αποφάσισα να το θηλάσω όπως έκανα και με τον Π. 

Ο πόνος της καισσαρικής αυτή τη φορά ήταν -όπως το έλπιζα- πιο ανεκτός. Δεν ήταν τόσο ανυπόφορος αν και πιστεύω ότι γιαυτό ευθύνεται το ότι δεν πήρα τόσα πολλά κιλά όσα στον Π και επειδή σε αυτή την εγκυμοσύνη μου ήμουν πολύ -πάρα πολύ- πιο κινητική απότι στην πρώτη. Γενικώς βλέπω το σώμα μου να αναρρώνει πολύ γρηγορότερα αυτή τη φορα. 

Έμεινα 3 ατέλειωτες νύχτες στην κλινική. Οι νοσηλεύτριες ήταν ακριβώς όπως τις θυμόμουν (οι περισσότερες υπήρχαν και πριν από 2 χρόνια). Bossy and loud. Ήθελαν να κάνω τα πράγματα όπως ήθελαν αυτές. Ήθελαν να έχουν τον έλεγχο στο σώμα μου και στο μωρό μου. Γιαυτό αντέδρασαν υπερβολικά όταν είδαν ότι εγώ δεν έχω σκοπό να αφήσω το μωρό μου στα χέρια τους αλλά θα το έχω μαζί μου στο δωμάτιο. Ούτε και είχα σκοπό να τις αφήσω να το ταΐζουν φόρμουλα βάση της δικής τους ρουτίνας και να μου το φέρνουν να θηλάσει όποτε θέλουν αυτές. Θύμωναν που έκανα τα πράγματα με το δικό μου τρόπο και δεν τις άκουγα. Έγιναν διάφορα περιστατικά και μου έκαναν διάφορες επιθέσεις αλλά αυτή τη φορά δεν τις άφησα να με επηρεάσουν και απλά τις αγνόησα. Στο κάτω κάτω θα τις έβλεπα μόνο για 3 μέρες! 

Το ζουζουνάκι...μια χαρά! Δεν θέλω να το γρουσουζέψω αλλά φαίνεται πιο ήσυχο από τον Π. Τρώει και κοιμάται. Κάνει κάτι μαραθώνιους θηλασμούς των 5 ωρών στη διάρκεια της ημέρας αλλά όταν αυτό τελειώσει συνεχίζει να κοιμάται και να ξυπνάει κάθε 2 με 3 περίπου ώρες. Είναι ένα μικρό λουκουμάκι. Μου φάνηκε υπερβολικά μικρός, δεν θυμάμαι τον Π να είναι ποτέ τόσο μικρός (αν και γεννήθηκε μόνο 3 κιλά ενώ ο Γ 3,150). Το θετικό είναι ότι ο Γ πήρε 150 γραμμάρια την τρίτη μέρα της ζωής του, ενώ όπως μου είπε η παιδίατρος τα περισσότερα μωρά χάνουν βάρος τις πρώτες 2 εβδομάδες της ζωής τους (αυτό είχε γίνει και με τον Π). Αυτό σημαίνει ότι τρώει μια χαρά και μειώνουμε τον κύνδυνο για ίκτερο, κολικούς, κλπ. Yeah! 

Εχτές ήταν η πρώτη μέρα στο σπίτι! Ένιωσα σαν να μπήκα στο παλάτι μου! Όλα έτοιμα, καθαρά και τακτοποιημένα για να δεχτούν το μωρό. Ο Π έμεινε για ακόμα μια νύχτα στους γονείς μου για να προσαρμοστούμε λίγο με το νεογέννητο. Εχτές το βράδυ με ταλαιπώρησε πολύ για περίπου  5 ώρες, από το απόγευμα μέχρι τις 10 περίπου. Θήλαζε και έκανε κακά ασταμάτητα. Μόλις τελείωνε ο θηλασμός έπρεπε να αλλάξουμε πανί, κάτι που τον ξυπνούσε και μετά ξανά θηλασμός για να αποκοιμηθεί. Γύρω στις 10 έπεσε ξερός από κούραση και κοιμάται ακόμη μέχρι τώρα. Με πολλά διαλείμματα για φαγητό εννοείται! Εχτές το βράδυ πήγα να πιστέψω ότι ξαναγέννησα τον Π, αλλά μετά με διέψευσε. Μακάρι η πρώτη νύχτα να είναι προεόρτιο του τι πρόκειται να ακολουθήσει, γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, είμαστε μια χαρά! 

Ανυπομονώ πάρα πολύ να δω τον Π αν και ανησυχώ πάρα πολύ για το τι θα γίνεται τα βράδια που θέλει να κοιμάμαι μαζί του στο κρεβάτι του. Αν λείπω από δίπλα του ξυπνάει και έρχεται να με ψάξει. Το φοβάμαι πολύ αλλά θα δούμε πως θα το αντιμετωπίσουμε όταν συμβεί! Σίγουρα θα είναι δύσκολα στην αρχή, είμαι έτοιμη γιαυτό αλλά σε κάποια φάση θα βρούμε τις ισορροπίες μας και θα δημιουργήσουμε μια ρουτίνα. 

Δεν το πιστεύω πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός! Πότε άρχισα αυτό το blog όταν ο Π ήταν ακόμα μωρό που δεν περπατούσε. Μετά μεγάλωσε, περπάτησε, μίλησε. Μετά έμεινα έγκυος, μια εγκυμοσύνη που πέρασε με ταχύτητα φωτός. Ούτε που κατάλαβα τι έγινε, ούτε που βρήκα χρόνο να σταματήσω μια στιγμή και να σκεφτώ ότι είμαι έγκυος. Αυτό το μωρό μεγάλωσε μέσα στην κοιλιά μου απαρατήρητο και ανενόχλητο. Μετά έφυγε ο Θ! Και έζησα σχεδόν 4 μήνες μόνη μου. Τι εμπειρία κι αυτή! Με τα καλά της και τα άσχημα της, νιώθω ότι με ωρίμασε, με μεγάλωσε, μου έδωσε την ευκαιρία να φιλοσοφήσω τη ζωή μου και τι θέλω από αυτή. Μου άφησε το περιθώριο να δεθώ με τον Π και να ζήσω μαζί του πολλές περιπέτειες. Μετά ήρθε ο Θ και αυτές οι 5 μέρες που είχαμε μαζί πριν γεννήσω πέρασαν σαν αεράκι. Όλα έγιναν στο fast forward. Μετά γέννησα και τώρα είμαι στο σπίτι μου και μέσα στο δωμάτιο μας, στο κρεβάτι μας, κοιμούνται ο άντρας μου και ο μικρός μου γιος. 
Τα τελευταία 5 χρόνια κύλησαν σαν τυφώνας στη ζωή μου που τα σήκωσε όλα ψηλά στον αέρα, τα ανακάτεψε και μετά τα άφησε πάλι κάτω στη γη. Αρραβωνιάστηκα με τον Θ, μετακομίσαμε μαζί, παντρευτήκαμε, κάναμε το πρώτο μας μωρό, περάσαμε πολύ πολύ πολύ δύσκολα μέχρι να τον μεγαλώσουμε λίγο (βλέπε: high needs baby), αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το εξωτερικό, ο Θ έφυγε, και μετά γέννησα το δεύτερο μας μωρό! Έγιναν όλα τόσο γρήγορα, τόσο απότομα! 

Ανυπομονώ να περάσει ο καιρός και ο μικρός Γ να μεγαλώσει λίγο και να αρχίσει να επικοινωνεί μαζί μας. Ανυπομονώ να γίνει ένα στρουμπουλό μωρό με μαγουλάκια. Ανυπομονώ να δω πως θα είναι τα δύο αδερφάκια μαζί, πως θα επηρεάσει αυτό το χαρακτήρα του Π και πως θα είναι να μεγαλώνω ένα μωρό το οποίο έχει ήδη ένα αδερφάκι να του δείχνει το δρόμο. Γενικά ανυπομονώ να δω πως θα εξελιχθεί η ζωή μας! 

Πάω να ξαπλώσω δίπλα στο λουκουμάκι! 

Hello baby boy!!!

Γράφω αυτό το κείμενο όντας ακόμα στο δωμάτιο της κλινικής. Ο μικρός Γ γεννήθηκε την τετάρτη 21 ιανουαρίου στις 9.10 π.μ. 3.150 κιλά και υγιέστατος. Είναι ένας μικρός γλύκας και τον λάτρεψα απο την πρώτη στιγμή. Τώρα κοιμάται δίπλα μου κι εγώ ξεκουράζομαι. Αύριο τέτοια ώρα θα είμαστε στο σπίτι μας! Να ζήσεις μικρέ μου!

Fully pregnant

   

38 εβδομάδων έγκυος! 

Νιώθω τόσο χοντρή και γερασμένη...

Πήγαμε στο γιατρό σήμερα και το μωράκι μας είναι 3180 γραμμάρια! Μεγάλωσε! Μου απομένουν μόνο 4 μέρες μέχρι τη μέρα που θα τον κρατήσω στα χέρια μου. 

Είμαι τρομοκρατημένη! Φοβάμαι τόσο πολύ την καισσαρική. Τρέμω στην ιδέα, τρέμω τη στιγμή που θα βρεθώ στο απαίσιο χειρουργείο με τα δυνατά φώτα και τόσα άτομα γύρω μου να με προετοιμάζουν για εγχείριση. Τρέμω την ανάρρωση μετά. Πιο πολύ όμως με φοβίζει η ζωή με 2 μωρά. Δεν είμαι έτοιμη για νέο κύκλο αϋπνιών. Δεν είμαι έτοιμη για την εικόνα που δείχνουν χιουμοριστικά οι ταινείες, της μαμάς που σέρνεται με τις πιτζάμες και τους μαύρους κύκλους στα μάτια, τα άλουστα μαλλιά, σκοντάφτοντας πάνω σε σκορπισμένα παιχνίδια μέσα στο σπίτι. Φυσικά ξέρω ότι αυτό είναι μόνο ένα διάστημα το οποίο θα περάσει. Είναι όμως τόσο τραυματικό και έντονο και γιαυτό το λόγο γίνεται τόσος ντόρος γιαυτό.

Ήρθε ο Θ! Είμαι τόσο μα τόσο μα τόσο χαρούμενη. Ένιωσα αμέσως ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου. Λες και τώρα μπορώ επιτέλους να χαλαρώσω και να αφήσω κάποιον άλλον να αναλάβει τη 'διοίκηση' της οικογένειας μας. Είναι τόσο ανακουφιστικό να τον έχω κοντά μου. Ο Π αντέδρασε λες και ο μπαμπάς του δεν έλειπε μια μέρα! Χάρηκε τόσο πολύ και άρχισε αμέσως να παίζει μαζί του. Πάντα όμως προτιμά τη... mummy του. Αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Δεν θέλω να σκέφτομαι πως θα αντιδράσει όταν με δει με ένα βρέφος στην αγκαλιά. Σίγουρα στην αρχή δεν θα ασχοληθεί όπως κάνει όταν με βλέπει να κρατώ ένα όποιοδήποτε μωρό. Αλλά όταν συνειδητοποιήσει ότι αυτό το μωρό θα μένει στο σπίτι μας και θα περνάει ένα μεγάλο μέρος της ημέρας του στην αγκαλιά μου, τότε πιστεύω θα έχουμε αντίδραση. Είμαι πολύ χαρούμενη που θα περάσω τις πρώτες δύσκολες μέρες μετά τη γέννα στο σπίτι μαζί με τον Θ. Ταυτόχρονα είμαι τόσο λυπημένη που θα φύγει όταν το μωρό θα είναι μόλις 10 ημερών. Απο το άγχος έχω χάσει τον ύπνο μου και το στόμα μου έχει γεμίσει αύθες. 

Στιγμιότυπο από την Τετάρτη. Η τελευταία μας βόλτα στο mall, χωρίς τον Θ, πριν γεννήσω. Μια εποχή τελειώνει και μένει πίσω μας. 

Το σκιουράκι μας είναι crazier than ever! Έχει τόση ενέργεια και ζωή μέσα του! Απόψε θα είναι η πρώτη νύχτα που θα προσπαθήσω να κοιμηθώ με τον μπαμπά του και όχι μαζί του. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να με πάρει ο ύπνος γιατί συνήθισα να κοιμάμαι στριμωγμένη στο άβολο κρεβάτι του αλλά με το ζεστό του κορμάκι του κολλημένο στο δικό μου. Μπορώ να δοκιμάσω να τον φέρω στο δικό μας κρεβάτι αλλά δεν θέλω να του αναστατώσω τη ρουτίνα του... Επίσης ένα θέμα που δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί... 

Αρρώστησα. Έχω φριχτό πονόλαιμο και βουλωμένη μύτη. Ότι καλύτερο για μια ετοιμόγεννη γυναίκα! Ελπίζω να νιώσω καλύτερα μέχρι την Τετάρτη. Επιπλέον με πονάνε φριχτά τα κόκαλα μου και διάφορα νεύρα της σπονδυλικής στήλης πιέζονται από το μωρό. Έχω φτάσει στα όρια μου με την εγκυμοσύνη. Lets get this baby out of me!!!!!

Σήμερα μετά το ραντεβού στο γυναικολόγο πήγαμε με τον Θ στο ΙΚΕΑ και πήραμε μια συρταριέρα / αλλάχτρα η οποία θα μπει στο δωμάτιο μας για το νέο μωρό. Η δική του Π είναι ήδη γεμάτη με τα ρούχα του και επίσης σίγουρα θα χρειαστεί να αλλάξω το μωρό σε ώρα που ο Π θα κοιμάται και δεν θα θέλω να τον ενοχλήσω. Άρα πρέπει να έχω τα πράγματα του μωρού κάπου αλλού. 

Σίγουρα σύντομα δεν θα μπορώ να κάτσω με την ησυχία μου αργά τη νύχτα να γράφω στον υπολογιστή μου. Θα είμαι υπερβολικά άυπνη/κουρασμένη/εκνευρισμένη για να το κάνω. Η πολυαγαπημένη μου ρουτίνα θα πεταχτεί στα σκουπίδια. Ο Θ μου παράγγειλε ένα tablet και ελπίζω να καταφέρνω να κάνω μικρές αναρτήσεις από εκεί. Δοκίμασα και από το κινητό αλλά είναι πολύ δύσκολο. 

Πιθανών να είναι η τελευταία φορά που γράφω πριν γεννήσω... απίστευτο. 

Αντίο 'παλιά' ζωή (των τελευταίων 2 χρόνων), καλως να έρθεις νέα ζωή. Από την Τετάρτη θα είμαι μαμά 2 παιδιών! 2 αγοριών! 

Πως περνάει έτσι ο καιρός

Νιώθω τεράστια! Είμαι συνέχεια κουρασμένη και δεν έχω αντοχή για τίποτα. Αυτό μου προκαλεί εκνευρισμό και ταυτόχρονα ανυπομονησία να γεννήσω.

Φοβάμαι όμως να γεννήσω. Φοβάμαι πολύ την εγχείρηση και τους πόνους μετά. 

Ανυπομονώ όμως πάρα πολύ να κρατήσω στα χέρια μου το μωρό μου. 

Έχω τεράστια αγωνία για το πως θα αντιδράσει ο Π και πως θα τα βγάλω πέρα με 2 μωρά. Βασικά φοβάμαι απίστευτα, είμαι τρομοκρατημένη. 

Ο Π έχει κολλήσει πάνω μου και θέλει να τα κάνουμε όλα μαζί. Δεν μπορώ να τον αφήσω εύκολα κάπου. 

Είμαι ενθουσιασμένη και ανυπομονώ για την Πέμπτη που θα δω τον Θ!!! Επιτέλους έρχεται! Μου φαίνεται τόσο περίεργο, έχω ξεχάσει πως είναι να τον έχω εδώ. Γενικά τον έχω ξεχάσει... Νιώθω σαν έφηβη που θα δει από κοντά το αγόρι που γνώρισε στο internet και μιλάνε στο τηλέφωνο. 

Φοβάμαι πολύ για το μετά... ναι το έχω ξαναγράψει αυτό. Θα με βοηθήσει η μαμά μου φυσικά και ευτυχώς που υπάρχει και αυτή αλλά... θα ήθελα να έχω τον Θ εδώ κοντά μου. 

Δεν έχω καμία διάθεση να αρχίσω τα ξενύχτια. Είμαι ήδη υπερβολικά εξαντλημένη. Εύχομαι το μωράκι που θα γεννηθεί να κοιμάται και να είναι ήσυχο. Μόνο που σκέφτομαι ότι θα χάσω τον ύπνο μου για ένα σημαντικό διάστημα μου έρχεται να τρέξω και να βουτήξω μέσα στο κρεβάτι να κοιμηθώ. 

Με έπιασε το nesting. Καθαρίζω και πετάω πράγματα συνέχεια αλλά το σπίτι μου φαίνεται όλο και πιο βαρυφορτωμένο. 

ΑΑΑ!! ξέχασα το πιο σημαντικό! ΄Εφτασαν οι βαμβακερές πάνες που παράγγειλα για τον Γ! Είμαι πολύ ενθουσιασμένη που δεν θα φορέσει τα συνηθισμένα πανιά. Ο Π αυτή τη στιγμή που γράφω έχει σύγκαμα. ΠΑΛΙ. 

Σήμερα αγόρασα 2 πιπερό και 2 πιπίλες για το μωρό. Επίσης ανέβασα από την αποθήκη την αποστείρωση. Ελπίζω να μη χρειαστούν ιδιαίτερα γιατί θέλω να θηλάσω αποκλειστικά. Ελπίζω να τα καταφέρω καλύτερα αυτή τη φορά και να μη δίνω συμπλήρωμα. 

3 νύχτες που μου έμειναν να κοιμηθώ μόνη μου (με τον Π) μου φαίνονται μια αιωνιότητα. Θέλω να ξυπνήσω και να είναι Πέμπτη. Η Πέμπτη έχει γίνει η αγαπημένη μου μέρα! 

Πάω για ύπνο.

2015! / 37 εβδομάδων / να ζήσεις μωράκι / 22 μηνών

Το χριστουγεννιάτικο μας δέντρο για τα Χριστούγεννα του 2014. 

Η θέα από το μπαλκόνι μας και η φύση είναι πανέμορφη αυτή την εποχή.

Ο Π παίζει με τα τρένα του.

37 εβδομάδων!

Ο μικρός Γ την ημέρα της γιορτής του.

Ρουχαλάκια για τον μικρό Γ.

Υγιεινή διατροφή / η αγαπημένη μου σαλάτα αυτή την εποχή. 

Οι κουβερτούλες που έφτιαξα για τον Γ. 

1. 2015!

Καλωσορίσαμε το 2015 με αισιοδοξία. Εγώ τουλάχιστον. Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικά αισιόδοξη αλλά νιώθω κάτι διαφορετικό. Νιώθω κάτι αισιόδοξο, χαρούμενο και κάτι να αλλάζει αυτή τη χρονιά. Δεν ένιωσα τις γιορτές όπως άλλα χρόνια, τις έζησα αλλά δεν τις 'έζησα'. Θέλω να πω πως ήμουν εκεί με το σώμα μου αλλά το μυαλό μου δεν συντονιζόταν στη στιγμή. Όχι ότι σκεφτόμουν κάτι άλλο, αλλά ζούσα την κάθε μέρα σαν να ήταν μια απλή, μη εορταστική μέρα. Και ίσως έτσι να είναι καλύτερα γιατί δεν έχεις μεγάλες προσδοκίες οι οποίες στη συνέχεια θα καταρριφθούν με απογοήτευση. Για το 2015....εύχομαι:
- να γεννήσω ένα υγιές μωράκι
- να μην πονάω μετά την εγχείρηση της καισσαρικής (yeah right!)
- το μωράκι που έρχεται να είναι ήσυχο (= να κοιμάται φυσιολογικά και να ξυπνάει κάθε 3 ώρες να φάει στην αρχή και μετά τις 40 μερές να αρχίσει να κοιμάται μέχρι το πρωί! Ναι, αυτό ζητάω από το σύμπαν και πιστεύω ότι το αξίζω!). Επίσης να είναι χαλαρό και πιο easy going από τον Π. Σε παρακαλώ θεέ του 2015....κάνε μου αυτό το δώρο!
- να προσαρμοστούμε γρήγορα στις καινούριες συνθήκες και ο Π να δεχτεί εύκολα τον αδερφό του και να μπούμε όσο το δυνατό το συντομότερο σε μια νέα ρουτίνα που να μας κάνει όλους χαρούμενους
- να χάσω γρήγορα τα κιλά της εγκυμοσύνης
- ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΘΩ ΕΠΙΛΟΓΧΙΟ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ (αναστεναγμός!)
- Να μετακομίσουμε στη Σαουδική Αραβία μαζί με τον Θ (φοβάμαι και μόνο που το γράφω, δεν θέλω να το γρουσουζέψω, γιατί ειλικρινά δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να πάμε) και να περνάμε καλά εκεί
- Γενικά όλα καλά! Όλα καλά!
Μήπως ξεχνάω κάτι και όταν πραγματοποιηθούν όλες αυτές οι πιο πάνω ευχές να σκεφτώ ότι έπρεπε να ζητήσω κι άλλα πράγματα;
- Γενικά να πραγματοποιηθούν και άλλες ευχές μου που θα σκεφτώ μετα!

Εγώ θέλω να:
- Είμαι ψύχραιμη μαμά, ως νέα μαμά 2 μικρών αγοριών
- Είμαι ήρεμη, χαρούμενη, να χρησιμοποιήσω την εμπειρία και τη γνώση μου στο μεγάλωμα του νέου μωρού
- Να το απολαμβάνω όλο αυτό που πρόκειται να συμβεί ως μια μοναδική εμπειρία και να μην νιώσω πνιγμένη, να μη θέλω να ξεφύγω
- Γενικά να νιώθω καλά

2. 37 εβδομάδων!

Σήμερα πήγα στο γυναικολόγο μου και επιτέλους καταφέραμε να δούμε το φατσάκι του μωρού. Πήγα μαζί με την αδερφή μου και συμφωνήσαμε και οι δύο ότι ο Γ μοιάζει υπερβολικά με τον Π. Απίστευτο! Είναι ίδιοι. Φυσικά αυτό θα φανεί καλύτερα όταν γεννηθεί. Ο Γ ζυγίζει 2.800 κιλά, πήρε 300 γραμμάρια τις τελευταίες 2 εβδομάδες. Δεν ενθουσιάστηκα γιατί περίμενα να πάρει περισσότερα, το πιο πίθανο είναι να γεννηθεί λίγο περισσότερο από 3 κιλά όπως και ο Π. Πράγμα πολύ περίεργο γιατί εγώ και ο Θ είμαστε ψιλοί και ο Π εξελίχθηκε σε πολύ μεγαλόσωμο μωρό και παιδάκι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γεννάω μικρά μωρά. Όχι ότι έχω πρόβλημα με το μικρό μωρό αλλά έχω άσχημη εμπειρία με τον Π που μόλις γεννήθηκε ήθελε να πάρει το βάρος του και έτρωγε ακατάπαυστα μέχρι που έπαθε κολικούς και παλινδρόμηση και στο τέλος έγινε ένα μικρό βρεφοβουβαλάκι. 

Το μωρό κινείται απίστευτα πολύ, η κοιλιά μου αλλάζει σχήμα συνεχώς. Λατρεύω αυτό το αίσθμα του να νιώθεις κάτι να κινείται στην κοιλιά, κάτι να κολυμπάει και να ξέρεις ότι είναι το μωρό σου. Μα καλά πως χωράει εκει μέσα; Έχω κάποιες συσπάσεις, εχτές πίστεψα ότι θα γεννήσω γιατί είχα έντονους πόνους περιόδου και έπρεπε να καθήσω με τα πόδια ψηλά για να μου περάσουν. Εύχομαι να περιμένει μέχρι τη μέρα που προγραμματίσαμε γιατί θέλω να περάσω και λίγες μέρες μαζί με τον Θ πριν τη μεγάλη μέρα! 

Εγώ δεν έχω ιδέα πόσα κιλά είμαι! Δεν θυμάμαι από πότε έχω να ζυγιστώ και ούτε πόσα κιλά ήμουνα τότε. Και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη με αυτό το γεγονός και με την άγνοια που με διακατέχει. Πως άλλες γυναίκες περιμένουν μέχρι τη μέρα που θα γεννήσουν για να μάθουν το φύλο του μωρού; Εγώ περιμένω τη μέρα που θα επιστρέψω σπίτι από την κλινική για να μάθω πόσα κιλά είμαι! Θα είμαι η μοναδική γυναίκα της σύγχρονης εποχής που δεν θα ξέρει πόσα κιλά πήρε στην εγκυμοσύνη της! Παρεπιπτόντως, δεν θα μπορούσα με τίποτα να μην ξέρω το φύλο του μωρού και να πρέπει να αγοράσω όλα τα boring unisex ρουχα που κυκλοφορούν τα οποία να ταιριάζουν και στα δύο φύλα. Μπλε και πάλι μπλε. Αστειεύομαι έχω πάρει ρούχα σε όλα τα χρώματα εχτός ροζ. Τα αγόρια μου με έκαναν να μισήσω το ροζ. Τι σαχλό και παστέλ χρώμα είναι αυτό ενώ υπάρχουν τόσα έντονα και φωτεινά χρώματα; 

Αγχώνομαι... για πολλά πράγματα. Για την επιλόγχιο κατάθλιψη, για το πως θα το πάρει ο Π, πως θα προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα μόνοι μας χωρίς τον Θ, πως θα τα καταφέρνω όλα μόνη μου, μήπως καταρρεύσω, μήπως μου φανεί πολύ δύσκολο όλο αυτό, μήπως οι δικοί μου δεν με βοηθούν αρκετά, κλπ, κλπ. Σκέφτομαι ότι μου απομένουν μόνο μερικές μέρες και ανατριχιάζω σε όλο μου το κορμί. Θέε μου, κάνε να πάνε όλα καλά... 

3. Να ζήσεις μωράκι

Σήμερα είναι η ονομαστική γιορτή του μπαμπά μου και του μικρού Γ. Θα μου άρεσε πολύ να γεννηθεί σήμερα, στη γιορτή του αλλά...καλύτερα που επέλεξε να μην το κάνει γιατί ακόμη δεν είμαι έτοιμη. 

4. 22 μηνών

Αύριο ο Π γίνεται 22 μηνών! Αγάπη μου, αστέρι μου, ζωή μου, παιδάκι μου, μικρέ μου τύρρανε! Σε λατρεύω και τι να γράψω για σένα. Τι να λέω, τα ίδια; Πόσο έξυπνος είσαι, πόσο πολύ μιλάς, πόσα ξέρεις; Για το θερμό σου ταμπεραμέντο, που δεν περνάς απαρατήρητος; Για την τρέλα σου; Ακόμη συνεχίζεις να με εκπλήσεις, να με κάνεις να γελάω, να θυμώνω, να πανικοβάλομαι, να χαίρομαι, να φτάνω σε απόγνωση αλλά και να νιώθω η πιο τυχερή μαμά στον κόσμο. Σε 2 μήνες είναι τα 2α γενέθλια σου! Ποιός ξέρει αν θα είμαι σε θέση να σου κάνω πάρτυ, αλλά σίγουρα θα τα γιορτάσουμε με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Ο μεγάλος αδερφός...χαχα....ποιός θα το πίστευε... 

Αυτά πάνω κάτω... η ζωή κυλάει πότε ήρεμα, πότε με σκαμπανεβάσματα, αλλά πάντα σκέφτομαι πόσο γρήγορα περνάνε όλα, ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα, και αυτό με κάνει να συγκεντρώνομαι και να ζω τη στιγμή. Ίσως αυτό να είναι το τελευταίο μου κείμενο πριν γεννήσω...ποιός ξέρει! Ποιός ξέρει πότε θα βρω χρόνο να κάτσω να γράψω πάλι μετά τη γέννηση του Γ.... 

Im wishing on a star.....